Поиск

Шырав ĕçĕ:

Пуҫӗ (тĕпĕ: пуҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӗсем пӗр ушкӑна тачӑ кӗпӗрленсе тӑнӑ, тем шухӑшласа, хыттӑнах мар калаҫаҫҫӗ, ҫавсем хушшинче тата Кулугуровӑн ҫав тери пысӑк, кӑвакарнӑ пуҫӗ пуринчен те ҫӳлерех ҫӗкленсе курӑнать.
Стояли они тесной кучкой, говорили негромко, серьёзно, и среди них возвышалась огромная седая голова Кулугурова.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Капендюхин Вавилӑна тытса чарма тӑнӑ пулсанах Вавила камерӑран тухса каятчӗ пулӗ, анчах хӑйне хирӗҫ тӑни пулманнине курсан, вӑл сасартӑк халсӑрланса ӳкрӗ, унтан стена ҫумне пырса таянчӗ те, ним тума пӗлменнипе аптраса, шак хытса тӑчӗ, ҫапла аптранипе унӑн пуҫӗ ҫаврӑнать, урисем те чӗтреҫҫӗ.
Если бы Капендюхин попробовал остановить Вавилу, Вавила, наверное, ушёл бы из камеры, но, не встретив сопротивления, он вдруг ослабел и, прислонясь к стене, замер в недоумении, от которого кружилась голова и дрожали ноги.

Жуковӑн пӗтӗм пуҫӗ, чикекен шултра йӗпписемпе минтере витӗрех тирӗнсе, ҫыпӑҫса ларнӑ тӑрлавсӑр ҫав тери пысӑк пиҫен пуҫне аса илтерет.
Вся голова Жукова напоминала уродливый огромный репей, глубоко вцепившийся в подушку толстыми колючими усиками.

— Ну, акӑ тата сана, шуйттан пуҫӗ, — тесе мӑкӑртатрӗ Четыхер.
— Ну, вот тебе ещё, чёрт те, — проворчал Четыхер.

Четыхер пырса кӗнӗ чухне, ун хыҫҫӑн тата алӑкра Фелицатӑн, кухаркӑпа хӗрсен вӑрӑм та шап-шурӑ тӑхӑннӑ кӗлеткисем курӑнса кайнӑ самантра — вӑл тути хӗррине ҫыртса лартнӑ, пӗр хускалмасӑр ларать, урайӗнче, хӑйӗн урисем тӗлӗнче выртакан Девушкинӑн пуҫӗ ҫинелле янӑравлӑн тинкерсе пӑхкалать.
Когда вошёл Четыхер, а за ним в двери явились длинные белые фигуры Фелицаты, кухарки и девиц — он сидел неподвижно, закусив губу, и тупо рассматривал голову Девушкина на полу у своих ног.

Вӑл хӑйӗн сӑмахне каласа пӗтереймерӗ, ҫапса та ӗлкӗреймерӗ — кровать айӗнче хытӑ кӑштӑртатни илтӗнсе кайрӗ, унтан Симӑн тӑрмаланса пӗтнӗ пуҫӗ тӑсӑлса тухрӗ.
Он не кончил слов своих и не успел ударить — под кроватью сильно зашумело, потом высунулась растрёпанная голова Симы.

Сасартӑк ҫакна Четыхер кулса янӑ пекех туйӑнса кайрӗ; вӑл сӑнасарах пӑхрӗ — тӑп-тӑваткал этемӗн хулпуҫҫисем чӗтреҫҫӗ, пуҫӗ те чӗтренет иккен.
И вдруг ему показалось, что Четыхер смеётся; он присмотрелся — плечи квадратного человека дрожали и голова тоже тряслась.

Алӑк умӗнчи ҫынсен ушкӑнӗнчен ҫӳлерехре Шишмаревӑн пуҫӗ сулланкаласа тӑрать, унӑн пысӑк ҫӑварӗ карӑла-карӑла илет те каҫса кайсах кӑшкӑрать:
Над толпой у двери качалась голова Шишмарева, его большой рот открывался и отчаянно кричал:

Унӑн пысӑк пуҫӗ пур еннелле те ҫаврӑнкалать, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн сасси пӗтсех ларать, куҫӗсем хӑраса ӳкнӗн алчӑраса кайнӑ, питҫӑмартисем ҫинче тар е куҫҫуль тумламӗсем йӑлтӑртатаҫҫӗ.
Его большая голова вертелась во все стороны, голос срывался, глаза налились испугом, на щеках блестели капли пота или слёз.

Ӑна пуҫӗ тӑрӑх шыв ярса уҫӑлтарса пӑхрӗҫ, хӑлхи хыҫне спиртпа сӑтӑрса хӑтланчӗҫ, унтан вӑл, пуҫне Фелицата чӗрҫийӗ ҫине хурса, ҫывӑрса кайрӗ.
Его обливали водой, тёрли за ушами спиртом, потом он уснул, положив голову на колени Фелицаты.

Ҫӳҫне вӑл паян ҫӳлелле тураса, пуҫ кӑшӑлӗ пек хурса майлаштарнӑ, ҫакӑ кил хуҫи хӗрарӑма ҫӳллӗрех туса кӑтартать; шалпар хӗрлӗ капот тӑхӑннӑ хӑй, аллисенче алӑ суллисемпе ҫӗрӗсем ҫутӑлаҫҫӗ, пиҫиххинчен ҫакса янӑ ҫӑраҫҫисен ҫыххи чӑнкӑртатса тӑрать, вӗтӗ шӑлӗсене йӗрсе хунӑ, куҫӗсем виртлешсе хӗсӗннӗ — ҫаксене мӗнпурне курсан, кил хушши хуралҫин аллисем те, пуҫӗ те лаштӑрах усӑнчӗҫ.
Сегодня её волосы были причёсаны вверх короной, увеличивая рост хозяйки; широкий красный капот, браслеты и кольца на руках, лязг связки ключей у пояса, мелкие, оскаленные зубы и насмешливо прищуренные глаза — всё это принудило дворника опустить и руки и голову.

Хӗр ӳленине илтсен, кӗҫӗн алӑкран Четыхерӑн тӑрлавсӑр пысӑк пуҫӗ курӑнса каять, Паша ӳпкелешнине Четыхер нумайччен, нимӗн шарламасӑрах итлесе тӑрать, юлашкинчен, хӗр айкашнисем ӑна йӑлӑхтарса ҫитереҫҫӗ пулмалла — вара хапха хуралҫи ҫакна кӑмӑл ҫывӑхне илмесӗр, хайхискере хытарса калать:
На её рёв с улицы в калитку высовывалась огромная голова Четыхера, он долго слушал жалобы Паши молча, наконец они ему, видимо, надоедали — тогда привратник пренебрежительно убеждал её:

— Эсӗ пулман пулсан, шуйттан пуҫӗ, — эх!
— Кабы не ты, дьявол мой, — эх!

Унӑн ҫаврашка пуҫӗ ҫинчи тата хӗремесленсе кайнӑ питҫӑмартисем ҫинчи хӗп-хӗрлӗ шӑрчӗ чӑшӑлах вирелле тӑрать, куҫӗсем те хӑраса ӳкнӗ пекех мӑчлатма тытӑнаҫҫӗ.
Рыжая щетина на его круглой голове и багровых щеках встаёт дыбом, и глаза мигают, словно от испуга.

Тиуновӑн ҫыпӑҫуллӑ калаҫӑвӗ слободари аскӑн йӗкӗтӗн пуҫӗ тавра хӑю пекех явкаланать, ҫапла ӑна тимлӗн итлеттерсе, унӑн чӗрине лӑплантарать.
Гладкая речь Тиунова лентой вилась вокруг головы слободского озорника и, возбуждая его внимание, успокаивала сердце.

Манастирсӗр пуҫне хулара тата икӗ чиркӳ пур: Петрпа Павел ячӗпе лартнӑ ҫӗнӗ, тап-таса шурӑ собор тата йывӑҫран туса лартнӑ питӗ кивӗ чиркӳ, Николай Мирликийский чиркӗвӗ, пӗчӗккӗскер, пилӗк тӑрӑллӑскер, тӑррисен сухан пуҫӗ пек чӑмӑрккисене тӗрлӗ тӗспе сӑрланӑ, чиркӳ аяккисенче кирпӗчрен контрфорссем купаланӑ, чансем ҫакнӑ тарри кринолин текен юбка евӗр лутра та сарлака, ӑна нумаях пулмасть-ха кӑвакпа сарӑ тӗслӗн сӑрласа янӑ.
Кроме монастыря, есть ещё две церкви: новый, чистенький и белый собор во имя Петра и Павла и древняя деревянная церковка Николая Мирликийского, о пяти разноцветных главах-луковицах, с кирпичными контрфорсами по бокам и приземистой колокольней, подобной кринолину и недавно выкрашенной в синий и жёлтый цвета.

Стена ҫинче хура кӑранташпа ӳкернӗ икӗ ҫын пуҫӗ ҫакӑнса тӑнӑ; пӗри темле сиенленнӗ хӗрарӑма кӑтартнӑ, вӑл картина ҫинчен хӑрушла чарса пӑрахнӑ куҫӗсемпе пӑхнӑ, унӑн кӑтра ҫӳҫсем вырӑнне хуртсем пулнӑ — кунта ӗнтӗ Медузӑна кӑтартса пама шутланӑ, темелле.
На стене висели две головки, рисованные черным карандашом, одна изображала поврежденную женщину, которая смотрела из картины, страшно вытаращив глаза, вместо кудрей у нее были черви — должно думать, что цель была представить Медузу.

I // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 30–98 с.

Хӗрлӗ пӗсехеллӗ улатакка, Ильсеяр пуҫӗ тӗлӗнчех йывӑҫа пикенсех таклаттараканскер, хӑйӗн ӑслӑ куҫӗпе аялалла пӑхса илчӗ.
Красногрудый дятел, старательно долбивший дерево над самой головой Ильсеяр, взглянул умным глазком вниз.

IX // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Акӑ ун пуҫӗ тӑрринченех темле кайӑк вӗҫсе хӑпарчӗ те самантрах куҫран ҫухалчӗ.
Вот над самой ее головой вспорхнула какая-то птичка и вмиг исчезла с глаз.

Ильсеяр чӗри тапма чарӑнчӗ, унтан сасартӑк сиксе тухас пек тапма пуҫларӗ, пуҫӗ, ун тӑрринчен сасартӑк чул вӗҫсе иртрӗ тейӗн, икӗ хулпуҫҫи хушшине лаш кӑна анса ларчӗ…
И… сердце у Ильсеяр на мгновение перестало биться, голова ее, будто над ней пролетел камень, втянулась в плечи…

III // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика