Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Лукерья (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Лукерья куҫ харшисене кӑшт ҫеҫ пӗрсе илчӗ.

Лукерья чуть-чуть двинула бровями.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

— Итле-ха, Лукерья, — терӗм юлашкинчен.

— Послушай, Лукерья, — начал я наконец.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

— Е тата эпӗ турра кӗлтӑватӑп, — терӗ Лукерья кӑшт каннӑ хыҫҫӑн.

— А то я молитвы читаю, — продолжала, отдохнув немного, Лукерья.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Лукерья ман ҫине пӑхрӗ… кулӑшла мар-им тенӗ пек.

Лукерья взглянула на меня… аль, мол, не забавно?

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

— Тепрехинче тата, — каллех калама пуҫларӗ Лукерья, — мулкач чупса кӗчӗ, чӑн та!

— А то раз, — начала опять Лукерья, — вот смеху-то было! заяц забежал, право!

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

— Эсӗ яланах пӗччен те пӗччен, Лукерья, апла мӗнле-ха шухӑшламасӑр пултаратӑн?

— Ты все одна да одна, Лукерья; как же ты можешь помешать, чтобы мысли тебе в голову не шли?

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

— Эпӗ шухӑшпа та ытла ҫылӑхлӑ пулма кирлӗ мар, — малалла каларӗ Лукерья, — мӗншӗн тесен эпӗ хама ҫапла тума вӗрентрӗм: шухӑшламалла мар, унтан та ытларах — иртнине аса илмелле мар.

— Да я, должно быть, и этим самым, мысленным грехом не больно грешна, — продолжала Лукерья, — потому я так себя приучила: не думать, а пуще того — не вспоминать.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Лукерья куҫӗсене кӑшт аяккалла тартрӗ.

Лукерья отвела глаза немного в сторону.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Лукерья каллех шӑпланчӗ те каллех кулма хӑтланса пӑхрӗ.

Лукерья опять умолкла и опять усилилась улыбнуться.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Ытларах мана ҫакӑ тӗлӗнтерчӗ: Лукерья хӑйӗн хуйхи ҫинчен ахлатса та йынӑшса мар, кӳренсе е хӑйне хӗрхенме ыйтса та мар, хаваслӑн каланӑ пек каларӗ.

Изумляло меня собственно то, что она рассказ свой вела почти весело, без охов и вздохов, нисколько не жалуясь и не напрашиваясь на участие.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Лукерья шӑпланчӗ.

Лукерья умолкла.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Лукерья питӗ шӑппӑн та вӑйсӑррӑн, ҫапах пӗр чарӑнми калаҫать.

Лукерья говорила очень тихо и слабо, но без остановки.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

— Чим-ха, Лукерья, — аран сӑмах хушрӑм эпӗ, — мӗн пулчӗ-ха капла сана?

— Помилуй, Лукерья, — проговорил я наконец, — что это с тобой случилось?

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Лукерья, ӑслӑ Лукерья, ӑна пур яш каччӑ юрататчӗ, эпӗ те, вунултӑ ҫулхи ача, уншӑн вӑрттӑн ҫунаттӑм!

Лукерья, умница Лукерья, за которою ухаживали все наши молодые парни, по которой я сам втайне вздыхал, я — шестнадцатилетний мальчик!

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Ҫак типсе хӑрнӑ ҫын — Лукерья, пирӗн тарҫӑсем хушшинче пӗрремӗш чипер хӗр пулнӑскер, — йӑрӑс та тулли, шурӑ ӳтлӗ те хӗрлӗ питлӗ пулнӑскер, — кулма, ташлама, юрлама юратаканскер!

Эта мумия — Лукерья, первая красавица во всей нашей дворне, высокая, полная, белая, румяная, хохотунья, плясунья, певунья!

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Эпӗ — Лукерья.

Я — Лукерья.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Лукерья! — кӑшкӑрса ятӑм эпӗ.

— Лукерья! — воскликнул я.

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Эпӗ — Лукерья

Я Лукерья…

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Акӑ Лукерья Лобовӑн, Марфа Силовӑн, Маньӑн… пичӗсем вӗлтлетсе илсе курӑнми пӳлчӗҫ.

Вот мелькнули и пропали лица Лукерьи Лобовой, Марфы Силовой, Мани…

Вунсаккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Тупӑсем вӑрман хӗрринче курӑнми пулсан, Василиса Прокофьевна макӑрса тӑракан Лукерья енне ҫаврӑнса: — Манӑн Катьӑна тытма… — тесе сиввӗн каласа хучӗ.

Проследив, как они скрылись за лесом, сурово сказала плакавшей Лукерье: — За Катей моей!..

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней