Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

вӗт сăмах пирĕн базăра пур.
вӗт (тĕпĕ: вӗт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Тӑчех вӗт, янавар!

Встал ведь, родимый!

12 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Мӗн канмаллийӗ кунта, — тет, — вилсе кайма пултарать вӗт.

«Какой тут отдых, отвечает, — умереть ведь может».

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тимӗртен туман вӗт.

Не железный же он.

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Юна мӑй тымарӗ витӗр ярасси никам пуҫне те пырса кӗменччӗ вӗт.

Никому и в голову не пришло ввести кровь через сосуды шеи.

10 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Эпир пурте пекех лереччӗ вӗт… лавӑра… вӑл вара Матросов пек… кӑкӑрпа… — пӳлӗне-пӳлӗне, хуллен каларӗ Мамедов.

Большинство было там… в лаве… а он, как Матросов… грудью… — давясь спазмами, медленно сказал Мамедов.

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Каҫарӑр, — ҫемҫелсе калаҫма пуҫларӗ Николай, — ку вӗт вӑл пирӗн Сергей, мӗнлерех йӗкӗт!

— Извините, — смягчился Николай, — это ж наш Сергей, такой парень!..

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Ишӗлсе анман-тӑр вӗт?

— Обвал?

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Эпӗ килте пултӑм, — йӑвашшӑн хушса хучӗ Таня; каларӗ те хӑй сассинчен хӑй тӗлӗнсе кайрӗ: «Мӗншӗн калатӑп-ха ҫапла, тӗрӗс мар вӗт ку!

— Я дома была, — выговорила Таня и удивилась звуку своего голоса: «Зачем я это говорю, это же неправда!

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Эсир шӳтлетӗр, ҫапла вӗт?!

Вы шутите, да?!

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ара пурнӑҫ хӑй вӗт ку!

Это же сама жизнь!

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ку начар вӗт, ҫапла-и?

Это плохо, да?

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫаплалла та килсе тухма пултарать вӗт: вӑл акӑ ҫирӗм тӑватӑ кунне ирттерсе ярӗ те ҫӗнӗрен ӗҫе пуҫӑнӗ, унтан вара хӑйӗн кану вӑхӑтне Сергей кӗскетме пуҫлӗ…

Может случиться так: отгуляет она свои двадцать четыре дня, выйдет на работу, а потом коротать дома отпускные дни будет Сергей…

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл вӗт — ҫавӑн пек вӗлтрен вӑрри… вӑл вӗт-ха — хӗрарӑм мурӗ — турӑ шухӑшласа кӑларнӑ чи начар йӗрӗх!

Это — такое крапивное семя… это, братец ты мой, у бога самая плохая выдумка — бабы!

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Хамӑрсӑр пуҫне ӑна йӑтса кӗме никам та ҫук вӗт?

— Окромя нас, несть-то его ить некому?

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Куна вӗт-ха… куна вӗт… — уҫӑмсӑррӑн пӑшӑлтатма тытӑнчӗ вӑл, унтан сасартӑк ҫари! ҫухӑрса ячӗ:

— И ить это… а ить это… невнятно зашептала она и вдруг пронзительно крикнула:

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ну, тен, чӑнах та, ҫӑмӑлтарах пултӑр тесе, хӑшӗ-пӗри тумтирӗсене пӑрахса хӑварнӑ пулӗ-ха, ара вӗт ҫынсем пурнӑҫра пулнинчен ҫӗр хут ытла суйса лӗпӗртетеҫҫӗ!

Ну, может, кто для облегчения и бросил одежу, да ить люди в сто разов больше набрешут!

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Эсӗ вӗт ун куҫӗ умӗнчех йӗм тӳмисене тӳмелерӗн.

Ты ведь в ее присутствии застегивал штаны…

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Эсӗ ма вара сотньӑра мар? — ыйтрӗ Григорий вӗт ҫупаха кӑшланӑ хушӑра.

— Ты почему не в сотне? — обгладывая подлещика, спросил Григорий.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӗр-пӗччен тӑрса юлтӑм вӗт эпӗ…

Одна ить я осталась…

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӗт!.. — хӑрӑлтатса ҫухӑрчӗ Григорий, эрешлӗ чӑпӑрккипе юнаса.

Пори!.. — потрясая своей нарядной плетью, хрипло кричал Григорий.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней