Поиск

Шырав ĕçĕ:

айӗнче (тĕпĕ: ай) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Юр айӗнче ӑсанӑн пӑчӑрӑн пек пысӑк ҫулсем пулмаҫҫӗ, анчах вӑл хӑйӗн пӳртне ҫавӑн пекех тирпейлӗ тӑвать: кайра тула тухмалли вырӑн, малта, пуҫ тӗлӗнче, — сывлӑш кӗмелли шӑтӑк.
Ходов больших, как у рябчика под снегом, у тетеревов не бывает, но устройство квартиры тоже аккуратное назади отхожее место, впереди дырочка над головой для воздуха.

Юр айӗнчи вӗҫен кайӑксем // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 61–63 с.

Ӑсан юр айӗнче чупса ҫӳремест, вӑл унта усал ҫанталӑкран кӑна пытанать.
Тетерев под снегом не бегает, ему бы только спрятаться от непогоды.

Юр айӗнче пӑчӑра икӗ енӗпе кӑна мар, виҫӗ енӗпе те ҫӑлӑнӑҫ: ӑшӑ та пур, хурчкаран та пытанма пулать.
Даже и не два, а три спасения рябчику под снегом: и тепло, и пища, и спрятаться можно от ястреба.

Юр айӗнче пӑчӑр ҫав пӗрчӗсене шырать, унта ҫулсем алтать, сывлӑш кӗме ҫӳлелле чӳречесем тӑвать.
Под снегом рябчик ищет семечки, делает там ходы и окошечки вверх для воздуха.

Пӑчӑрӑн юр айӗнче икӗ енӗпе ҫӑлӑнӑҫ пур; пӗрремӗшӗ — юр айӗнче ҫӗр каҫма ӑшӑ, иккӗмӗшӗ — юр хӑйпе пӗрле йывӑҫсем ҫинчен пӑчӑра валли ҫиме юрӑхлӑ тӗрлӗ пӗрчӗ таврашсем ҫӗр ҫине илсе анать.
У рябчика в снегу два спасения: первое — это под снегом тепло ночевать, а второе — снег тащит с собой на землю с деревьев разные семечки на пищу рябчику.

Ӑна тухмалли вырӑн хӑвараҫҫӗ, ҫав вырӑн патӗнче вара ӑна чӑрӑш айӗнче пытанса тӑракан сунарҫӑ кӗтет.
Выход ей оставляют, и около этого места под прикрытием елочки ждет ее охотник.

Вӗҫен кайӑксемпе тискер кайӑксем калаҫни // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 47–51 с.

Акӑ ҫав кан айӗнче пурӑнма вырнаҫнӑ та ӗнтӗ икӗ песец — Ванькӑпа Машка.
И вот под этим каном и устроилась жить пара песцов — Ванька и Машка.

Кӑвак песецсем // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 39–40 с.

Ҫавна чӑхӑ айӗнче ларакан хур чӗпписем илтнӗ, вӗсен, ҫамрӑкскерсен, паллах, ирӗке тухас килнӗ ӗнтӗ.
Это услыхали гусята под курицей, и им, молодым, конечно, захотелось на волю.

Юпа ҫинче ларакан чӑхӑ // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 21–22 с.

Вӑрманти пекех пулса тӑчӗ: уйӑх та, пӗлӗт те пур, манӑн урасем те йывӑҫсем пек курӑнаҫҫӗ, ҫавӑнпа чӗрӗпе пит те кӑмӑла кайрӗ пулас; вӑл ура айӗнче явкаланса ҫӳрерӗ, атӑ кунчисене шӑршлакаларӗ, йӗпписемпе чиккелерӗ.
Стало совсем как в лесу: и луна и облако, а ноги мои были как стволы деревьев и, наверное, очень нравились ёжику: он так и шнырял между ними, понюхивая и почёсывая иголками задники у моих сапог.

Чӗрӗп // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 18–21 с.

Вӑл пӗр хускалмасӑр нумай выртмарӗ: эпӗ сӗтел патӗнче шӑппӑн ларма тытӑнсанах, чӗрӗп тӑсӑлчӗ, пӑхкаласа илчӗ, пӗр енне кайма, тепӗр енне кайма хӑтланчӗ, юлашкинчен крават айӗнче вырӑн тупрӗ те шӑппӑн выртрӗ.
Недолго он лежал неподвижно: как только я затих у стола, ёжик развернулся, огляделся, туда попробовал идти, сюда, выбрал себе наконец место под кроватью и там совершенно затих.

Пӗррехинче эпӗ ҫырма тӑрӑхӗпе пынӑ чухне йывӑҫ тӗмӗ айӗнче чӗрӗп выртнине куртӑм.
Раз шёл я по берегу нашего ручья и под кустом заметил ежа.

Кӑвакал чӗпписем пурте амӑшӗн ҫуначӗ айӗнче, ӑшӑ ҫӗрте, ҫывӑраҫҫӗ.
Все утята спали в тепле под матерью.

«Хайлавҫӑ» // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 10–14 с.

Шӑпах ҫав мулкач купӑсти айӗнче выртнӑ та ӗнтӗ хӗвӗме чикнӗ пӗр татӑк хура ҫӑкӑр: манпа ун пекки яланах пулать, вӑрмана кайнӑ чухне ҫӑкӑр илмесен — ҫиес килет, илсен — ҫиме манса каятӑп та каялла илсе килетӗп.
И как раз под заячьей капустой лежал у меня кусок черного хлеба: со мной это постоянно бывает, что когда не возьму хлеба в лес, — голодно, а возьму — забуду съесть и назад принесу.

Тилӗ ҫӑкӑрӗ // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 7–9 с.

Вӗсем, пӗр-пӗрне ҫавӑтса, йывӑррӑн утаҫҫӗ; унтан карта патне ҫывхараҫҫӗ те малалла ӳпӗнеҫҫӗ, чӗркуҫленсе лараҫҫӗ, нумайччен хурланса йӗреҫҫӗ, нимӗскер чӗнмен чул ҫине нумайччен пӑхаҫҫӗ, унӑн айӗнче вӗсен ывӑлӗ выртать; кӗске сӑмахсемпе пӑшӑлтатса илеҫҫӗ те, чул ҫинчи тусана шӑлса тасатаҫҫӗ, чӑрӑш туратне тӳрлетеҫҫӗ, унтан каллех кӗлтӑваҫҫӗ; ҫак вырӑна ниепле пӑрахса каяймаҫҫӗ, ҫакӑнтан вӗсене ывӑлӗ патне, ывӑлӗ ҫинчен аса илесси патне ҫывӑхрах пек туйӑнать…
Поддерживая друг друга, идут они отяжелевшею походкой; приблизятся к ограде, припадут и станут на колени, и долго и горько плачут, и долго и внимательно смотрят на немой камень, под которым лежит их сын; поменяются коротким словом, пыль смахнут с камня да ветку елки поправят, и снова молятся, и не могут покинуть это место, откуда им как будто ближе до их сына, до воспоминаний о нем…

XXVIII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Пирӗн ытти масарсем пекех, вӑл хурлӑхлӑн курӑнать: ун таврашӗнчи канавсем тахҫанах ҫеремпе витӗннӗ, сӑнсӑрланнӑ йывӑҫ хӗрессем тахҫан ӗлӗк сӑрланӑ ҫивиттисем айӗнче пуҫне пӗксе ҫӗрсе лараҫҫӗ, чул плитасем, такам аялтан тӗртнӗ пек, пурте вырӑнтан хускалнӑ; икӗ-виҫӗ ҫаралса юлнӑ йывӑҫ кӑшт кӑна сулхӑн параҫҫӗ, виле тӑприсем хушшинче сурӑхсем чарусӑррӑн ҫӳреҫҫӗ…
Как почти все наши кладбища, оно являет вид печальный: окружавшие его канавы давно заросли; серые деревянные кресты поникли и гниют под своими когда-то крашеными крышами; каменные плиты все сдвинуты, словно кто их подталкивает снизу; два-три ощипанных деревца едва дают скудную тень; овцы безвозбранно бродят по могилам…

Хӑвӑрт утакан урасем айӗнче пусма чӗриклетрӗ…
Лестница заскрипела под быстрыми шагами…

XXIV // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Кашни ҫын ҫип ҫинче ҫакӑнса тӑрать, ун айӗнче тӗпсӗр шӑтӑк кашни минутрах сарӑлса кайма пултарать.
Каждый человек на ниточке висит, бездна ежеминутно под ним разверзнуться может.

XIX // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Базаров куҫӗсем самантлӑха тӗттӗм куҫхаршисем айӗнче йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Глаза Базарова сверкнули на мгновенье из-под темных его бровей.

«Тӗлӗнмелле ҫын ку лекарь!» — шухӑшланӑ вӑл хӑйӗн чаплӑ вырӑнӗ ҫинче, чӗнтӗрленӗ минтерсем ҫинче, ҫӑмӑл пурҫӑн утиял айӗнче выртнӑ ҫӗрте…
«Странный человек этот лекарь!» — думала она, лежа в своей великолепной постели, на кружевных подушках, под легким шелковым одеялом…

XVI // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Пӗрре вӑл ют ҫӗршывра рыцарь сӑнарлӑ, уҫӑ ҫамки айӗнче ултавсӑр сенкер куҫлӑ илемлӗ ҫамрӑк швед ҫыннине тӗл пулнӑ; ку ҫын ӑна хытах килӗшнӗ, анчах вӑл та ӑна ҫапах Российӑна тавӑрӑнма чарайман.
Раз она где-то за границей встретила молодого красивого шведа с рыцарским выражением лица, с честными голубыми глазами под открытым лбом; он произвел на нее сильное впечатление, но это не помешало ей вернуться в Россию.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика