Поиск

Шырав ĕçĕ:

Куҫ сăмах пирĕн базăра пур.

Куҫ (тĕпĕ: куҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Кӑкӑрне каҫӑртса хучӗ, мӑйӑхне шӑлкаласа, куҫ айӗпе хистевлӗн пӑхрӗ.
Все приосанивался, оглаживая усы, смотрел исподлобно, властно.

XIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Тем-ха курӑнмастӑн эс, тӑванӑм, — чарса хунӑ чакӑр куҫ хӳрипе Дарья ҫине ясаррӑн пӑха-пӑха илсе, сӑмахӗсене килӗшӳллӗ хулӑн сасӑпа тӑсарах каларӗ те Фомин, мӑйӑхне мӑнкӑмӑллӑн пӗтӗрме пуҫларӗ.
— Ты что-то, односум, и глаз не кажешь, — говорил Фомин протяжно, приятным баском, искоса поглядывая на Дарью широко поставленными голубыми глазами женолюба, и с достоинством закручивал ус.

Григорин хӗсӗннӗ куҫ хушӑкӗсенче ҫутӑ пайӑркисем чӳхенме пуҫларӗҫ.
У Григория в сузившихся прорезях глаз заиграли светлячки.

Ҫапах та фронт иртсе кайнӑ хыҫҫӑн чӑлӑм куҫ хупмасӑр ҫӗр каҫакансем те сахал тупӑнмарӗҫ: вӗсемшӗн минтер вӗри, вырӑн хытӑ пулчӗ, тӑван арӑм юттӑн туйӑнчӗ.
Но когда фронт прошел, немало оказалось и таких, кто не спал ночами, кому подушка была горяча, постель жестка и родная жена немила.

Григорий питне-куҫне пӗркелентерчӗ, турткаланчӗ, анчах хӗрарӑм куҫ хӗснине асӑрхаса, ура ҫине тӑчӗ.
Григорий хмурился, упирался, но, заметив, как женщина мигнула, встал.

XVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унӑн хуратнӑ куҫ харшийӗсем, чӗкеҫ ҫунатти пек курӑнса, пӗлӗт витӗр сӑрхӑнакан тӗтреллӗ уйӑх ҫутинче хура бархат майлӑ йӑлтӑртатаҫҫӗ.
Насурмленные брови ее, раскрылившись на лице, под неярким, процеженным сквозь тучи, светом месяца блестели бархатной черниной.

— Христоня сасси пӑшӑлтатса тухрӗ, чукмар пек пысӑк аллипе куҫҫульпе нӳрелнӗ куҫ лупашкисене шӑлчӗ.
— Голос Христони сполз на шепот, огромная ладонь вытерла смоченную слезинкой глазницу.

Наталья, пуҫа тутӑр пӗркенсе, хӗрлӗ куҫ харшиллӗ хӗрлӗармееца калинкке хыҫӗнче хӑваласа ҫитрӗ.
Наталья, накинув платок, догнала рыжебрового за калиткой.

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тепӗр ирхине вара хӗрлӗ куҫ харшилли, хваттерпе апат-ҫимӗҫшӗн тӳллесе татӑлнӑ май, юри ыттисенчен каярах юлчӗ.
А наутро рыжебровый, расплачиваясь за квартиру и харчи, нарочито замешкался и сказал:

Кашни сас-чӗве тӳсӗмсӗррӗн тӑнласа выртнӑ, ӑшӗнче хӗрлӗ куҫ харшиллӗ хӗрлӗармееца вӗҫӗмсӗр тав тӑвакан Григорий, чӳрече умӗнчен такамсем утса иртнӗ тата тарӑхса калаҫнӑ сасӑсене илтсе, савӑнӑҫлӑн хускалса илчӗ:
Григорий, нетерпеливо прислушивавшийся, в душе бесконечно благодарный рыжебровому, радостно дрогнул, услышав под окном шаги и негодующий голос:

Хӗрлӗ куҫ харшилли ҫилӗллӗн мӑшлатса атӑ тӑхӑнни ҫеҫ илтӗнчӗ.
Слышно было только, как рыжебровый, сердито сопя, натягивает сапоги.

— Ну, Александр, йӑлӑхрӑм эпӗ сана тархасласа, — юнавлӑн янӑраса илтӗнчӗ хӗрлӗ куҫ харшиллин сасси.
Голос рыжебрового зазвучал угрожающе: — Ну, Александр, мне надоело тебя уговаривать.

Йӑлӑхтарса ҫитертӗн! — тархасларӗ хӗрлӗ куҫ харшилли.
Надоело! — просил рыжебровый.

— Туртма юрать-и кунта? — ыйтрӗ хӗрлӗ куҫ харшилли.
— У вас можно курить? — спросил рыжебровый.

— Пӗлен пулсан, хамӑр турӑсене тахҫанах эпир… — сӑмахӗ такӑнчӗ, аллипе куҫ харшисене пӑчӑртарӗ.
Мы своих богов давно отправили… — запнулся, стиснул брови.

Хӗрлӗармеец, ыттисене куҫ хӗссе, чикаркка тӗпне Григорий ури айне пӑрахрӗ.
Красноармеец бросил окурок под ноги Григорию, подмигнул остальным.

— Ну-ну, пӑрах, Александр! — терӗ хӗрлӗ куҫ харшиллӗ ҫӳллӗ хӗрлӗармеец, вӗсем патне кулкаласа пырса.
— Но-но, брось, Александр! — подходя и смеясь, проговорил рослый рыжебровый красноармеец.

Ниҫта кайса кӗрейми кулӑ чыхӑнтарнипе Дарйӑн сӑрласа хуратнӑ: авӑнчӑк куҫ харшийӗсем ҫурмаран хуҫнӑ пӗкече пек кӗтесленнӗ.
Ломались от нервного смеха у Дарьи крутые подковы крашеных бровей.

Пирӗн Елански станицӑна каймаллаччӗ, ҫил-тӑман ахӑрса кайрӗ те — йӗппе чиксен те куҫ курмасть.
Нам бы в Еланскую станицу надо, но такая посыпала — зги не видать.

XV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Старик пӑхма тухрӗ, пӳрте, питне куҫ харши таран пашлӑкпа кӗптенӗ темле ҫынпа пӗрле кӗчӗ.
Старик вышел посмотреть, вернулся с кем-то, по брови укутанным башлыком.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика