Поиск

Шырав ĕçĕ:

Ҫӗре (тĕпĕ: ҫӗр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тутарсем аллисене ҫӑва пуҫлаҫҫӗ, унтан аллисене пӗр ҫӗре тытса, чӗркуҫҫи ҫине лараҫҫӗ, пур еннелле те вӗрсе, кӗлӗсем вулаҫҫӗ.
Стали мыть руки татары, потом сложили руки, сели на коленки, подули на все стороны и молитвы прочли.

2 // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Тарҫи Жилина хуҫи хушнӑ ҫӗре лартать, пушмакӗсене хывать те ытти пушмаксем тӑракан ҫӗре алӑк патне кайса лартать, хӑй кӗҫҫе ҫине хуҫисем патнерех кӗрсе ларать: вӑл хуҫисем ҫинине пӑхса, сурчӑкне шӑла ларать.
Посадил работник Жилина на место, сам снял верхние башмаки, поставил у двери рядком, где и другие башмаки стояли, и сел на войлок поближе к хозяевам; смотрит, как они едят, слюни утирает.

Хура тутарӗ сиксе тӑрать те Жилина хӑрах хӗррине урайне ҫара ҫӗре ларма хушать, хӑй каллех палас ҫине хӑпарса ларать, хӑнисене икерчӗсемпе, бузапа чысла пуҫлать.
Вскочил черный, велел посадить Жилина в сторонке, не на ковер, а на голый пол, залез опять на ковер, угощает гостей блинами и бузой.

Жилин ҫав ҫӗре ҫывӑрнӑ-ҫывӑрманах ирттерсе янӑ.
Почти всю эту ночь не спал Жилин.

Вӑл, мӗскӗн, аякки ҫине епле ӳкнӗ, ҫаплах выртнӑ, урисемпе анчах тапкаланнӑ, ҫӗре те тивертеймен; унӑн пуҫне персе шӑтарнӑ, шӑтӑкӗнчен хура юн шарӑлтатса юхнӑ; йӗри-тавра тусана пӗр аршӑн талккӑшӗ йӗпетнӗ.
Она, сердечная, как упала на бок, так и лежит, только бьется ногами, — до земли не достает; в голове дыра, и из дыры так и свищет кровь черная, — на аршин кругом пыль смочила.

1 // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Вӗсем каланӑ: «Эсӗ, Ермак, пиртен ӑсли курӑнсах тӑрать, пиртен, ухмахсенчен, мӗн ыйтса тӑмалла. Ху пӗлнӗ ҫӗре илсе кай пире. Икӗ хут вилес ҫук, пӗр вилӗмрен хӑтӑлас ҫук», — тенӗ.
Говорят: «Видно ты, Тимофеич, умнее нашего; нас, дураков, и спрашивать нечего. Веди, куда знаешь. Двух смертей не бывать, а одной не миновать».

Ермак // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Кольцо каланӑ: «Эпӗ акӑ мӗн шухӑшлатӑп: паян вӗлермесен, ыран вӗлерӗҫ, ыран та вӗлермесен, кӑмака ҫинче выртса пӗр усӑсӑр вилӗпӗр. Ман шухӑшпа: типӗ ҫӗре тухас та, нимӗне пӑхмасӑр ушкӑнпа тутарсем ҫине ӳкес, мӗн турӑ парӗ», — тенӗ.
А Кольцо и говорит: «А я что думаю? Не нынче убьют, так завтра; а не завтра, так даром на печи помрем. По мне — выйти на берег, да и валить прямо лавой на татар — что бог даст».

Ермак пурне те пӗр ҫӗре пухса: «Мӗн тӑвар ӗнтӗ, ачасем?» — тенӗ.
Стали думать; собрал Ермак круг: «Ну, что, ребята, как быть?»

Вара Ермак вӗсене патша Строгонова Уралӑн леш енчи ҫӗре туртса илме юрать тесе ҫырса янӑ хута кӑтартнӑ.
И показал им царское письмо, что позволено Строганову за Уралом землю завоевать.

Строгоновсем вара патша патне тепӗр ҫыру ҫырса янӑ: «Патша, эсӗ панӑ ҫӗре эпир сана пӑхӑнтартӑмӑр. Халӗ ӗнтӗ Кучум ятлӑ усал патша сана хирӗҫ тӑрать, эсӗ панӑ ҫӗре пиртен туртса илсе, пире тӗп тӑвасшӑн. Эсӗ пире Урал тӑвӗсен леш енчи ҫӗре илме ирӗк пар. Эпир вӑрҫӑпа кайса Кучума парӑнтарӑпӑр та унӑн пӗтӗм ҫӗрне сана парӑпӑр», — тенӗ.
Вот Строгоновы и написали царю: «Отдал ты нам землю, мы ее под твою руку покорили; теперь воровской царек Кучум против тебя бунтует и хочет и эту землю отнять, и нас разорить. Вели ты нам занять землю за Уральскими горами; мы Кучума завоюем и всю его землю под твою руку подведем».

Ҫапла вара, ҫав ҫӗре вырӑссем пырса вырнаҫнӑ.
Так и заселилась эта земля русским народом.

Патша вӑл ҫӗре Строгоновсене панӑ.
Царь согласился и отдал им землю.

Ҫавна илтсен, Строгонов хуҫасем патша патне ҫыру ҫырса янӑ: «Патша, эсӗ пире ҫав ҫӗре пар, эпир унта, ҫынсем пухса, ялсем, хуласем туса лартӑттӑмӑр; вара тутарсене ҫав ҫӗр урлӑ иртсе ҫӳреме ирӗк памӑттӑмӑр», — тенӗ.
Строгоновы написали царю письмо: «Отдай нам эту землю, а мы сами по ней городки построим и народ соберем, заселим и не будем давать через эту землю ходу татарам».

Вӑл ҫӗре ӗмӗрте те сухапуҫ тивмен; унта нихӑҫан пуртӑ касман сӗм вӑрмансем кашласа ларнӑ, вӑрманӗсенче темӗн тӗрлӗ тискер кайӑксем, кӳллисенче пулӑсем нумай пулнӑ; вӑл ҫӗр ҫинче никам та пурӑнман, сайра хутран тутарсем анчах пырса ҫӳрекеленӗ.
Пашня не пахана от века, леса черные от века не рублены; в лесах зверя много, а по реке озера рыбные, и никто на той земле не живет, только захаживают татары.

Пӗр пульки тӗлех пырса лекнӗ те джунглири илемлӗ тискер кайӑк ҫавӑнтах ҫӗре кайса ӳкнӗ.
Одна пуля попала в цель и уложила на месте красавца джунглей.

XL сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Ҫавна каласан, Спэнглер юн тупнӑ ҫӗре каялла кайнӑ.
Сказав это, Спенглер поехал обратно к тому месту, где была кровь.

XXXIX сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Вӗсене темскерпе сӗрсе пӗтернӗ, — юланучӗ вилсе ҫӗре ӳкнӗ чухне сӗртӗнсе пӗтнӗ пулас.
Они были чем-то размазаны — скорее всего, телом всадника, когда он падал безжизненным на землю.

XXXVIII сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Вӑл тӑна кӗнӗ ҫӗре ӗнтӗ тул ҫутӑлма пуҫлӗ.
Уже будет светать, когда он придет в себя.

XXXV сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Вара амаҫури ылтӑн ҫӳҫлӗ хӗре ҫынсем пыман ту ҫине, караппӑлсем пурӑнакан ҫӗре, леҫтерсе яртарнӑ.
Тогда мачеха уговорила царя сослать золотоволосую падчерицу в дикие горы, где жили только коршуны.

Ылтӑн ҫӳҫлӗ патша хӗрӗ // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Ун патне ҫук тумтире илсе пыраҫҫӗ те пушӑ ҫӗре кӑтартаҫҫӗ.
Ему принесли и показали пустое место.

Патшанӑн ҫӗнӗ тумтирӗ // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика