Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

чуптурӗ (тĕпĕ: чупту) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Володя малалла кӑшт тайӑлчӗ те, учительница хӑй вӗрентнӗ ачин харсӑр пуҫне тӑнла, вӗсенчен вӑрӑм пӳрнисемпе тытса, ҫамкинчен чуптурӗ, унтан, ҫул кӑтартса янӑ пек, хуллен алтупанӗпе ҫамкинчен тӗртсе илчӗ…

Володя неуклюже качнулся вперед, и учительница, взяв длинными пальцами за виски буйную головушку своего питомца, крепко поцеловала его в лоб, а потом легонько толкнула ладонью также в лоб, как бы дав направление — в дорогу…

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

«Ҫитӗн, ачам», терӗ те ашшӗ, ывӑлне тутинчен чуптурӗ.

— Расти, мальчуган, — глухо проговорил отец и крепко поцеловал его в губы.

Пӗрремӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Унтан вӑл Валентинӑна икӗ питҫӑмартинчен чуптурӗ, кун хыҫҫӑн пӗшкӗнсе, Володьӑна алтупанӗнчен тытса пӑчӑртарӗ, тепӗр аллипе ывӑлне ыталаса, хӑй патнелле туртрӗ.

Потом он звонко расцеловался с Валентиной, нагнулся, поймал Володину ладонь, крепко стиснул ее, а другой обхватил сына, потянул к себе, почти приподнимая.

Пӗрремӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Никифор Семенович арӑмне ыталарӗ, куҫхаршисене пӗрчӗ, татах чуптурӗ те, арӑмӗн аллисене хуллен хӑй хулпуҫҫи ҫинчен илчӗ.

Он крепко обнял Евдокию Тимофеевну, туго свел брови, еще раз крепко и порывисто поцеловал жену, осторожно снял ее руки со своего плеча.

Пӗрремӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Старик ӑна хулӑн аллисемпе пуҫӗнчен тытрӗ, йӗпе мӑйӑхлӑ тутинчен виҫӗ хутчен чуптурӗ те макӑрса ячӗ.

Старик взял его обеими толстыми руками за голову, поцеловал три раза мокрыми усами и губами и заплакал.

XLII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

— Мӗнле, каятӑн-и? — хыттӑн ыйтрӗ те Лукашка, ӑна хӑй ҫумне пӑчӑртаса, питҫӑмартинчен чуптурӗ.

— Что ж, пойдешь? — строго сказал Лукашка и, прижав ее к себе, поцеловал в щеку.

XXXVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Лукашка шарламарӗ, вӑл хӗре чуптурӗ ҫеҫ.

Лукашка не отвечал и только целовал ее.

XXVII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Вӑл чӳрече витӗрех хӗр пуҫне ыталаса илчӗ те чуптурӗ.

Он в окно обнял ее голову и поцеловал.

XXVII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

«Эпӗ ӗлӗк шухӑшланисем: юрату та, хӑвна ху хӗрхенменни те, Лукашка та — пурте пустуй япаласем. Пӗр телей анчах пур: кам телейлӗ, ҫав тӗрӗс», — мӗлтлетсе илчӗ Оленин пуҫӗнче; вара вӑл хӑй те кӗтмен вӑйпа хитре Марьянӑна ҫавӑрса тытрӗ те тӑнлавӗнчен тата питҫӑмартинчен чуптурӗ.

«Все пустяки, что я прежде думал: и любовь, и самоотвержение, и Лукашка. Одно есть счастие: кто счастлив, тот и прав», — мелькнуло в голове Оленина, и с неожиданною для себя силой он схватил и поцеловал красавицу Марьянку в висок и щеку.

XXV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

— Вӑт, ӑслӑскер, — терӗ те Белецкий, туртӑнкалакан хӗре чуптурӗ.

— Вот умница! — сказал Белецкий и поцеловал отбивавшуюся девку.

XXV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Устенька арҫынсене тата тепрер стакан ӗҫтерчӗ те иккӗшинпе те чуптурӗ.

Устенька поднесла им еще по стакану и поцеловалась с обоими.

XXV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Марьяна ун ҫумне йӑпшӑнчӗ те ӑна тутинчен хытӑ чуптурӗ.

Марьяна прижалась к нему и крепко поцеловала его в губы.

XIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Ӑнланатӑн-ши эсӗ мана? — салху ачашлӑхпа ыйтрӗ те ӑна ҫӳҫӗнчен асӑрхануллӑн чуптурӗ вӑл.

Понимаешь ли ты меня? — спросила она с грустной нежностью и осторожно поцеловала его в волосы.

XXII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вӑл, хӑйӗн мӑйӑхӗпе Ромашов питне йӗпетсе, ӑна тутинчен хыттӑн та вӑраххӑн чуптурӗ.

Он крепко и продолжительно поцеловал Ромашова в губы, смочив его лицо своими усами.

XVIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ромашов ун умне курӑк ҫине ӳкрӗ, выртрех те темелле, лешӗн урисене ыталаса илчӗ те чӗркуҫҫийӗсене вӑрахченех хыттӑн-хыттӑн чуптурӗ.

Ромашов упал перед ней на траву, почти лег, обнял ее ноги и стал целовать ее колени долгими, крепкими поцелуями.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ромашов унӑн чӳрече витӗр тӑсса панӑ ҫат ҫыпӑҫса тӑракан хӑмӑр перчеткеллӗ пӗчӗк аллине тытса илчӗ те ӑна малтан ҫиелтен, унтан аял енчен, сыпӑ тӗлӗнчи тӳмесенчен кӑшт ҫӳлерехри ҫаврака шӑтӑкран, хӑюллӑнах чуптурӗ.

Он взял ее протянутую через окно маленькую руку, крепко облитую коричневой перчаткой, и смело поцеловал ее сначала сверху, а потом снизу, в сгибе, в кругленькую дырочку над пуговицами.

VI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Егорушка ун аллине чуптурӗ те йӗрсе ячӗ.

Егорушка поцеловал ему руку и заплакал.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Халь ӗнтӗ аван, — унӑн аллине чуптурӗ Егорушка.

— Теперь хорошо, — ответил Егорушка, целуя ему руку.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Егорушка пальтине хыврӗ, куккӑшпе Христофор аттен аллисене чуптурӗ, вара сӗтел хушшине ларчӗ.

Егорушка снял пальто, поцеловал руку дяде и о. Христофору и сел за стол.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Ҫапла каласа, хӗрарӑм Егорушкӑна икӗ питҫӑмартинчен те чуптурӗ, ача кулса илчӗ, вара, ҫывӑратӑп пуль тесе, куҫне хупрӗ.

И дама крепко поцеловала Егорушку в обе щеки, и он улыбнулся и, думая, что спит, закрыл глаза.

III // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней