Поиск

Шырав ĕçĕ:

тилӗ сăмах пирĕн базăра пур.

тилӗ (тĕпĕ: тилӗ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тилӗ Буратинона урам тӑрӑх малалла илсе каять.
Лиса тащила Буратино дальше по улице.

Буратино Ухмахсен Ҫӗршывне пырса лекет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Алиса тилӗ ӑна ура ҫине тӑмашкӑн пулӑшрӗ.
Лиса Алиса помогла ему встать на ноги.

Эсӗ хӑвӑн укҫусене ҫухатман вӗт-ха, тӗлӗнмелле Буратино? — тесе ыйтать тилӗ, ҫулана-ҫулана.
Ты ведь не потерял ещё свои денежки, чудненький Буратино? — спросила лиса, облизываясь.

— Инкеке пула ырри пулать, — терӗ тилӗ, — инкек куртӑн пулсан та, эсӗ Ухмахсен Ҫӗршывне килсе тухрӑн вӗт… — терӗ вӑл Буратинона.
— Нет худа без добра, — сказала лиса, — зато ты попал в Страну Дураков… — сказала она Буратино.

— Маттур та паттӑр Буратино уйӑх ҫинчен персе анчӗ пулмалла, — терӗ тилӗ.
— Храбренький, отважненький Буратино, должно быть, свалился с луны, — сказала лиса.

Унӑн умӗнче аҫа кушак Базилио тата Алиса тилӗ тӑра параҫҫӗ.
Перед ним стояли кот Базилио и лиса Алиса.

Унта сана тусусем — кушак аҫипе тилӗ кӗтсе тӑраҫҫӗ.
Там ждут тебя друзья — кот и лиса.

Сенкер ҫӳҫлӗ хӗрача Буратинона пӑхса вӗрентсе ӳстересшӗн // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Буратинона курсан лутра вӑрӑ-хурахӗ кушак пек ҫухӑрса ячӗ, вӑрӑмми тилӗ пек вӗркелесе илчӗ…
Увидев Буратино, низенький разбойник гнусно зашипел по-кошачьи, высокий затявкал по-лисьи…

Вӑрӑ-хурахсем Буратинона йывӑҫ ҫине туртса ҫакаҫҫӗ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Кровать ҫинче — аҫа кушак та, тилӗ те ҫук, — пушах…
На кровати — ни кота, ни лисы — пусто.

«Виҫӗ Партас апатланмаллинче» // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Хуҫа, пире вӑратмашкӑн ан манӑр… — терӗ тилӗ.
Не забудьте нас разбудить, хозяин… — сказала лиса.

Вӗсем ҫумне хушса авӑ ҫав питех те тӗлӗнмелле ӑшаласа хунӑ така ашне, авӑ ҫав хур ашне, пӗр-икӗ кӑвакарчӑн тата пӗвер парсан ҫитет пулӗ, — терӗ тилӗ.
И к ним дайте — вон того чудно зажаренного барашка, — сказала лиса, — и ещё того гусёнка, да парочку голубей на вертеле, да, пожалуй, ещё печёночки…

— Савӑнӑҫлӑ та ӑслӑ Буратино сирӗнпе шӳт тӑвать, хуҫамӑм, — тесе кулса ячӗ тилӗ.
— Весёленький, остроумненький Буратино шутит с вами, хозяин, — захихикала лиса.

Тилӗ чӗлхипе ҫуласа кӑна ларать, Базилио кушак урисене сӗтел ҫине хучӗ, хӑйӗн сухаллӑ пуҫне урисем ҫине хучӗ те, апат-ҫимӗҫсем ҫине чарлаттарса пӑхрӗ.
Лиса поминутно облизывалась, кот Базилио положил лапы на стол, усатую морду — на лапы, — уставился на пищу.

— Типӗ ҫӑкӑр хыттисем те пулин ҫикелесе пӑхсан аванччӗ, — терӗ тилӗ.
— Не мешало бы нам перекусить хоть сухой корочкой, — сказала лиса.

Алиса тилӗ, вӑрӑммӑн сывласа, ҫапла калать:
Лиса Алиса говорила, вздыхая:

Буратино, Алиса тилӗ тата Базилио аҫа кушак сӑрт ҫинчен анчӗҫ те хирсем урлӑ, виноградниксем урлӑ, хыр вӑрманӗ витӗр утрӗҫ.
Буратино, лиса Алиса и кот Базилио спустились под гору и шли, шли — через поля, виноградники, через сосновую рощу.

— Кайӑпӑр, Базилио, пире ӗненмеҫҫӗ, — кирлӗ те мар… — терӗ тилӗ хурлӑхлӑн сӑмсине пӑркаласа илсе.
— Идём, Базилио, — обиженно свернув нос, сказала лиса, — нам не верят — и не надо…

Киле май кайнӑ чухне ҫул ҫинче Буратино икӗ кӗлӗмҫӗне — Базилио ятлӑ кушак аҫине тата Алиса ятлӑ тилӗне тӗл пулать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Ӑнлантӑн-и? — тесе ыйтать тилӗ.
Понятно? — спросила лиса.

Тилӗ кайри урисем ҫине ларчӗ те чӗлхипе ҫуласа илчӗ:
Лиса села на хвост, облизнулась:

— Пирӗнпе пырсан, санӑн пилӗк ылтӑнӑнтан пӗр купа укҫа пулса тӑнӑ пулӗччӗ, — тет тилӗ.
— А то бы твои пять золотых превратились в кучу денег… — сказала лиса.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика