Поиск

Шырав ĕçĕ:

ҫийӗн сăмах пирĕн базăра пур.

ҫийӗн (тĕпĕ: ҫийӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унта та кунта, уйрӑмах фактори урлӑ юхса иртекен шыв хӗрринче, тӗмсем ҫийӗн ҫӗршер лӗпӗш вӗҫсе ҫӳрет.
Сотни бабочек вились там и сям над кустами, особенно по соседству с ручейками, протекавшими по фактории.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Король кортежӗ ҫийӗн ялавсем вӗлкӗшеҫҫӗ, унран та ҫӳлерех вӑрӑм шӗвӗр патак тӑрринче Муани-Лунга ҫӗнтернӗ кӳршӗри патшасен пуҫ купташкисем шуррӑн курӑнаҫҫӗ.
Над королевским кортежем развевались знамена и флажки, а еще выше на остриях пик белели черепа нескольких соседних негритянских царьков, которых Муани-Лунга победил.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Йӗри-тавра лапам вырӑн сарӑлса выртать — ӑна ҫумӑр вӑхӑтӗнче шыв илет пулмалла; ҫӗр шурлӑхлӑрах, мӑкпа витӗннӗ; унта-кунта симӗс мӑк кавирӗ ҫийӗн илемлӗ упасарри ҫилпе чӳхенет.
Вокруг расстилалась бескрайняя равнина, вероятно, вся заливавшаяся в период дождей; почва, более болотистая, густо поросла мхами, и кое-где над их зеленым ковром покачивались грациозные папоротники.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Чечексем ҫийӗн пӗр чечекрен теприн ҫине, шӑркалантаракан тусана куҫарса, пӗлӗт пек хурт-кӑпшанкӑ вӗҫсе ҫӳрет.
Над цветами реяли тучи насекомых, перенося из чашечки в чашечку оплодотворяющую пыльцу.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Амӑшӗпе хӗрӗ кашни каҫ листасем ҫийӗн пуҫӗсене пӗксе ларчӗҫ, вӗсене вуларӗҫ, тӗрӗслерӗҫ.
Целые вечера просиживали мать и сестра, склонившись над листами, вычитывая их, выверяли.

Хаклӑ япала // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Пахра ҫийӗн кӑвакрах тӗтре сарӑлать.
Над Пахрой поднималась голубоватая дымка.

Кӑвайтсем // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Хӳме леш енчен савнӑҫлӑн кулни, крокет мечкисем шаклатни илтӗнет, хӳме ҫийӗн сӑмаварӑн кӑвак тӗтӗмӗ йӑсӑрланать.
Из-за забора доносились взрывы веселого смеха, слышался стук крокетных шаров, синий дымок от самовара вился над забором.

Петербург ҫийӗн янкӑр ҫутӑ хӗвел хӑпарать, унӑн пирвайхи пайӑркисем сарӑлсанах урамсем тӑрӑх мӗлкесем тӑсӑлса выртрӗҫ.
Солнце над Петербургом поднималось ясное, яркое, и с первыми лучами его возникли и поползли по улицам тени.

«Питех те кирлӗ» // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Атӑл ҫийӗн пӗлӗтсем шӑваҫҫӗ, хӑмӑр кӑваккисем, ылтӑннисем, хӗрлисем.
Над Волгой плыли подсвеченные закатом облака.

Пӗтӗм халӑх ӗҫӗ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Аялта юханшыв тӗк тӑнӑн, эсӗ ху ун ҫийӗн сывлӑш ҫавӑрайми хӑвӑртлӑхпа вӗҫнӗн, хӑлхара ҫил кӑна шӑхӑрнӑн туйӑнать.
Казалось, что внизу неподвижная река, а ты летишь над ней с захватывающей дух быстротой, и только ветер свистит в ушах.

Марк Тимофеевич, хӑйӗн чун ҫӗкленӗвне куракансем пулнӑшӑн вӑтаннипе, тӗлсӗр-палсӑр сӑмахсемпе калаҫать, хӑй ҫаплах ачасен пуҫӗ ҫийӗн пӑхать, куҫӗсемпе шырать.
Марк Тимофеевич, смущенный тем, что оказались свидетели его душевного порыва, отвечал невпопад и все смотрел поверх, искал глазами.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Володя кӗнеке ҫийӗн кӑранташне ҫӗклерӗ; Аня шӗшкӗ турачӗсене аллинчен хуллен ячӗ те пӳртелле утрӗ.
Володя занес карандаш над книгой; Аня осторожно сдвинула ветви орешника и пошла к дому.

Володя ҫак йӗркесене сирсе пӑрахас, хуратса хурас тенӗн хаҫат ҫийӗн пӳрнипе сӑтӑрса илчӗ, ҫак сӑмахсен хӑрушӑ та тискер пӗлтерӗшне ӑнланса илме те ун хал ҫитмерӗ.
Володя провел ладонью по газете, словно хотел смахнуть, стереть эти строки, и никак не мог заставить себя осознать зловещий и чудовищный их смысл.

Каҫ // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Бен вӑйпах куҫӗсене уҫрӗ те хӑйсен аялалла та ҫӳлелле силленекен машинин сӑмси ҫийӗн ҫӗрелле пӑхрӗ: «ДК-4» текен пысӑк самолет патне ҫитесси пӗтӗмпе те ик ҫӗр фут ҫеҫ юлнӑ, вӑл вӗсен ҫулне картланӑ, анчах вӑл ҫав тери хӑвӑрт пынӑ пирки вӗсем пӗр-пӗрине пырса ҫапӑнма тивӗҫ мар.
Бен с усилием открыл глаза и кинул взгляд поверх носа машины, качавшейся вверх и вниз; до большого «ДК—4» оставалось всего двести футов, он преграждал им путь, но шел с такой скоростью, что они должны были разминуться.