Поиск

Шырав ĕçĕ:

ҫакӑнса (тĕпĕ: ҫакӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Хуралтӑсен тӑррисенчен тумлакан куҫҫуль пек таса тумламсем шӑннӑ та ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.
Выпал день с первой, чистой, как слеза, капелью, с крыш свесились сосульки…

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Темӗн чухлӗ шыв, юр, пӑр, сӗр пӗрле хутшӑнса ҫӳлелле сирпӗнчӗ, пӗр вӑхӑта сывлӑшра кӑмпа евӗрлӗ ҫакӑнса тӑчӗ, унтан хытӑран та хытӑ аялалла анса шыва ӳкрӗ…
Над проливом взлетела громада воды, снега, льда и земли, на миг грибом повисла высоко в воздухе и, постепенно убыстряя падение, рухнула вниз.

Иккӗмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Хӑйӗн кӗлеткине аран-аран хускалтарса, Артамонов хӑрушла йывӑр урисене ҫӗрелле антарчӗ, анчах ури тупанӗсем ҫинчи ӳчӗ урай пуррине туймарӗ, старике хӑйӗн урисем хӑйӗнчен уйрӑлса кайнӑ пек, хӑй сывлӑшра ҫакӑнса тӑнӑ пек туйӑнчӗ.
С трудом пошевелив тело своё, Артамонов сбросил на пол страшно тяжёлые ноги, но кожа подошв не почувствовала пола, и старику показалось, что ноги отделились, ушли от него, а он повис в воздухе.

IV сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Вӑл беседкӑн чӳречесӗр стени ҫумӗнче, улмуҫҫи айӗнче выртнӑ, улмуҫҫи ҫинче пилеш пек хӗрлӗ панулми шереписем ҫакӑнса тӑнӑ; выртма хытӑ пулнӑ; ӑна хӑйӗн тилӗ тирӗсенчен ҫӗленӗ кивӗ кӗрӗкӗпе витнӗ тата ун ҫийӗн хӗллехи хулӑн пиншак пӑрахса янӑ.
Он лежал у глухой незастеклённой стены беседки, под яблоней, на которой красные яблоки висели гроздьями, как рябина; лежать было жёстко; он покрыт своей изношенной лисьей шубой, и на нём толстый зимний пиджак.

Вӑл хӑй садра, беседкӑра выртнине курчӗ; чӳрече кантӑкӗсем витӗр, йӗпе туратсем хушшипе хӗрлӗрех тӗслӗ, тӗлӗнмелле ҫывӑх пӗлӗт курӑннӑ, вӑл ҫакӑнтах, йывӑҫсем хыҫӗнчех ҫакӑнса тӑнӑ пек, ӑна алӑпах тӗртӗнме май пулнӑ пек туйӑннӑ.
Он увидал себя в саду, в беседке; сквозь её стёкла и между мокрых ветвей просвечивало красноватое, странно близкое небо, казалось, что оно висит тут же, за деревьями, и до него можно дотронуться рукою.

Халӗ унӑн сарлака хулпуҫҫийӗсем ҫинче ҫул ҫӳренӗ чух тӑхӑнмалли, тилӗ тирӗнчен ҫӗленӗ, тӗкӗ юхса тухнӑ кӗрӗк ҫакӑнса тӑнӑ, вӑл ҫынсене чарса тӑратса хаяррӑн ыйтнӑ:
Теперь на его широких плечах висела дорожная лисья шуба с вытертым мехом, он останавливал людей, строго спрашивая:

Урайне урисемпе йывӑррӑн таптаса, алӑка хыттӑн шаклаттарса хӑварса, поручик, куҫран ҫухалчӗ, ун хыҫҫӑн ҫакӑнса тӑракан лампа труби хуллен янӑраса юлчӗ, Полина кӗскен кӑна ҫухӑрса илчӗ.
Растаптывая пол тяжёлыми ударами ног, поручик, хлопнув дверью, исчез, оставив за собой тихий звон стекла висячей лампы и коротенький визг Полины.

Никита аллисемпе пиччӗшӗн хулпуҫҫийӗнчен, кравать пуҫӗнчен, пукансенчен тытса чӳрече патнелле шунӑ; ряси ун ҫинче, хуҫӑк мачта ҫинчи парӑс пек, ҫакӑнса тӑнӑ; чӳрече умне ларсан, вӑл ҫӑварне уҫса аялалла, сад ҫинелле, инҫетелле, хура шӑрт пек курӑнакан вӑрман ҫинелле пӑхнӑ.
Никита полз к окну, хватаясь руками за плечи брата, спинку кровати, стульев; ряса висела на нём, как парус на сломанной мачте; садясь у окна, он, открыв рот, смотрел вниз, в сад и в даль, на тёмную, сердитую щетину леса.

Вӑл шведски куртка, вӑрӑм кунчаллӑ атӑ тӑхӑннӑ, аллине пӑшал тытнӑ, унӑн пилӗкӗ тӗлӗнче кайӑксем лӑках чыхса тултарнӑ ягдташ ҫакӑнса тӑнӑ.
Он был в шведской куртке, в длинных сапогах, с ружьём в руке и туго набитым птицей ягдташем на боку.

Кайран Петр Артамонов сав клоун, хуйхӑна ӳксе, ҫакӑнса вилнине илтнӗ.
Пётр Артамонов смутно слышал, что клоун повесился с горя.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Урай ҫаврашки, ҫаврӑнса, пӗр кӗтесре пӑхӑр трубаллӑ чарусӑр музыкантсене, тепӗр кӗтесре — хора, пуҫӗсем ҫине чечек кӑшӑлӗсем тӑхӑннӑ, тӗрлӗ тӗслӗ тумланнӑ хӗрарӑмсене кӑтартнӑ; виҫҫӗмӗш кӗтесре, буфетри чашӑк-тирӗксемпе бутылкӑсем ҫинче, ҫакӑнса тӑракан лампӑсен ҫути палӑрнӑ, тӑваттӑмӗш кӗтесӗ алӑксемпе картланса тӑнӑ, алӑксенчен ҫынсем тӗркӗлтетсе кӗнӗ те, ҫаврӑнакан урай ҫине пусса сулкаланнӑ, аллисемпе хӑлаҫланса ӳкнӗ, таҫталла кайнӑ май хӑлхасене хупласа лартмалла ахӑлтатнӑ.
Круг пола вертелся и показывал в одном углу кучу неистовых, меднотрубых музыкантов; в другом — хор, толпу разноцветных женщин с венками на головах; в третьем на посуде и бутылках буфета отражались огни висячих ламп, а четвёртый угол был срезан дверями, из дверей лезли люди и, вступая на вращающийся круг, качались, падали, взмахивая руками, оглушительно хохотали, уезжая куда-то.

Тӑвӑр та таса кельйӑра Никодим атте кӑштах пысӑкланчӗ, анчах тата та хӑрушӑрах пулса тӑчӗ; вӑл хӑйӗн клобукне хывсан, унӑн вилнӗ ҫынӑнни евӗрлӗ, ӳтне сӗвсе илнӗ пек ҫурма ҫара пуҫ шӑмми ҫутӑлса илчӗ; тӑнлавӗсем ҫинче, хӑлхисем хыҫӗнче, ӗнси ҫинче тӗксӗм кӑвак ҫӳҫ пайӑркисем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.
В тесной, чистенькой келье отец Никодим стал побольше, но ещё страшней; когда он снял клобук, матово, точно у покойника, блеснул его полуголый, как бы лишённый кожи, костяной череп; на висках, за ушами, на затылке повисли неровные пряди серых волос.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Монастырь тӗлӗнче ҫур тӳпене хупланӑ хура-кӑвак пӗлӗт хускалмасӑр ҫакӑнса тӑнӑ, ҫавна пула таврана ҫӑра, нӳрлӗрех пӑчӑ кичемлӗх пусса тӑнӑ, ку кичемлӗхе чансем пӑхӑр сасӑпа кӑшкӑрни те хускатма пултарайман.
Сизо-синяя туча, покрыв половину неба, неподвижно висела над монастырём, от неё всё кругом придавлено густой, сыровато душной скукой, медный крик колоколов был бессилен поколебать её.

Вӑл Ольгӑна хӑйӗн шухӑшне ӗнентермелле, уҫҫӑн каласшӑн пулчӗ, анчах чӳрече ани ҫине, бегони курӑкӗн тискер кайӑк хӑлхисем евӗрлӗ ҫулҫисем хушшинче ҫакӑнса тӑракан илемлӗ чечексем ҫине пӑхса тӑрса, вӑл пӗр ӗнентерӳллӗ сӑмах та тупаймарӗ.
Он хотел сказать Ольге нечто убедительно ясное и не находил нужных слов, глядя на подоконник, где среди мясистых листьев бегоний, похожих на звериные уши, висели изящные кисти цветов.

Кӑпӑш юр тӑрӑх утса пырса, Артамонов, Никита ҫакӑнса вилме тӑнӑ каҫхинехи тата Павел Никонова вӗлернӗ сехетри пекех, халӗ те хӑйне такам лутӑркаса, лапчӑтса хунӑ пек туйнӑ.
Артамонов, шагая по рыхлому снегу, чувствовал себя так же смятым и раздавленным, как в ночь покушения Никиты на самоубийство и в час убийства Павла Никонова.

Петра хирӗҫ ҫакӑнса тӑракан картина ҫинче юмахри пек шурӑ лаша мӑйне мӑнкӑмӑллӑн кукӑртса тӑрать, унӑн ҫилхи ӗненмелле мар вӑрӑм, ҫӗре ҫитнех усӑнса аннӑ.
На картине против Петра белая, сказочная лошадь гордо изогнула шею; грива её невероятно длинна, почти до земли.

— Унӑн кӗписене, Наталья Евсеевнӑнне; вӗсем унта ҫакӑнса тӑнӑ, ҫунӑ хыҫҫӑн типӗтме ҫакнӑ вӗсене.
— Её рубахи, Натальи Евсеевны, они тут висели, сушились после стирки.

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Ҫавӑн пекех тата ӑна Алексей улпутсем тыткалакан хаклӑ япаласене ытлашши юратни тӗлӗнтерчӗ; Баймакова парнеленӗ сехетсӗр пуҫне, халӗ унӑн пӳлӗмӗнче темле нимӗне те кирлӗ мар, анчах та хитре япаласем нумай; стена ҫумӗнче тӗрлӗ тӗслӗ вӗтӗ шӑрҫасенчен тунӑ картина — хӗрсен вӑййи — ҫакӑнса тӑрать.
Было странно его пристрастие к вещам барского обихода; кроме часов, подарка Баймаковой, в комнате его завелись какие-то ненужные, но красивенькие штучки, на стене висела вышитая бисером картина девичий хоровод.

Сасартӑк темскер чанклатса илчӗ, Наталья карт сикрӗ, пуҫне ҫӗклесе пӑхрӗ те — пуҫӗ тӗлӗнче, улмуҫҫи турачӗ ҫинче, кайӑк тытмалли тапӑ ҫакӑнса тӑнине, ҫинҫе хулӑсем хушшинче ҫирӗктӑрри тапкаланнине курчӗ…
Что-то щёлкнуло; вздрогнув, Наталья подняла голову,— над нею, на сучке яблони висела западня для птиц, чиж бился среди тонких прутьев.

Пӳлӗм варринче тӑракан ҫаврака сӗтеле ылтӑн тӗслӗ илемлӗ сарӑ ҫивиттипе витнӗ, сӗтел тӗлӗнче люстра ҫакӑнса тӑрать.
Круглый стол посредине покрывала нарядная желто-золотистая скатерть, над столом висела люстра.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика