Поиск

Шырав ĕçĕ:

Турӑран (тĕпĕ: турӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эсӗ пулас ҫӗнтерӗвӗн юлашки шанчӑкне турӑран туртса илетӗн.
Ты отнимаешь у Бога последнее Его средство.

— Тухса кай, турӑран та хӑраманскер.
— Ступай, супостат!

Вӗсем пурте турӑран пӑрӑнни хурлӑх ӗнтӗ, чӑнах та пысӑк хурлӑх.
Печально, конечно, очень печально, что все они отошли от бога.

Вуннӑмӗш сыпӑк // .

Турӑран хӑрӑр, господин Абрамахер.
Побойтесь бога, господин Абрамахер.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // .

Малтанласа чиперех: лӑпкӑ, сӑпайлӑ, итлет, турӑран хӑрать, ӗҫчен, аслисене хисеплет.
Сначала человек как человек: тихая, скромная, послушная, боится бога, работает и уважает старших.

XV // .

— Турӑран хӑрасчӗ санӑн, Сӗрӗм, — тенӗ Матвей, тинкеререх пӑхса.
— Побойся ты бога, Дыма! — сказал Матвей, вглядевшись.

X // .

Паллах ӗнтӗ, ял пуҫлӑхӗсем те хӑвалӑхрисем пекех, писарӗ те ҫавах, анчах вӑл турӑран тата аслӑ пуҫлӑхсенчен хытӑрах хӑрать.
И, конечно, такие же начальники в селе, и такой же писарь, только и писарь больше боится бога и высшего начальства.

X // .

— Турӑран хӑра!
— Побойся ты бога!

II // .

— Турӑран хӑра эсӗ, этем! — кӑшкӑрнӑ ӑна Сӗрӗм.
— А побойся ты бога, человече! — закричал ему Дыма.

II // .

— Эсир килте вӗренсе ӳснӗ пулас, авалхи йӑласемпе пурӑнакан, турӑран хӑракан ҫемьере? — ыйтрӗ вӑл.
— Вы, наверное, дома воспитывались, в старозаветном, богобоязненном семействе? — спросила она.

XXXV // .

Турӑран пытарма тӑрӑшни кӑлӑхах-ҫке.
Нечего было и стараться скрыть это от бога.

Вӑтӑр пӗрремӗш сыпӑк // .

Турӑран пил е каҫару ыйтмасӑр утӑм та тума шикленсе пурӑнаканскер, вӑл пуянсем чухӑнсен юнне ӗмсе шыҫӑннине тавҫӑрать.
Помоги переводом

«Ӗмӗр сакки сарлака» романпа унан авторӗ // Николай Григорьев. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

Унӑн чӗринче ӳпкелешни таврашӗ пулмарӗ; вӑл турӑран: мӗншӗн каҫармарӑн, мӗншӗн хӗрхенмерӗн, ма сыхламарӑн, айӑпӗ пулчӗ пулсан та, мӗншӗн айӑпӗнчен пысӑкрах наказани патӑн? тесе ыйтма хӑяймарӗ.
В ее душе не было упреков; она не дерзала вопрошать бога, зачем не пощадил, не пожалел, не сберег, зачем наказал свыше вины, если и была вина?

XXXV // .

Ачисене ҫеҫ сиктерӗччӗ, пӑхӗччӗ, юратса илӗччӗ, пӑхса ӳстерӗччӗ, амӑшӗн чӗри лӑпланнӑ пулӗччӗ, вара ҫапла калӗччӗ: «Пурте пур. Пурнӑҫран урӑх мана нимӗн те кирлӗ мар: хыта кӑмӑллӑччӗ ҫамрӑк чух, ватӑла-киле хыткукарланса тӑмарӗ, мӗнпур савӑнӑҫшӑн тӳлесе татрӗ, турӑран мӗн пӳрнине пурне те пачӗ».
Подержать бы на руках внучонка от нее, полюбоваться им, вынянчить, и тогда бы старое материнское сердце успокоилось, сказало бы: «Все есть. Ничего больше мне не надо от жизни. Была она жестка смолоду, да под старость не поскупилась, сполна все радости выплатила, которые человеку от бога изведать положено».

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // .

Чанӗ тарама-ха, вӑл кунта Турӑран хӑрама ҫӳрекенсене йыхӑраканни ӗнтӗ.
Но довольно про колокол, он созывает тех, кто приходит сюда бояться Бога.

Тӗнче хӗрри шырама тухса кайни // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 119–126 с.