Поиск

Шырав ĕçĕ:

Ылттӑн (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Приказчик мана урипе тапа-тапа вӑрҫрӗ, хуҫа мана пуҫран йывӑр ылттӑн ҫӗррипе шаккарӗ, Саша мана хӑлхаран ярса тытса туртма хӑтланчӗ, каҫпа килелле тавӑрӑннӑ чухне вӑл мана хыттӑн каласа вӗрентсе пычӗ:
Приказчик топал на меня ногами, хозяин стучал по голове моей тяжёлым золотым перстнем, Саша пытался трепать мои уши, а вечером, когда мы шли домой, строго внушал мне:

I. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Анӑҫра анса ларма хатӗрленнӗ хӗвел курӑнчӗ, вӑл ҫӗре хупласа хунӑ шыв ҫине ылттӑн хӑю тӑсса хучӗ.
На закате солнце показалось над затопленной местностью, отражаясь в воде длинной золотистой лентой.

III // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Сӗм-тӗттӗм те пулчӗ, инҫетре, хура вӑрман чӑтлӑхӗнче пысӑк ылттӑн ҫӑлтӑр курӑнса кайрӗ.
Уже настала ночь, когда вдалеке, в черной лесной чаще, показалась большая золотая звезда.

Тимӗр йывӑҫсен тӑрринче, хура туратсен хушшинче, хӗвелӗн ылттӑн ҫути ҫиҫе пуҫларӗ; пӑртакран ҫав ҫутӑ шупкалчӗ те сӳнсе ларчӗ.
В вышине на черных ветвях железного дерева еще горели золотые лучи, потом они побагровели и, наконец, погасли.

Техасран килекен вӗри ҫил унӑн шуранка питне ылттӑн тӗслӗ туса ячӗ.
Горячие ветры из Техаса покрыли золотистым загаром ее бледное личико.

Ӑҫта килчӗ унта сарӑ чечекпе витӗннӗ ҫулсем ылттӑн хӑю пек курӑнаҫҫӗ, хӑш чух вӗсем тӑрӑх лавсем иртеҫҫӗ.
Кое-где вились золотистыми лентами дороги, поросшие желтыми цветами, иногда проезжал по ним воз.

II // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Унӑн ылттӑн ҫути Марысьӑн вилнӗ пек курӑнакан пичӗ ҫине ӳкрӗ.
Золотые лучи его упали на помертвелое лицо Марыси.

Ылттӑн хупӑпа витӗннӗ пек курӑнакан кӑтрашкаланнӑ шыв ҫине хӗвел ҫулӗ выртрӗ.
На водной глади, покрытой, словно золотой чешуей, мелкой рябью, пролегала широкая солнечная дорога.

I // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Тӑрна пек пӗлӗт ҫинче вӗҫӗп, кӑвакал пек шывра ишӗп, ҫул тӑрӑх ылттӑн ҫӗрӗ пек кусӑп, анчах сана тупӑп-тупӑпах, савниҫӗм.
Журавлем полечу по небу, селезнем поплыву по воде, перстнем золотым покачусь по дороге, а найду тебя, моя ненаглядная.

Ман хулпуҫҫисем ҫумне ҫунатсем ӳссе ларнӑ, урасенче — кӗмӗл чӗрне, мӑй ҫинче — ылттӑн ҫилхе.
У меня на плечах выросли крылья, на ногах — серебряные когти, на шее — золотая грива.

Виҫӗ сунарҫӑ // Михаил Андреев. Казах юмахӗсем: юмахсем. — Шупашкар: Чӑвашсен государство издательстви, 1938. — 60 с. — 40–44 с.

Ханӑн тарҫисем кибиткӑран пурҫӑн минтерсем илсе тухнӑ та ӑна ылттӑн чашӑк ӑшне хаяр кӑмӑс тултарса панӑ.
Слуги вынесли из кибитки для хана шелковые подушки и подали ему золотую чашу.

Витӗр куракан // Михаил Андреев. Казах юмахӗсем: юмахсем. — Шупашкар: Чӑвашсен государство издательстви, 1938. — 60 с. — 33–39 с.

Хура чул патне ҫитсен, чухӑн хан чурисене ҫӗр чавма хушнӑ, лешӗсем вара часах ылттӑн чӑмӑркки чавса кӑларнӑ.
Когда они пришли к черному камню, бедняк приказал слугам рыть землю, и те откопали слиток.

Ҫав чул айне хаклӑ ылттӑн чӑмӑрккине пытарса хутӑм, — тет вӑрӑ.
Под тем камнем и зарыт драгоценный слиток.

— Юрать, — тенӗ чухӑн, — эпӗ сана ярӑп, анчах малтан ханӑн ылттӑн чӑмӑрккине ӑҫта пытарнине каласа пар.
— Хорошо, — сказал бедняк, — я отпущу тебя, но прежде скажи, где спрятан ханский слиток.

— Хӗрхен мана, ирӗке кӑларса яр, эпӗ сана хан килӗнчен вӑрласа тухнӑ ылттӑн чӑмӑрккине парӑп, — тет.
— Пощади меня и отпусти на волю, я там тебе слиток золота, который украл у хана.

Ҫав вӑхӑтра кибитка ҫумӗпе ханӑн ылттӑн чӑмӑрккине вӑрланӑ вӑрӑ, вӑрра кайма тухнӑскер, иртсе пынӑ.
В это время мимо проходил на ночной промысел вор, укравший ханский слиток.

Ҫав кибиткӑра ман пӗчченех ҫӗр каҫас пулать, унта эпӗ кирлӗ тӗшмӗшсене туса ирттеретӗп; тен, ирччен санӑн ылттӑн чӑмӑрккине те тупма пултарӑп, — тенӗ.
Я переночую в ней один, творя необходимые заклинания, и, может быть, к утру мне удастся найти твое золото.

Ман вӑрласа кайнӑ ылттӑн чӑмӑрккине тул ҫутӑлнӑ ҫӗре тупса килсе пар, вара эпӗ сана ылттӑн чӑмӑрккине тупса паракана тивӗҫлипе ырӑ тума пулни ҫумне хушса тата пӗр ушкӑн тӗве парӑп.
Добудь к рассвету слиток, который украли у меня, и я сверх обещанной награды дам тебе еще караван верблюдов.

Ӑна, вӗлеретӗп тесе хӑратмалла кӑна, тул ҫутӑлнӑ ҫӗре ылттӑн чамӑркки сан алӑра пулӗ, — тенӗ.
Стоит тебе пригрозить ему смертью, и слиток к рассвету будет в твоих руках.

Вӑл хӑйӗн тусӗсем умӗнче: «Эпӗ ылттӑн вӑрлакан вӑрра пӗр каҫрах тупма пултаратӑп та, анчах хана ырӑ тӑвас килмест», тесе мухтаннине хамӑр хӑлхасемпе хамӑр илтрӗмӗр.
Мы слышали, как он хвалился перед своими друзьями, что мог бы в одну ночь разыскать вора, да только не хочет тебе угождать.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика