Поиск

Шырав ĕçĕ:

Пичӗ (тĕпĕ: пит) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Пӑшал ҫӑвӗн ҫӗвек шӑрши каснӑ наганӑн хура хӑвӑллӑ кӗпҫине ун пичӗ патнех илсе пычӗ, ҫинҫелсе кайнӑ сасӑпа хаяррӑн ҫухӑрса ячӗ:
Тыча в лицо ему вороненый, провонявший ружейным маслом ствол нагана, прорвался на визг:

XII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ҫӗрлехи хунарсен ҫутинче Листницкий казакӑн сухаллӑ пичӗ ҫине куҫ хӗррипе чалӑшшӑн сӑнаса пӑхса пычӗ.
Листницкий при свете фонарей искоса посматривал на бородатое лицо казака.

Офицерӑн шурӑ мӑйӑхлӑ пичӗ ҫемҫе кулӑпа ейӗлнӗ.
На белоусом лице офицера сквозила улыбка.

X // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

— Мӗншӗнни паллах… — чиканӑнни пек кӑтра сухаллӑ пичӗ ҫинчи куллине сирсе, Грязновшӑн хуравларӗ Меркулов.
— Известно чего… — за Грязнова ответил Меркулов и надежно захоронил улыбку в курчавой, цыганской бороде.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Унӑн калмӑкӑнни пек лаптак шӑмӑллӑ пичӗ тӑрӑх килленчӗклӗ кулӑ выляса чупать.
На калмыцком, углоскулом лице его блудила довольная улыбка.

Ҫакӑн пек катастрофа вӑхӑтӗнче… ӗ-ӗ-ӗ… пирӗн пур енчен те ҫирӗп… — бригада командирӗн, сӑмах калама хӑнӑхман талаватсӑр ватӑ генералӑн, кирлӗ танлаштару тупайманнипе чӗлхи ҫыхланса ларать, йӑлтӑркка пичӗ ҫинчи куҫ харшийӗсем хевтесӗррӗн турткаланса илеҫҫӗ.
В дни таких вот потрясений… э-э-э… всех основ мы должны быть тверды, как… — бригадный, старый и бездарный служака-генерал, не привыкший держать речи, замялся, копаясь в сравнениях; на масленистом лице его в мучительной немоте двигались брови.

Тин кӑна ӑшӑнса ҫитнӗ Емельян ҫав хушӑра тарҫӑсен пӳлӗмӗнче чей ӗҫсе ларчӗ, кӑшман пек хӗрелсе кайнӑ пичӗ ҫинчи тарне хӑмач тутӑрӗпе шӑлкаласа, Аксинйӑна хутор пурнӑҫӗпе унти хыпар-хӑнарсем ҫинчен каласа пачӗ.
В людской в это время Емельян, отогревшись, пил чай, красным платком вытирал пот с бураковых щек, рассказывал о хуторе и новостях.

VII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Евгений яп-яка хыртарнӑ шуранка пичӗ ҫинчи куллине сирсе каласа пама тытӑнчӗ:
Евгений, уже без улыбки на опрятно выбритом белесом лице, рассказывал:

— Тен, хӑй те пӗлсе ҫитереймест вӑл, — кулса илчӗ те Авдеич Брех, унӑн хӗрлӗ пичӗ ҫинчи тарӑн путӑксем кулнипеле пушшех туртӑнса кӗчӗҫ.
— Он, может, и сам не знает, — улыбнулся Авдеич-Брех, и от улыбки ямки на розовых щеках его стали глубже.

— Ну, Платоныч, ҫынни вӗреннӗскер эсӗ, пӗлетӗн-тӑр, каласа парсам пире, ухмахсене: мӗн тумалла халӗ пирӗн, малашне мӗн пулӗ тата? — хӑравҫӑллӑн кулса, пичӗ ҫинчи чалӑш пӗркеленчӗксене шӑнса кӳтнӗ сӑмси ҫинелле туртӑнтарса ыйтрӗ Матвей Кашулин.
— Ну, Платоныч, ты человек грамотный, расскажи, нам, темным, что теперь и как будет? — спросил Матвей Кашулин, напуганно улыбаясь, собирая у зябкого носа косые складки.

Вӑл, пуҫне пӑркаласа, мӑйне Дарья ытамӗнчен вӗҫертме пикенчӗ, анчах кинӗ ӑна хӑйӗн пичӗ ҫумне тата хытӑрах пӑчӑртарӗ, сухалӗ ҫине вӗри тутипе пашкаса сывласа, кула-кула, темӗн пӑшӑлтатса каларӗ.
Вертя головой, он попытался освободить шею от Дарьиных рук, но она притягивала его голову к своему лицу все сильнее, дышала в бороду ему горячим ртом, смеясь, что-то шепча.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Дарья, Дуняшка патӗнчен чупса иртнӗ чух, хулпуҫҫийӗсене шӑнса кӳтнӗ пек чӗтрентерчӗ; хаяр сӑнлӑ, тин ҫеҫ макӑрнӑ пичӗ ҫинче пӗкече пек авӑнчӑк куҫ харшисем вӗттӗн сиккелесе чӗтреҫҫӗ.
Проходя мимо Дуняшки, она ежила плечи, крутые черные дуги бровей дрожали на ее заплаканном и злом лице.

Сарӑ картун ҫине ӳкернӗ сӑн ӳкерчӗкрен Петрон ватӑларах тӑнӑ пичӗ темӗнле сапӑррӑн пӑхать; пӗтерсе хунӑ шурӑрах мӑйӑхӗн вӗҫӗсем ҫӳлелле шӑртланса тӑраҫҫӗ, ҫирӗп пӑчӑртаса тытнӑ тути сӑмси айӗнчен палланӑ кулӑпа ирӗлсе ейӗлет.
С серого куска картона самодовольно глядело постаревшее лицо его, торчмя стояли закрученные белесые усы, под курносым носом знакомой улыбкой щерились твердые губы.

Ҫав казак хыҫӗнче Максаев урядникӑн чӗкеҫ шатриллӗ пичӗ курӑнать; леререхре, ҫивӗч вӗҫлӗ штыкне айӑккӑн пӑрса кӗртнӗ винтовкине малалла кӑмтарса тытса, Емельян Грошев утать.
За этим казаком виднелась веснушчатая щека урядника Максаева, дальше шагал Емельян Грошев, твердо выставив винтовку с завернутым на сторону жалом штыка.

IV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Лере, ту ҫамкин чӑнкӑ тайлӑмӗн тепӗр енче, нимӗҫсем патӗнче, пичӗ ҫил каснипе хӗрелнӗ тата сӑмси тирӗ виселенсе хӑйпӑннӑ саксонец-лейтенант пӗтӗм кӗлеткипе каҫӑрӑлса тӑнӑ; хӑйсен салтакӗсем хушшинче йӑлкӑшса кулса, вӗҫкӗнле харсӑрланса калаҫать:
Там, за увалом, у немцев, лейтенант-саксонец, с красным от ветра лицом и облупившимся носом, откидываясь всем корпусом назад, улыбаясь, кричал задорно солдатам:

Кансӗр ҫывӑрнипе пичӗ чалӑшшӑн ҫӗвекленсе йӗрленнӗ Григорий ыйхӑран ҫӗр варринче вӑранса пуҫне ҫӗклерӗ, темӗнле курӑкӑн ытла та тутлӑ шӑршине туйса илнӗ, анчах ҫав самантрах ӑна сисми пулнӑ лаша пек, тутине мӗкӗлтеттерсе выртрӗ.
Проснувшись и приподняв голову, с косыми рубцами на щеках от неловкого сна, Григорий долго жевал губами, как лошадь, на минуту ощутившая и утратившая необыкновенный аромат какой-то травки.

Григорий пуҫӗ ҫывӑхӗнчен те, Степанӑн акшар чулӗ пек шурса кайнӑ пичӗ патӗнчен те ҫав ҫивӗч сасӑ умлӑн-хыҫлӑн, вичкӗнӗн шӑхӑра-шӑхӑра иртет: чьввййӳӳ-ӳт, чьвв-ӳӳ-ӳт; хыҫалта вара, акацисен типӗ хутаҫҫисем патлатса ҫурӑлнӑ пек, пӑшал сассисем хаплатаҫҫӗ:
Над головой Григория, над меловым лицом Степана, по бокам — этот нижущий, сверлящий высвист: цьююуу-уть, цьюуу-уть, а сзади — хлопки выстрелов, как треск перезревших стручков акации:

Григорий куҫне хупать, ал тупанӗсене тикӗс мар ҫӗрӗн кӑтрашка пичӗ ҫине саркаласа хурать; унтан вӑрахчен, куҫне кӑлт та сиктермесӗр, кӑвак ҫунатлӑ элккем лӗпӗш пек пӗр тӗлте вӗҫсе тӑракан Ҫурҫӗр ҫӑлтӑрӗ хуҫӑк хыр хыҫӗнчи тӗпсӗр тӳпере сивлеккӗн чӗтренни ҫине пӑхать.
Григорий закрывает глаза, кладет ладони на шероховатую кожу земли и долго, не мигая, глядит, как за поломанной сосной на окраине неба голубой нарядной бабочкой трепещет в недвижимом полете Полярная звезда.

— Куратӑн… ав, мӗнле… — темскер калас тесе пуҫланӑччӗ Иван Алексеевич; анчах ҫав самантра Лиховидов пичӗ ҫинчи шӑнӑрсем хыттӑн туртӑнса хутланчӗҫ.
— Вот… видишь как… — начал Иван Алексеевич, пытаясь что-то сказать, но лицо Лиховидова пронизала судорога.

III // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Лиховидов урисене ӳсӗр ҫын пек ҫапкалантарса пырать, сӳнӗк куҫӗсем ҫӗрелле тирӗннӗ, аллисемпе хӑлаҫланать: хӑраххипе — сывлӑшра темӗн тытма, тепӗр аллипе пичӗ ҫинчи куҫа курӑнман эрешмен картине шӑлса пӑрахма хӑтланать, тейӗн.
Шел Лиховидов, пьяно кидая ногами, уронив глаза, что-то хватал в воздухе рукой, другой словно смахивал с лица невидимую паутину.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика