Поиск

Шырав ĕçĕ:

савӑнӑҫлӑн сăмах пирĕн базăра пур.

савӑнӑҫлӑн (тĕпĕ: савӑнӑҫлӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӑл Костя амӑшне ларма пулӑшнӑ, Костьӑна хул хушшине хӗстерсе, урапа ҫине лартнӑ, унтан хӑй савӑнӑҫлӑн улӑхса ларнӑ.
Он помог сесть матери, подхватил под мышки и ткнул в бричку Костю и, довольный, уселся сам.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Пултаратӑр эсир, Яранцева! — терӗ Коробин хыттӑн та савӑнӑҫлӑн.
— Вы молодец, Яранцева! — громко и чуть торжественно проговорил Коробин.

24 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Алӑк чӗриклетнине илтсен, вӑл пуҫне ҫӗклесе пӑхрӗ те сасартӑк савӑнӑҫлӑн йӑл кулчӗ.
Услышав скрип двери, он поднял голову и неожиданно приветливо и широко улыбнулся.

Шурӑ ҫи витти ҫинче сарӑлса выртакан хаҫат ҫине пӑхсан, Корней тӳрех пысӑк ӳкерчӗк курчӗ: варринче унӑн арӑмӗ Пелагея ларать; вӑл, именчӗклӗ те телейлӗскер, Корней ҫук чухне ҫакӑн пек шут тытнӑшӑн унран каҫару ыйтнӑ пек туйӑнать; унпа юнашар Корней ашшӗ, кӗреҫе сухаллӑ Иван мучи юпа пек хытса тӑнӑ; сылтӑм енче, савӑнӑҫлӑн кулса, Роман тӑрать, сулахай енче — пусӑрӑнчӑк Никодим, ун ҫумне, хӑйне хаҫат валли ӳкернипе тӗлӗнсе-савӑнса кайнӑ пек, чи кӗҫӗнни — вун сакӑр ҫулти Васенӑ вырнаҫса ларнӑ.
Газета лежала на белой скатерти во весь разворот, и Корней сразу увидел в центре полосы большой снимок: посередине сидела жена Корнея — Пелагея, робко-счастливая, и словно просила у него извинения, что она решилась на такой шаг в его отсутствие; рядом с нею каменно застыл бородатый дед Иван, отец Корнея; с правой стороны стоял довольно ухмылявшийся Роман, с левой — сдержанно-строгий Никодим, а около него примостилась младшая, восемнадцатилетняя Васена, будто до крайности удивленная и обрадованная тем, что ее фотографируют для газеты.

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл вӗсен умӗнче, хӗвел йӑмӑхтарнӑ пек, куҫне савӑнӑҫлӑн хӗсрӗ.
Она стояла перед ними и довольно жмурилась, словно от яркого солнышка.

Ҫӳлте, симӗс туратсем ҫинче, кайӑксем кӗшӗлтетнӗ, шӑхӑрса юрланӑ, вӑрмана чалӑшшӑн касса кӗнӗ хӗвел ҫути Ксюшӑна пӗрре ӑшшӑн ачашланӑ, тепре, мӗлкесене савӑнӑҫлӑн арпаштарса, чӑпар тум тӑхӑнтартнӑ.
Высоко в зеленых кронах гомонили и высвистывали птицы, косые потоки света рассекали лес и то обласкивали Ксюшу теплом, то одевали в пеструю веселую кутерьму теней.

19 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ксюша еннелле ҫаврӑнса кулса янӑ Мажаров, унӑн куҫӗсем савӑнӑҫлӑн ҫиҫнӗ.
Мажаров, смеясь, обернулся к Ксюше, глаза его восторженно сияли.

Коробинӑн чӗри лӑштах пулчӗ, вӑл обком секретарӗ каланине савӑнӑҫлӑн итлерӗ, тутисем ҫинче палӑрма хатӗр куллине аран тытса ларчӗ: «Вӑт хӑраса ӳкрӗм, нервӑсем ниме те тӑми пулса кайрӗҫ!»
У Коробина сразу отлегло от сердца, он слушал секретаря обкома с радостной готовностью, еле сдерживая просившуюся на губы улыбку: «Вот струхнул, ни к черту стали нервишки!»

15 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ҫапла, ҫапла, — ҫирӗплетрӗ Пробатов савӑнӑҫлӑн, хӑйӗн кӑпӑшка, шуралнӑ ҫӳҫне аллипе сӑтӑрса, — унӑн ҫилпе кушӑрканӑ, хӗвелпе пиҫсе хуралнӑ пичӗ ҫумӗнче ҫӳҫӗ чӑн та шап-шурӑ курӑнать.
— Да, да, — просияв, подтвердил Пробатов и провел рукой по своим пышным седым волосам, словно сквозившим голубизной над его загорелым и обветренным лбом.

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Егорӑн пит-куҫӗ савӑнӑҫлӑн ҫиҫет, ҫамки ҫинче тар тумламӗсем йӑлтӑртатаҫҫӗ.
Лицо Егора светилось довольством, на лбу блестели капли пота.

«Пӑх-ха эсӗ, ҫурт-йӗр лартма тытӑннӑ!» — савӑнӑҫлӑн тӗлӗнчӗ Корней, ҫак улшӑнусене хӗрӗ те асӑрхатӑр тесе, ун еннелле ҫаврӑнса.
«Скажи на милость, строиться начали!» — радостно недоумевал Корней и даже оглянулся на дочь, чтобы обратить ее внимание на эти перемены.

Черченӗн те савӑнӑҫлӑн кӑртлатса сикрӗ Мишка чӗри сакайне ансан.
Любовью и радостью дрогнуло Мишкино сердце, когда он спустился в подпол.

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кудинов ӑна тем каласшӑн пек савӑнӑҫлӑн кулкаласа кӗтсе илчӗ.
Кудинов встретил его весело, посматривал с выжидающей усмешкой.

LXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий чӗри савӑнӑҫлӑн кӑртлатса илчӗ.
У Григория при взгляде на нее радостно вздрогнуло сердце.

LXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Прохор! — савӑнӑҫлӑн ахлатса ячӗ Аксинья, курницӑран чупса тухса.
— Прохор! — обрадованно ахнула Аксинья, выбежала из горницы.

Казаксене лагере ӑсатнӑччӗ ҫав кун, — ӑшшӑн йӑл кулса калаҫма тытӑнчӗ те вӑл, унӑн ҫирӗпленнӗ сасси савӑнӑҫлӑн янӑрама пуҫларӗ.
Казаков в энтот день в лагеря провожали, — заговорила она, улыбаясь, и в окрепшем голосе ее зазвучали веселые нотки.

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл куҫӗсене вӑрахчен чышкисемпе сӑтӑркаларӗ, анасларӗ, питне-куҫне пӗркелентерчӗ, савӑнӑҫлӑн йӑлкӑшакан взвод командирӗн помощникӗ мӗн каланине ниепле ӑнкарса илме пултараймарӗ.
Он долго тер кулаками глаза, зевал, морщился и никак не мог уразуметь того, что ему говорил сияющий от радости помкомвзвода.

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Юрра татах темиҫе бас хутшӑнчӗ, вӑл ӗнтӗ хӑвӑртрах та ҫӗкленӳллӗрех янӑрарӗ, тенор сасси вара, юрӑ ҫаврӑмӗсен вӗҫӗсене тата ҫӳлтен илнипе вӗҫкӗнленсе, халӗ ӗнтӗ тимлӗнрех те чуна ҫӗклентермелле савӑнӑҫлӑн чӗтрентерсе шӑранчӗ:
В песню подвалило еще несколько басов, темп ее ускорился, оживился, и тенор подголоска, щеголяя высокими концами, уже звучал напористо и подмывающе весело:

Ҫав самантрах вара хаваслӑн та ҫинҫен янӑраса кайнӑ иккӗмӗш сасӑ, мӗкӗрнӗ пек хулӑнӑн тухакан баса хупласа, кайӑк пек ухӑнса хӑпарчӗ, савӑнӑҫлӑн, ҫӗкленӳллӗн шӑранма тытӑнчӗ:
И тотчас же задорный тенорок подголоска взмыл, как птица, над гудящим басом и весело, с перебором начал:

Ӑҫтан мурӗнчен килсе тухрӗҫ вӗсем? — савӑнӑҫлӑн мӑкӑртатрӗ Григорий, чупнӑ ҫӗртех хӗҫне ҫакса.
Откуда их черт принес? — радостно бормотал Григорий, на бегу надевая шашку.

XXXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика