Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Гнор (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Эпӗ укҫалла вылямастӑп, — терӗ те Гнор куларах хушса хучӗ.

— Я не играю на деньги, — сказал Гнор и, улыбаясь, прибавил.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор сӑмахне малалла тӑсрӗ:

Гнор продолжал:

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Ҫамкине сӑтӑракан алли айӗнчен Энниок Гнор ҫине тарӑн шухӑшлӑн, тӳлеккӗн пӑхать.

Энниок взглянул на него из-под руки, которой тер лоб, вдумчиво, но спокойно.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

— Ҫук, — терӗ Гнор, — эпӗ, тем, вӗчӗрхенекен пултӑм…

— Нет, — сказал Гнор, — я стал нервен…

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Энниок юнашар тӑнине манса кайсах тенӗ пек — Гнор арккӑ ӑшнелле чӗмсӗррӗн тинкерчӗ, ирхи тӗтӗмлӗ ҫутӑн чалӑш юписем касӑлнӑ ҫӗрте — аслӑ залсен кати.

Почти забыв о присутствии Энниока, Гнор молча смотрел в глубь арки, открывающей перспективу дальних, пересеченных косыми столбами дымного утреннего света, просторных зал.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Кунти мӗн пур вак-тӗвеке, вӗтӗр-шакӑра ас туса юлас килнӗн — Гнор йӗри-тавра пӑхса ҫаврӑнчӗ.

Гнор посмотрел вокруг, как бы желая запомнить все мелочи и подробности.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор иккӗленсе тӑчӗ.

Гнор колебался.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

— Тавах, — терӗ Гнор, — анчах пӑрахут тӳрӗ рейспа каять.

— Благодарю, — сказал Гнор, — но пароход идет прямым рейсом.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

— Эпӗ те ыран каятӑп, — терӗ Гнор.

— Я тоже уеду завтра, — сказал Гнор.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

«Еплерех улшӑнаять иккен ку ҫын! — шухӑшларӗ Гнор.

«Как может меняться этот человек, — подумал Гнор.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Энниок Гнор ҫине тӳлеккӗн те ӑшшӑн пӑхать; ытти чухне сивлекрех курӑнакан сӑн-пичӗ халӗ самаях кӑмӑллӑ та туслӑ.

Энниок смотрел на Гнора спокойно и ласково; обычно сухое лицо его было теперь привлекательным, почти дружеским.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Ҫакскер аякри кӗтесри сӗтел хушшинче; Гнор уттине илтсен унӑн усӑннӑ пуҫӗ ҫӗкленчӗ; Гнор чарӑнчӗ.

Человек этот сидел за дальним угловым столом; опущенная голова его поднялась при звуке шагов Гнора; последний остановился.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор хыпаланса тумланчӗ, пӳлӗмрен тухрӗ те тӗрлӗ тӗслӗ пурҫӑн карнипе йӑлтӑртатакан шупка залсем урлӑ иртрӗ.

Гнор торопливо оделся, вышел, прошел ряд бледных, затянутых цветным шелком лощеных зал.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

— Ултӑ сехет, — терӗ Гнор, — манӑн вара ыйхӑ килмест.

— Шесть часов, — сказал Гнор, — а я не хочу спать.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор ҫӑварне утиялпа хупларӗ те каллех кулӑпа йӑлкӑшрӗ, тутлӑн карӑнчӗ; ҫак самантра аякри пӳлӗмре сехет хӑвӑрттӑн, уҫӑмсӑррӑн ултӑ хут ҫапни илтӗнчӗ.

Гнор засмеялся, укутав рот одеялом, потянулся и услышал, как в дальней комнате повторился шесть раз глухой быстрый звон.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Тутине вӑраххӑн вылятса Гнор ӗнерхи сӑмахсене сасӑпа тепӗр хут каларӗ; шуҫӑмпа шуйхатнӑ хыҫҫӑн ӗнтрӗк халхавӗнче ҫухалнӑ кайӑксем евӗр — ҫӑвартан ҫӑвара вӗҫсе куҫнӑ сӑмахсене.

Медленно шевеля губами, Гнор повторил вслух некоторые слова, сказанные вчера вечером; слова, перелетевшие из уст в уста, подобно птицам, спугнутым на заре и пропавшим в тревоге сумерек.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор хӗрелсе кайрӗ, вӗри минтере ҫавӑрса хучӗ те — ыйхи тӗппипех ҫухалчӗ.

Гнор покраснел, перевернул горячую подушку — и сна не стало совсем.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор чӗлхипе ку ҫапларах янӑрать: «Унӑн укҫи ытла та нумай!».

На языке Гнора это звучало так: «у нее слишком много денег».

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Ӗлккен ҫак капӑрлӑх Гнор тӗлӗшпе — ӗҫлӗ ҫын кантурӗ ҫине «Талӑкра ҫирӗм тӑватӑ сехет» тесе ҫырса хунӑ евӗрех.

Ее солидная роскошь по отношению к нему была чем-то вроде надписи, вывешенной над конторкой дельца: «сутки имеют двадцать четыре часа».

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор хӑй уйӑха яхӑн пурӑнакан пӳлӗмри хӳхӗм сӗтел-пукана пӑхса ҫаврӑнчӗ.

Гнор обвел глазами прекрасную обстановку комнаты, в которой жил около месяца.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней