Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Ман сăмах пирĕн базăра пур.
Ман (тĕпĕ: ман) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Тепӗр чухне Володя ман шухӑшсене сиснӗн, анчах та ӑна манран юриех пытарнӑн туйӑнатчӗ, ҫакӑ пуринчен ытла асаплантарать мана.

Меня мучило больше всего то, что Володя, как мне иногда казалось, понимал меня, но старался скрывать это.

V сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӑл вӑйӑ-кулӑра та, вӗренӳре те, харкашусенче те, хӑйне хӑй епле тыткалассинче те — пур енӗпе те манран ҫӳлерехре тӑрать, ҫакӑ мана ютшӑнтарать те ӗнтӗ унран, ҫакӑ ман ӑс-хакӑла хам ӑнланайми асап кӳрет те.

Он во всем стоял выше меня: в забавах, в учении, в ссорах, в умении держать себя, и все это отдаляло меня от него и заставляло испытывать непонятные для меня моральные страдания.

V сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Анчах акӑ хӗвел ман пуҫа, ҫурӑма хытӑрах пӗҫертме пуҫлать, ҫул тусанӗ ҫӑралать, чей ещӗкӗн виҫ кӗтеслӗ хуппи мана ытларах кансӗрлекен пулать, эпӗ темиҫе хут урӑхларах куҫа-куҫа лартӑм: мана пӑчӑ, кансӗр, кичем.

Но вот солнце начинает жарче печь мне голову и спину, дорога становится пыльнее, треугольная крышка чайницы начинает сильно беспокоить меня, я несколько раз переменяю положение: мне становится жарко, неловко и скучно.

I сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

La belle Flamande, эсӗ ӑна ҫапла чӗнетӗн, иккӗмӗш эрне ӗнтӗ ман патӑмра хӑнара пурӑнать, мӗншӗн тесен амӑшӗ таҫта хӑнана кайнӑ, ҫак хӗр маншӑн тӑрӑшса, хӑй мана чунтан-чӗререн юратнине кӑтартать.

La belle Flamande1, как ты называешь ее, гостит у меня уже вторую неделю, потому что мать ее уехала куда-то в гости, и своими попечениями доказывает самую искреннюю привязанность.

XXV сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Анчах ман шухӑшпа ҫав ҫамрӑк ҫын кирек мӗнле пулсан та мана хӗпӗртеттерме тӑрӑшрӗ: вӑл йӑпӑлтатрӗ, маттур текелерӗ, пирӗн ҫине пысӑккисем пӑхман чухне ман черккене тӗрлӗ бутылкӑсенчен эрех тултара-тултара пачӗ, ирӗксӗрлесех ӗҫтерчӗ.

Но молодой человек, как кажется, хотел во что бы то ни стало развеселить меня: он заигрывал со мной, называл меня молодцом и, как только никто из больших не смотрел на нас, подливал мне в рюмку вина из разных бутылок и непременно заставлял выпивать.

XXIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Пурте ман ҫине йӗрӗнсе пӑхаҫҫӗ, малашне те яланах йӗрӗнсе пӑхӗҫ… ниҫта кайса кӗме те ҫук ӗнтӗ манӑн малашне: туслӑх та, юрату та, чапа тухасси те инҫетре ӗнтӗ манран… пӗтӗмпех пӗтрӗ!

Все презирают меня и всегда будут презирать… мне закрыта дорога ко всему: к дружбе, любви, почестям… все пропало!

XXII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Тӗпӗр чухне тӑратӑн-тӑратӑн та кӗтесре, чӗркуҫҫипе ҫурӑм ыратма пуҫланине пула ирӗксӗрех: «Манчӗ ман ҫинчен Карл Иваныч; ҫемҫе кресло ҫинче ларма тата хӑйӗн гидростатикине вулама ӑна канлӗ пулмалла, — вӑт мана еплерех-ши?! — тесе шухӑшлатӑн, ху ҫинчен аса илтерес тесе, кӑмака питлӗхне ерипен уҫа-уҫа хупма е стена ҫумӗнчи штукатуркӑна чавалама пуҫлатӑн; анчах урайне ӑнсӑртран пысӑк катӑк шаплатса ӳксен вара, тӳрех калас, хӑрани те кирек мӗнле асапран ирттерет.

Бывало, стоишь, стоишь в углу, так что колени и спина заболят, и думаешь: «Забыл про меня Карл Иваныч: ему, должно быть, покойно сидеть на мягком кресле и читать свою гидростатику, — а каково мне?» — и начнешь, чтобы напомнить о себе, потихоньку отворять и затворять заслонку или ковырять штукатурку со стены; но если вдруг упадет с шумом слишком большой кусок на землю — право, один страх хуже всякого наказания.

I сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Эсӗ ҫеҫ пӗлетӗн эппин, э? — тустаратӑп эпӗ Мелика, «Саша ман диктантсене тӗрӗслеменни, ман почерка пӗлменни ман телейшӗнех пулчӗ-ха», — тесе шухӑшларӑм хам ӑшра.

Один ты в курсе, да? — набросился я на Веника, а про себя подумал: «Какое счастье, что Саша не проверяет мои диктанты и не знает моего почерка!»

«Харсыр» // Аркадий Петров. Алексин А.Г. Сашӑпа Шура: повесть; А.Петров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 92 с.

Лира манпа юнашар, ман утӑмпа пӗр виҫеллӗ утма тӑрӑшса пырать, хӑй тек мана калаҫтарасшӑн:

Лира идет рядом, стараясь приноровиться к моему шагу, и все пытается занять меня разговором:

67 // Леонид Агаков. Вигдорова Ф.А. Пурнӑҫ ҫулӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 484 с.

Мана яланах ҫак пурнӑҫсен уҫҫийӗ ман алӑра пулнӑ пек, вӗсем мансӑр пӗтсе ларас пек туйӑнатчӗ.

Мне всегда казалось, что только у меня есть ключ от этих жизней, что без меня они завянут.

66 // Леонид Агаков. Вигдорова Ф.А. Пурнӑҫ ҫулӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 484 с.

 — Каяс килмест ман кунтан, каяс килмест ман кунтан, каяс килмест ман кунтан…

 — Я не хочу уходить, не хочу уходить, не хочу уходить…

45 // Леонид Агаков. Вигдорова Ф.А. Пурнӑҫ ҫулӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 484 с.

Пит час кӳренекен Тавыль пуҫне ҫавӑнтах аван мар ш-хӑш пырса кӗчӗ, унӑн кӑмӑлӗ хуҫӑлчӗ: «Паллах ӗнтӗ, Чочой вӑл мана юратмасть, мӗншӗн тесен Вияль те ман аттене юратмасть. Таграт та юратмасть ӑна. Вӗсем ятланӑ хыҫҫӑн атте манпа калаҫасшӑн та мар», терӗ вӑл хӑй ӑшӗнче.

Обидчивому Тавылю сразу в голову пришло такое, от чего на душе у него стало очень скверно: «Ну да, конечно, Чочой не любит меня, потому что Вияль не любит моего отца, и Таграт не любит тоже. Они наговорили ему такого, что он теперь со мной и разговаривать не хочет».

Соньӑна ҫӑлас пулать // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Ан тив, вӑл шарламан пултӑр, мана ответ паманпа пӗрех пултӑр, анчах эпӗ унӑн сӑн-питне, куҫӗсене, ман ҫине тинкерсе пӑхнине тата мана: «Чипер каҫ пултӑр, Семен Афанасьевич!» тенине астӑватӑп.

Пусть он молчал, пусть почти не отвечал мне, но я помнил его лицо, глаза, его пристальный взгляд и то, как он сказал: «Спокойной ночи, Семен Афанасьевич!»

18 // Леонид Агаков. Вигдорова Ф.А. Пурнӑҫ ҫулӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 484 с.

Хӑш чухне, вӑйӑра хӗрсе кайсан, вӗсем эпӗ хӑйсенчен аслине, эпӗ заведующий пулнине манса каятчӗҫ, ман алӑри мечӗке ҫапса кӑларатчӗҫ, анчах Король ҫинчен вӗсем пӗр минутлӑх та манмастчӗҫ.

Иной раз в разгар игры они искренне забывали, что я старше, что я заведующий, и в азарте выбивали мяч у меня из рук, но о Короле они не забывали ни на минуту.

17 // Леонид Агаков. Вигдорова Ф.А. Пурнӑҫ ҫулӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 484 с.

— Анчах ман ухӑ — ман чӗре, унӑн ҫӗмӗренӗ — манӑн аслӑ хаярлӑх.

— Но лук мой — сердце мое, а стрела его — это великий гнев мой.

Директор каласа пани // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Пӗрре ӑна, ватӑ ҫынна хӗрхенсе-тӗр, колхоз председателӗ: «Тавтапуҫ сана, Мукуҫ мучи, кун чухлӗ ӗҫлесе патӑн, кан килӳнте ирӗккӗн», тенӗ пулать те, лешӗ вара, пӑшатан пек куҫӗле тӗллесе, хирӗҫ ҫапла лаплаттарса хунӑ пулать: «Эс ачам, малтан ман ҫула ҫит, унтан килте ларассисемпе лармассисем пирки калаҫ. Сана вара, шӑллӑм, кӑшт-кашт килте ларкаласан та пӑсмасть. Арӑмна хир кӑтартма пӑрахни те ултӑ ҫул — ачи-пӑчипех пӑчланчӗ, колхоз ӗҫне ҫӳремест. Пулӑш арӑмна. Мана вара — ан тӗкӗн, ман вырӑн халь ҫӗре кӗричченех кунта!» — тенӗ пулать.

Помоги переводом

5 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Граф, хӑй алхаснисене пӗтӗмпех манса кайса (ҫак вӑхӑтра ку пӗртте кирлӗ пулман), мӗскӗн старик хуйхине чӗре патнех йышӑннӑ та, ӑна ӑсатса янӑ чух: «Лӑплан, вӑл путсӗршӗн ку ахалех иртсе каймӗ. Хӗрӳн ҫыруне ман патӑмра хӑвар. Тата манӑн ӗҫ пирки апелляцилле ҫырӑва хӑвӑртрах ҫырса пӗтер», тенӗ.

Граф, забывая вовсе ненужные в то время воспоминания собственных проделок, принял сердечное участие в горе несчастного старца и сказал ему, отпуская его: «Будь покоен, негодяю этому даром не пройдет. Оставь письмо дочери у меня. Да кстати, апелляционную записку по моему делу окончи поскорее».

V // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 30–98 с.

Мана пӗр япала кӑна — чӑн-чӑн ҫынна курмасӑр вилсе каясси ҫеҫ хӑрататчӗ… халь ӗнтӗ эсир ман пата килни маншӑн мӗне тӑнине ӑнланатӑр…

Меня одно страшило: умереть, не видавши человека… теперь вы понимаете, что для меня ваше посещение…

Вӑрӑ чакак // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 3–29 с.

Князь тӳрех ман патӑма пычӗ те, мана билет тӑсса парса, унӑн труппинчи актрисӑна эпӗ ырланишӗн хӑй кӑмӑллӑ пулни ҫинчен каларӗ, хӑй те ӑна пит те ырларӗ, унӑн сывлӑхӗ начартарах пулнӑшӑн ҫав тери шеллерӗ, мана ун патне билетсӑр кӗртменшӗн каҫару ыйтрӗ…

Князь прямо подошел ко мне и, подавая билет, заметил, как ему приятно, что артистка его труппы заслужила такое одобрение от меня, весьма лестно отзывался о ней, страх как жалел, что она слаба здоровьем, извинялся, что меня не пустили без билета…

Вӑрӑ чакак // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 3–29 с.

Вӗсем мана анне тесе чӗнетчӗҫ, халь эпӗ манӑн виҫӗ ача, фронтра ҫапӑҫаканскерсем ҫеҫ тесе шутлатӑп, тетӗр-и? халь ман ҫемье пысӑк, хама анне тесе чӗннӗ колхозра ачасем те, хӗрсем те нумай.

Они звали меня «мамашей», и что вы думаете, я сейчас чувствую, что у меня не только три сына, которые сражаются сейчас на фронте, пошли бог каждому хорошему человеку таких сыновей! У меня сейчас много сыновей и дочерей там, в колхозе «Будённый», где меня звали «мамашей».

Унӑн ҫемйи // Михаил Рубцов. Полевой Б.Н. Эпир — совет ҫыннисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 338 с. — 55–65 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней