Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

пычӗҫ (тĕпĕ: пыр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӗсем иккӗш юнашар пычӗҫ: Сергейӑн пуҫӗ, ҫак ҫынсен умӗнче айӑпа кӗнӗ пек, усӑннӑччӗ, Таня вара питне мӑнаҫлӑн каҫӑртнӑ та кулать, хӑй пӗр вӗҫӗмсӗр: — Акӑ эпир те килсе ҫитрӗмӗр! Ак эпир те кунта ӗнтӗ!.. — тет хавассӑн.

А они шли рядом: Сергеи с низко опущенной головой, словно он был виноват в чем-то перед этими людьми, а Таня с гордо поднятым вверх лицом улыбалась и весело повторяла: — А вот и мы!.. Вот и приехали!..

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Кунсем хӑйсен ӗмӗрхи черечӗпе йӗркеленсе иртсе пычӗҫ.

А дни шли своим извечным чередом.

11 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Малтанах критикӑлла статьясем облаҫра тухса тӑракан хаҫатсемпе Мускав журналӗсенче ҫапӑнса пычӗҫ.

Ранее критические статьи публиковались в областных газетах и московских журналах.

Хаклӑ чӑваш вулаканӗсем! // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 5–6 с.

Ӗнтӗ сайрарах та сайрарах авӑсрӗҫ ҫав ҫыннӑн аллисем, аяларах анса пычӗҫ хулпуҫҫийӗсем.

Все реже взмахивали руки пловца, все ниже оседали плечи.

XXIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унтан ӑна арча патне сӗтӗрсе пычӗҫ те, вӑл урисене чарса хурса, пуҫне мелсӗррӗн каҫӑртса, ҫавӑнтах, ҫара урайӗнчех харлаттарса ҫывӑрса кайрӗ.

Его оттащили к сундуку, и он тотчас же уснул на голом полу, широко разбросав ноги, неловко запрокинув голову.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ӑна малтанхи пекех тӗмсӗлсе, йывӑр чӗмсӗрлӗхе путса тӑнласа пычӗҫ.

За ним следили все с тем же напряженным и мрачным молчанием.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫапах та чылайччен обоз лавӗсем ынатлӑ шӑплӑха хускатмасӑр пычӗҫ, вӗсем ҫинче ӗнтӗ калаҫни те, ывӑннӑ утсене хӑвалани те илтӗнмерӗ.

Но еще долго в очарованном молчании двигался обоз, и на повозках не слышалось ни говора, ни окрика на уставших лошадей.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫавӑнпа та ҫав вырӑс халӑхне хирӗҫ пуҫланӑ, чыссӑр-намӑссӑр вӑрҫӑра аркатса тӑкнӑ, халӗ мӑшкӑл курса каялла чакакан авалхи ирӗклӗ казаксен несӗлӗсем хӑватлӑ юрра салхуллӑн та чӗмсӗррӗн итлесе пычӗҫ

И в угрюмом молчании слушали могучую песню потомки вольных казаков, позорно отступавшие, разбитые в бесславной войне против русского народа…

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кунсем йӑлӑхтармалла кичем те пӗр евӗр иртсе пычӗҫ.

Дни потянулись серые и безрадостные.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫапӑҫусем Донран хӗрӗх ҫухрӑмра, Татарскинчен ҫурҫӗр-хӗвелтухӑҫ енчерехре пычӗҫ.

Бои шли верстах в сорока от Дона, по направлению на северо-восток от Татарского.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫур сехет патне учӗсене ним шарламасӑр юрттарса пычӗҫ, унтан Прохор ним хӑрамасӑр евитлесе каларӗ:

С полчаса они рысили, не обменявшись ни словом, потом Прохор решительно заявил:

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӗсем тӳрех Пантелей Прокофьевич патнелле вашлаттарса пычӗҫ те, вӑл вара кӑкӑрне каҫӑртнипех пӗр вырӑнта шак хытса тӑчӗ.

Они шли прямо на Пантелея Прокофьевича, а тот, как стал навытяжку, так и замер.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унтан ҫеҫенхирте утӑҫи вӑхӑчӗ пуҫланчӗ, анчахрах пулса иртнӗ хӑрушӑ ӗҫсем майӗпенех манӑҫа тухса пычӗҫ.

Потом наступил степной покос, и недавние события забылись.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Офицер ротисем, ҫухатусене пӑхмасӑр вырӑнтан вырӑна чупа-чупа куҫса, хӗрлисем ҫинелле ҫине тӑрсах тапӑнса пычӗҫ.

Ему видно было, как, несмотря на потери, перебежками упорно шли в наступление офицерские роты.

XI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Копылов эрленсе шӑпланчӗ те, вӗсем мӗн хваттере ҫитичченех сӑмах хушмасӑр пычӗҫ.

Копылов обиженно умолк, и больше до самой квартиры они не разговаривали.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Утсем, тулхӑркаласа илсе, хӳрисемпе пӑвансене хӳтере-хӳтере хӑваласа, юнашар утса пычӗҫ, Григорий Копылов ҫинелле тӑрӑхласа пӑхса илчӗ, унтан ыйтса пӗлчӗ.

Лошади их, пофыркивая, отгоняя хвостами оводов, шли рядом, Григорий насмешливо оглядел Копылова, спросил:

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫур ҫухрӑма яхӑн учӗсене шӑпӑрт юрттарса пычӗҫ.

С полверсты скакали молча.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мӑшкӑл! — генералӑн хулӑн сасси тӑвӑр пӳлӗмре хытӑрах та хытӑрах хӑрӑлтатса янӑрарӗ, алӑксем хыҫӗнче, кула-кула пӑшӑлтатса, адъютантсем чӗрне вӗҫҫӗн уткаласа ҫӳрерӗҫ; Копыловӑн питҫӑмартийӗсем шурса кӑвакарса пычӗҫ; Григорий, генералӑн хӗремесленсе кайнӑ, сӑн-пичӗ, унӑн ҫӑт чӑмӑртанӑ кӳпшек чышкисем ҫине пӑхнӑ май, хӑй ӑшӗнче те чараксӑр хӑрушла ҫилӗ капланса хӑпарнине туйрӗ.

Безобразие! — Генеральский бас все громче грохотал в тесной комнатушке; за дверями уже ходили на цыпочках и шептались, пересмеиваясь, адъютанты; щеки Копылова все больше и больше бледнели, а Григорий, глядя на побагровевшее лицо генерала, на его сжатые отечные кулаки, чувствовал, как и в нем самом просыпается неудержимая ярость.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӗсен лашисем ҫума-ҫумӑн утса пычӗҫ.

Лошади их шли шагом бок о бок.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗрлӗармеецсем лав патне пычӗҫ.

Красноармейцы подошли к подводе.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней