Поиск

Шырав ĕçĕ:

вилнӗ (тĕпĕ: вил) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Пилӗк ҫул хушшинче тӑватӑ хутчен ҫын вӗлерни пулнӑ, иккӗшӗ тӳпелешсе вилнӗ, пӗрне тавӑрас майпа вӗлернӗ, тепӗрне — пӗр хӗр — шпульницӑна, чылай ватӑ тӗртевҫӗ кӗвӗҫнӗ пирки чиксе пӑрахнӑ.
За пять лет было четыре убийства, два — в драке, одно из мести, а один пожилой ткач зарезал девку-шпульницу из ревности.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Ҫак пуп пилсӗр пулманшӑн, вӑл пуринпе те йӑваш калаҫнӑшӑн, чиркӳре лайӑх кӗлтунӑшӑн, пуринчен ытла вилнӗ ҫынсем пирки тӑрӑшсах кӗлтунӑшӑн хулари чухӑн ҫынсем ӑна ҫав тери ырӑ ҫын вырӑнне хунине Петр пӗлнӗ.
Он знал, что бедняки города смотрят на Глеба как на блаженного за то, что этот поп не жаден, ласков со всеми, хорошо служит в церкви и особенно трогательно отпевает покойников.

Ача амӑшӗ тупӑк вӗҫӗнчи ҫӳхе пӳсе пӗрмаях тӳрлетрӗ, вилнӗ ҫыннӑн кӑвак ҫамки ҫинчен чечек кӑшӑлне вырӑнтан вырӑна шутарчӗ, ун куҫӗсене витсе тӑракан вӗр-ҫӗнӗ, хӗрлӗ вак укҫасене асӑрхануллӑн пуса-пуса илчӗ, хӑй ҫине темӗнле ӑнланмалла мар васкаса хӗрес хыврӗ.
Мать мальчика всё оправляла кисейный рюш в изголовье гроба, передвигала венчик на синем лбу трупа, осторожно вдавливала пальцами новенькие, рыжие копейки, прикрывавшие глаза его, и как-то нелепо быстро крестилась.

Вӗсем, ҫуратма тата вилнӗ ҫынна пытарма хӑнӑхнӑскерсем, ку вилӗм ҫине ҫуралнӑ ҫын пурӗпӗр вилме тивӗҫлӗ пулнӑ пек пӑхрӗҫ.
Покорные привычке родить и хоронить.

Анчах Петр ывӑлне курман, вӑл арӑмӗн путса аннӑ куҫӗсене ҫеҫ, вилнӗ ҫын пек шурса кайнӑ сӑнне ҫеҫ курнӑ.
Но Пётр не видел сына, пред ним всё заслонялось мёртвым лицом жены, с тёмными ямами на месте глаз:

Ачисем унӑн имшеркке ҫуралнӑ, вӗсем пурте пилӗк ҫула ҫитиччен вилнӗ, пӗр Мирон кӑна, илемсӗр, хытанкка ачи ҫеҫ, пурӑннӑ; вӑл Ильяран виҫӗ ҫул аслӑрах пулнӑ.
Дети рождались слабыми и умирали до пяти лет, жил только Мирон, неприятный, костлявый мальчишка, старше Ильи на три года.

Алексей, аллинчи туйине сулса илсе: — Эпир мӗнле ӗҫленине курсан, вилнӗ аттемӗр савӑннӑ пулӗччӗ, — терӗ.
Алексей, махнув палкой, сказал: — Радовался бы покойник отец, видя, как мы действуем!

Юлашки талӑкра 7 ҫын вилнӗ.
За последние сутки умерло 7 человек.

Кӑшӑлвирусран вилнисен йышӗ 1 пинрен иртнӗ // Софья Савнеш. https://chuvash.org/news/27918.html

Упӑшки вилсен — венчете тӑнӑ, анчах амӑшӗ ҫав ҫулах ӳсӗрпе шыва кӗнӗ чухне путса вилнӗ…
А когда муж помер — обвенчались, в тот же год она утонула, пьяная, когда купалась…

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Анчах часах Петра: — Вилнӗ ҫынсене тӑвайккине ҫӗклесе хӑпарма йывӑр! — тесе хучӗ.
Но вскоре заявил Петру: — Носить покойников в гору — тяжело!

Вара ҫак вӑхӑтра вӑл вилнӗ ҫынна ӑҫта пытарассине пӗлме мар, урӑххишӗн килни пурне те паллӑ пулчӗ.
И всем стало ясно, что он не за тем явился, о чём говорил.

Вӗсем вилнӗ ҫын патне кӗрсе пуҫ тайрӗҫ, унӑн тӗксӗмленсе кайнӑ питӗнчен хӑрарах, иккӗленерех пӑхрӗҫ.
Посетив усопшего, они поклонились ему, и каждый из них заглянул в потемневшее лицо боязливо, недоверчиво.

Алексей вилнӗ ҫынна пытарас тӗлӗшпе хыпаланса ҫӳрерӗ, лашапа хулана кайса килчӗ, унтан таврӑнсан пӳлӗме чупса кӗчӗ, Ульянӑран пытармалли, пумилкке тумалли йӗркесем ҫинчен ыйтса пӗлчӗ.
Алексей хлопотливо суетился, устраивая похороны, гонял лошадь в город, возвращался оттуда, вбегал в комнату, спрашивал Ульяну о порядке похорон, о поминках.

Вӑл аллисене чӗркуҫҫи ҫине хунӑ та, вилнӗ ҫын умӗнче нимӗн чӗнмесӗр, макӑрмасӑр, нимӗне илтмесӗр, Артамоновӑн юр пек шурӑ сухалпа илемлетнӗ чул тӗслӗ сӑн-пичӗ ҫине тинкерсе пӑхса ларнӑ.
Она молча, без слёз сидела около усопшего, точно замёрзла, глухая ко всему, положив руки на колени, неотрывно глядя в каменное лицо, украшенное снегом бороды.

Ватӑ ткач Борис Морозов, кӑн-кӑвак сухалӗ ӑшне пытаннӑ ӑвӑс пек сарӑ питлӗ, пӗчӗкҫӗ те имшеркке старик, шап-шурӑ тум тӑхӑннӑ тата вилнӗ ҫынна ҫунӑ пекех ҫуса тасатнӑскер, хӑйӗн аслӑ ывӑлӗн — пӗр утмӑл ҫулхи старикӗн хулпуҫҫийӗнчен уртӑнса, ура ҫине тӑчӗ те, пӗр ӳтсӗр типшӗм аллипе сулкаласа, каҫса кайсах кӑшкӑрчӗ:
Древний ткач Борис Морозов, маленький, хилый старичок, с восковым личиком, уютно спрятанным в седой, позеленевшей бороде, белый весь и вымытый, как покойник, встал, опираясь о плечо старшего сына, мужика лет шестидесяти, и люто кричал, размахивая костяной, без мяса, рукою:

Кашни каҫах, хула вилнӗ пек ҫывӑрнӑ чухне, Артамонов юханшыв хӗррипе, пахчасем хыҫӗпе, тӑлӑх арӑмӑн Баймаковӑн садне вӑрӑ пек йӑпшӑнса пырса кӗрет.
Ночами, когда город мёртво спит, Артамонов вором крадётся по берегу реки, по задворкам, в сад вдовы Баймаковой.

— Вилнӗ Евсей те, Ульяна та — сыхӑ ҫынсем, вӗсем нихҫан та кирлӗ мар ӗҫ туман, апла пулсан, кунта тен мӗнле вӑрттӑн ӗҫ пурах пулсан, вӗсене ҫак хурчка темскерпе илӗртнӗ, унсӑрӑн вӗсем унпа хурӑнташланнӑ пулӗччӗҫ-и вара?
— И Евсей, покойник, и Ульяна — люди осторожные, зря они ничего не делали, стало быть, тут есть тайность, стало быть, соблазнил их чем-то коршун этот, иначе они с ним разве породнились бы?

Артамоновсем тупӑк хыҫӗнчен вилнӗ ҫыннӑн арӑмӗпе хӗрӗ хыҫҫӑн утса пычӗҫ; анчах ҫак хула ҫыннисен кӑмӑлне каймарӗ; хӑйӗн тӑванӗсем хысӗнчен утса пыракан курпун Никита халӑх кӑмӑлсӑррӑн мӑкӑртатса пынине илтрӗ:
Артамоновы шли за гробом вслед за женой и дочерью усопшего; это не понравилось горожанам; горбун Никита, шагавший сзади своих, слышал, как в толпе ворчали:

Анчах Артамонов ура ҫине тӑрса, вилнӗ ҫынна пуҫ тайнӑ пек, пилӗк таранах пӗшкӗнсе, Баймакова пуҫ тайрӗ.
Но Артамонов встал и поклонился в пояс Баймакову, как мёртвому:

Хӑшне пуснӑ, хӑшӗ вилнӗ.
Часть лошадей прирезана, часть подохла.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика