Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

хушӑра (тĕпĕ: хушӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫав хушӑра вӗсем малалла мӗн тӑвасси ҫинчен хӑйсем хушшинче темиҫе хут та калаҫса илчӗҫ ӗнтӗ.

За это время у них не раз возникали разговоры о том, что делать дальше.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ку вӑл — хамӑр хушӑра килӗшмелли ӗҫ, ҫавӑнпа та пирӗн ним тарӑхмалли-ятлаҫмалли те ҫук.

Тут — дело полюбовное, и ругаться, остужаться нам не из чего.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӗр эрне ҫул ҫинче пулнӑ хушӑра Григорий темиҫе хутчен те Татарски казакӗсем ҫинчен ыйтрӗ, анчах вӑл иртсе кайнӑ хуторсенче вӗсем курӑнмаҫҫӗ; ахӑртнех, таҫта сулахаялла пӑрӑннӑ пулас та, украин слободисене кӗмесӗр, казак хуторӗсем витӗр Обливски станица еннелле кайнӑ-тӑр.

Находясь неделю в дороге, Григорий расспрашивал о татарцах, но в хуторах, через которые доводилось ему проезжать, татарцы не были: по всей вероятности, они уклонились влево и ехали, минуя слободы украинцев, через казачьи хутора на Обливскую.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий чикаркка ҫавӑрнӑ хушӑра хутортан мӗнле каясси ҫинчен шухӑшларӗ:

Григорий, сворачивая папироску, обдумывал план поездки.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Вӑл хушӑра ӑҫта пултӑн?

— А где же ты был это время?

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дуняшка — пӗве ҫитнӗ хӗр — хутор тӑрӑх ҫӳҫне-пуҫне салатса чупас ҫуках ӗнтӗ; вӑл йӑпӑр-япӑр тутӑр илчӗ те ӑна хыпаланса ҫыхнӑ хушӑра каласа хӑварчӗ:

Не могла же Дуняшка — заневестившаяся девка — бежать по хутору простоволосой; она ухватила платок, торопливо покрываясь, сказала:

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ӗҫленӗ хушӑра вӑл ним ҫинчен те шухӑшласшӑн пулмарӗ.

Работая, старался ни о чем не думать.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

«Шӑпах тата дезертир тесе шухӑшлӗҫ. Пӗр-пӗр службистсем тӗлне пырса ҫакланӑн та — судсӑр-мӗнсӗрех саламатпа хӗртсе тӑкӗҫ», — сасӑпа уйласа пычӗ вӑл сухаланӑ ана ҫинчен чӗкеҫ курӑкӗ пусса илнӗ, ҫын ҫӳремен ҫуллахи ҫул еннелле пӑрӑннӑ, темшӗн тата хӑйне пачах дезертир тесе шутлами пулнӑ хушӑра.

«Как раз ишо подумают, что я — дезертир. Нарвешься на каких-нибудь службистов — и без суда плетей ввалют», — вслух рассуждал он, сворачивая с пашни на заросший подорожником, брошенный летник и уже почему-то не считая себя дезертиром.

XXII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Старик шӑтӑк алтнӑ хушӑра, тӑтӑшах кӗреҫине хурса, нӳрӗ тӑмлӑ тӑпра ҫине ларчӗ, чӗлӗм туртрӗ, вилӗм ҫинчен шухӑшларӗ.

Старик рыл могилу, часто бросал лопату, присаживался на влажную глинистую землю, курил, думал о смерти.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӗреҫепе ӗҫленӗ хушӑра йӗри-тавра сӑнаса пӑхрӗ те кунран лайӑх вырӑн тупас та ҫук, кирлӗ те мар тесе шутласа илчӗ.

Работая лопатой, он огляделся, прикинул, что лучше места не сыскать, да и незачем.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫав хушӑра эпӗ кун ҫинчен станишнӑй атамана пӗлтеретӗп.

А я зараз же сообчу об этом станишному атаману.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫав хушӑра шуррисен командованийӗ чи ӑнӑҫлӑ та хӑвӑрт ҫӗнтерсе килнӗ 10-мӗш Хӗрлӗ ҫӑра вирлӗн пырса ҫапма Качалински станиципе Котлубань станцийӗ районӗнче Кубань казакӗсен виҫӗ корпусӗпе 6-мӗш пехота дивизийӗнчен чее маневрсемпе ҫапӑҫма пултаракан вӑйлӑ ушкӑн туса хурать.

А тем временем в районе станицы Качалинской и станции Котлубань белое командование уже образовало сильную маневренную группу из трех кубанских корпусов и 6-й пехотной дивизии для удара по 10-й красной армии, продвижение которой развивалось с наибольшим успехом.

XX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Калаҫнӑ хушӑра вӑл икӗ стакан чӑп-тулли коньяк тултарчӗ, хӑйне валли кӑшт ҫеҫ ячӗ.

Говоря, он доверху наполнил коньяком два стакана, себе налил чуть-чуть.

XIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Татарскинче икӗ эрне пурӑннӑ хушӑра Григорий Аксиньйӑна пурӗ те виҫӗ хутчен ҫеҫ аякран курса иртсе кайрӗ.

За две недели, проведенные в Татарском, Григорий только три раза, и то мельком, видел Аксинью.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Каласа кӑтартнӑ хушӑра Христоня френчӑн кӗске ҫаннисене турткаларӗ, хӑйӗн куҫӗсене хӑй те ӗненмен пек, ҫийӗнчи акӑлчан шӑлаварӗн кӑштӑрка та ҫирӗп пуставне тӗлӗнсе пӑхкаларӗ, чӗркуҫҫийӗсем тӗлне аллипе якаткаласа илчӗ.

Христоня, рассказывая, натягивал короткие рукава френча и, словно не веря своим глазам, удивленно рассматривал и гладил на коленях добротное ворсистое сукно английских штанов.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ильинична вырӑн сарса минтере айккисенчен тӗрткелесе хӑпартнӑ хушӑра Наталья сак ҫине ларчӗ те пуҫне вӑйсӑррӑн сӗтел хӗррине хучӗ.

Пока Ильинична взбивала подушку, готовя постель, Наталья присела на лавку, обессиленно положила голову на край стола.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӑнтӑрлахи апат хыҫҫӑн Ильинична Натальйӑпа калаҫса пӑхма, ҫие юлнине пӑрахма нимӗнле хӗн-хӗсӗк те тесе ӳкӗте кӗртме шутланӑччӗ: савӑт-сапа ҫунӑ хушӑра вӑл, хӑй шухӑшӗпеле, каласа итлеттерме вырӑнлӑрах йӳтӗмсем шырарӗ, Наталья мӗн шут тытни ҫинчен старике те систерсе хума, хуйха-суйхӑ пула кӑтӑрса кайнӑ кинне вӑл пулӑшнипе ухмахла хӑтланасран ӳкӗтлесе чарма шухӑшланӑччӗ, анчах вӑл савӑт-сапапа аппаланнӑ вӑхӑтра Наталья, шӑппӑн пуҫтарӑнса, килтен тухса кайрӗ.

После обеда Ильинична хотела поговорить с Натальей, доказать ей, что нет нужды избавляться от беременности; моя посуду, она мысленно подыскивала, по ее мнению, наиболее убедительные доводы, думала даже о том, чтобы о решении Натальи поставить в известность старика и при его помощи отговорить от неразумного поступка взбесившуюся с горя сноху, но, пока она управлялась с делами, Наталья тихонько собралась и ушла.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ара ӗнтӗ, хамӑр хушӑра мӗнех кӑна пулмасть пулӗ?

Ну, а промеж своих мало ли чего не бывает?

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Андреяновпа пӗр хваттерте икӗ каҫ ҫӗр выртнӑ хушӑра Григорий ун сӑмахӗсенчен ҫакна пӗлчӗ: хӑй вӑл питӗ турра ӗненекен ҫын иккен те, чиркӳсенче тӗн йӑли-йӗркисене турра чаплӑн кӗлтуса тытса пыни ҫинчен куҫҫуль кӑлармасӑр калаҫма та пултараймасть; арӑмӗ вара, Софья Александровна тесе чӗнекенскер, — тӗнчере пур енчен те чи хӳхӗм хӗрарӑм; тахҫан ӗлӗк ӑна, наказной атаман барон фон Граббе хӑй юратса пӑрахнӑ пулнӑ та, анчах унӑн кунпа нимӗн те тухман имӗш.

За две ночи, проведенные с Андреяновым на одной квартире, Григорий с его слов успел узнать, что он очень набожен, что он без слез не может говорить о торжественных церковных богослужениях, что жена его — самая примерная жена, какую только можно представить, что зовут ее Софьей Александровной и что за ней некогда безуспешно ухаживал сам наказной атаман барон фон Граббе.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Полковник историе сахал пӗлет; казаксене сӑнаса пӑхнӑ хушӑра вӑл ҫак варварсен ҫеҫ мар, вӗсен мӑнукӗсен те пӗр-пӗр ҫӗнӗ Платов ертсе пынипе Индие походпа кайма май килес ҫукки ҫинчен шухӑшларӗ.

Полковник немного знал историю; рассматривая казаков, он думал о том, что не только этим варварам, но и внукам их не придется идти в Индию под командованием какого-нибудь нового Платова.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней