Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Гнор (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Дэзие кӑмӑллакансем йышлӑ, вӑрлаканни вара — Гоан Гнор; каҫ пулттипе — ку вӑхӑтра чухлама питех те хӗн: халь-халь анса ҫухалакан хӗвел ҫутинче урамӑн тусанлӑ катинче — те шыв ӗҫсе таврӑнакан вӑкӑрсем сӗкӗшеҫҫӗ, те ҫӑварне алӑпа хупланӑ хӗре йӗнер ҫине йӑтса хураҫҫӗ…

У Дэзи было много поклонников, а похитил ее Гоан Гнор вечером, когда в пыльной перспективе освещенной закатом улицы трудно разобрать, подрались ли возвращающиеся с водопоя быки или, зажимая рукой рот девушки, взваливают на седло пленницу.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 339–344 с.

Эпӗ санран пӗр утӑм та хӑпмастӑп, — Гнор хӗре куҫ харшинчен чуп турӗ; вӗсем йӗпе, кӑмӑллӑ тата тӑварлӑ.

Я не отойду от тебя на шаг, — Гнор поцеловал ресницы девушки; они были мокрые, милые и соленые.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

— Сансӑр мӗнле пурӑнма пултарнӑ-ши эпӗ? — терӗ Гнор.

— Как мог я жить без тебя, — сказал Гнор.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Вӗсен куҫҫулӗсем тепӗр хут пӗрлешсе хутӑшрӗҫ, ӑмсанмалла, сайра куҫҫульсем — унтан Гнор хӗре майӗпен малалла тӗртрӗ, унӑн, Гнорӑн, вӑрах йыхравӗсене пула шурнӑ, тунсӑхлӑ, ун патне ӑнтӑлакан тӑван сӑна иксӗлми кулӑпа пӑхса киленчӗ.

Их слезы смешались еще раз — завидные, редкие слезы — и тогда, медленно отстранив девушку, Гнор первый раз, улыбаясь, посмотрел в ее кинувшееся к нему, бледное от долгих призывов, тоскующее, родное лицо.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

— Кармен, — терӗ Гнор, — арие каласа пӗтерме вӑхӑт ҫитрӗ.

— Кармен, — сказал Гнор, — настало время доиграть арию.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор хӗре йӑтса ҫӳле-ҫӳле ҫӗклерӗ, хыттӑн пӑчӑртаса куҫӗсенчен тата тутинчен чуп турӗ; Карменӑн ҫинҫе, вӑйлӑ аллисем Гнор пуҫне ыталанӑ, хӗр Гнора хӑйӗн хура куҫӗсемпе ачашшӑн, шӑтарасла пӑхса сӑнать.

Гнор поднял девушку высоко на руках, прижимая к себе, целуя в глаза и губы; тонкие сильные руки ее держали его голову, не отрываясь, притягивая к темным глазам.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор, ӑҫта кайрӑн эсӗ, ӑҫта санӑн пурнӑҫу?

— Гнор, куда уходил ты, где твоя жизнь?

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

— Ан чӗн, — терӗ Гнор, — мана ҫакӑнта, санӑн урусен ҫумӗнче, вилме ирӗк парсам.

— Молчи, — сказал Гнор, — дай умереть мне здесь, у твоих ног.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор, манӑн хаклӑскерӗм, манӑн ачам, — илтрӗ вӑл рехетлӗ тунсӑх ӗмӗрлӗхӗ хыҫҫӑн.

— Гнор, мой дорогой, мой мальчик, — услышал он после вечности блаженной тоски.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Унӑн пичӗ Гноршӑн ытла та кӗретӗн курӑнать, вун-вун хут пысӑкрах пек; Гнор ӑна хул пуҫҫинчен тытрӗ, хӑйне пачах туймасӑр темӗн калать, калать… мӗн — тӳрех манчӗ; хӑйӗн сӑмахӗсен сасси ӑна тискеррӗн те вӑйсӑррӑн туйӑнать; вара вӑл тахҫантанпах кӗтекен телейӗ килсе ҫитнипе кӑшкӑрса ячӗ, ҫак телейӗн туйӑнми, суккӑрла, ӗсӗклекен ачашлӑхӗнче Кармен урисем патне пӗшкӗнчӗ те вӗсене чӗтрекен, асапланса ҫитнӗ аллисемпе кӗвӗҫӳллӗн, ункӑ туса ытамларӗ.

Ее лицо выделилось и удесятерилось Гнору; он взял ее за плечи, не помня себя, забыв, что сказал; звук собственного голоса казался ему диким и слабым, и с криком, с невыразимым отчаянием счастья, берущего глухо и слепо первую, еще тягостную от рыданий ласку, он склонился к ногам Кармен, обнимая их ревнивым кольцом вздрагивающих измученных рук.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Портьерӑна сирсе уҫнӑ алӑ Гнор тума пултарайманнине чӑна кӑларчӗ; вӑл малалла ыткӑнчӗ те тӑпах чарӑнчӗ, каялла чакрӗ, пӗр сӑмах та чӗнеймерӗ; ӳлӗм мӗн пуласси унӑн ас тӑвӑмне ӗмӗрлӗхех парӑнтарчӗ.

Рука, откинувшая портьеру, сделала то, что было выше сил Гнора; он бросился вперед и остановился, отступил назад и стал нем; все последующее навеки поработило его память.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Ҫеккунт тӑршшӗнче вӑл ҫулсене тӳссе ирттерет; ӑна чӑтӑмлӑ юратупа тулнӑ тӗнче ҫавӑрса илнӗ; вӑл шанчӑкпа чирлӗ, ҫухалса-аптӑраса кайнӑ, кулать, Гнор тӑрса кӗтет — кӗтни ӑна вӗлерсе пырать.

Секундой он переживал годы; мир, полный терпеливой любви, окружал его; больной от надежды, растерянный, улыбающийся, Гнор, стоя, ждал — и ожидание мертвило его.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор ӑна тӗрлӗрен кӗтет: пепкелле ачашшӑн; выҫӑхса ҫитнӗ еркӗн пек ӗмӗтсӗррӗн; хӑйӗн правине тавӑраканла хаяррӑн та чӗмсӗррӗн.

Гнор ждал ее кротко, как дитя; жадно, как истомленный любовник; грозно и молча, как восстановляющий право.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор ыйтаканни пӗртен пӗрре — тӗлӗнтермӗш, юрату тӗлӗнтермӗшӗ, хуйха вӗлерекен тӗл пулу, вут-ҫулӑм хыппи, ҫав пӗртен пӗрре пирки калаҫас тесен тӗнче чӗмсӗрленет, мӗншӗн тесен тӗнчере хӗрарӑмӑн пӑлхануллӑ сӑн-пичӗ пек савӑнӑҫли, каласа кӑтартайми урӑх ҫук.

Гнор просил только одного — чуда, чуда любви, встречи, убивающей горе, огненного удара — того, о чем бессильно умолкает язык, так как нет в мире радости больше и невыразимее, чем взволнованное лицо женщины.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор халӗ ларакан пӳлӗм чи лайӑх кунсене кӑларса тӑратрӗ: каҫхи сӗмлӗх тӗслӗ лутра сӗтел-пукан, шуранка стенасем, шухӑша путнӑ каҫхи чӳрече, кӳршӗ зал ҫути ытамланӑ ҫурма уҫӑ портьера — ун пекех, теме кӗтнипе хутланса ларса, хускалми чирлӗ пурнӑҫпа пурӑнать.

Комната, в которой сидел Гнор, напоминала ему лучшие его дни; низкая, под цвет сумерек мебель, бледные стены, задумчивое вечернее окно, полуспущенная портьера с нырнувшим под нее светом соседней залы — все жило так же, как он, — болезненно неподвижной жизнью, замирая от ожидания.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Карменӑн хӑйӗн пурнӑҫӗ — Гнора пӑхӑнманскер; Гнор урӑххипе телей тупнӑ Кармена курать: Гнора вӑл тӗлӗкри аташусенче сайраран пӗрре е, ахӑртнех, шухӑша путнӑ самантсенче, пурнӑҫри тунсӑхлӑ кӑмӑлсӑрлӑх вӑхӑтӗнче кампа та пулин ӑнсӑртран тӗл пулсан, хӑна куллипе, кун тӑршшӗнчи ӗҫсемпе, хӑвӑрт йӑлӑхтаракан интерессемпе хавхаланнӑ чухне кӑна аса илкелет-тӗр.

Своя, независимая от него текла жизнь Кармен — и он уже видел ее, взявшую счастье с другим, вспоминающую о нем изредка в сонных грезах или, может быть, в минуты задумчивости, когда грустная неудовлетворенность жизнью перебивается мимолетным развлечением, смехом гостя, заботой дня, интересом минуты.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Хумханӑвӗ аркатнӑран шухӑшӗн ҫивӗч хумӗ ӳкме пуҫларӗ, Гнор унӑн чунӗ хирӗҫлекен ҫӗннипе, хӑрушшипе нушаланать; турра хирӗҫлине, пуҫ мимине татти-сыпписӗр пӑралаканскере тӗне ӗненекен ҫын ҫапла хирӗҫлет.

Острая волна мысли падала, уничтожаемая волнением, и Гнор мучился новым, ужасным, что отвергала его душа, как религиозный человек отвергает кощунство, навязчиво сверлящее мозг.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Вӑхӑт-вӑхӑтпа ӑнӗн тулли ҫулӑмӗ Гнора хальлӗхе килсе ҫитеймен телейӗн хупӑ алӑкӗ умне кӑлара-кӑлара тӑратать; вӑл кунта, ҫак ҫуртра пулнине аса илкелет, кунта вӑл пурне те пӗлет, пурте унпа хӑрушла ҫывӑхлӑхра, хӑй вара ют, алӑкран ҫавӑ тухичченех ют пулса юлать; ҫавӑншӑн вӑл, Гнор, — унӑн, ҫывӑх, тӑван, ҫухалнӑскер, кӗтнӗскер, юратнӑскер.

Время от времени полный огонь сознания ставил его на ноги во весь рост перед закрытой дверью не наступившего еще счастья; он припоминал, что находится здесь, в этом доме, где все знакомо и все в страшной близости с ним, а сам он чужой и будет чужой до тех пор, пока не выйдет из двери та, для которой он свой, родной, близкий, потерянный, жданный, любимый.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор ура ҫине тӑчӗ.

Гнор встал.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Паянхи пурнӑҫра Гнор хӑйне чӗмсӗр юратупа, нумай ҫулччен хӗн-асаппа ҫунтарнӑн тата саккунпа хавхаран та вӑйлӑрах пӗртен пӗр ӗмӗтре чулланса ларнӑн туять.

В настоящем Гнор видел себя, сожженного безгласной любовью, страданием многих лет, окаменевшего в одном желании, более сильном, чем закон и радость.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней