Поиск
Шырав ĕçĕ:
Унтан каллех татах та хурлӑхлӑрах: «Ай! дай! далалай а-а!» терӗ те шӑпах пулчӗ.И опять еще печальнее запел: «Ай! дай! далалай а-а!» — и замолк.
XXVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Пӗччен, сан пек пӗччен юлтӑм, тесе юрланӑ вара маттур каччӑ: «Ай! дай! далалай!»Один, как ты, один остался, и запел молодец: ай, дай! далалай!»
XXVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
Унта сӑмахсем сахал пулнӑ, анчах унӑн пӗтӗм хӳхӗмлӗхӗ — «Ай! дай, далалай!» текен хурлӑхлӑ хушса юрламаллинче.Слов в ней было мало, но вся прелесть ее заключалась в печальном припеве: «Ай! дай! далалай!»
XXVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.
- 1