Корпус чувашского языка

Вут умӗнче тӗтӗмре ҫеҫ вӑрӑмтунасенчен хӑтӑлма пулать.

Только в дыму около костра можно отдохнуть от комаров.

Ненецсем епле пурӑнаҫҫӗ // Никифор Ваҫанкка. Географи: пуҫламӗш шкулӑн тӑваттӑмӗш класӗнче вӗренмелли кӗнеке / Л. Г. Терехова, В. Г. Эрдели; РСФСР Ҫутӗҫ халӑх комиссариачӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 132 с.

Пӑрӑнчӑкран хыҫалалла штыксем ҫиҫе-ҫиҫе силленеҫҫӗ, анчах кӗҫех вӗсене тата салтаксен сӑн-питне тар тӗтӗмӗ тӗтре евӗр хупласа хучӗ, пӑшалсем харӑссӑн кӗрӗслеттерчӗҫ те — перӳ ҫулӑмӗ тӗтӗмре ҫиҫкӗнсе хӗрлӗ сӗмпе сапаланчӗ.

В глубине поворота блестели, колыхаясь, штыки, но скоро их и лица солдат туманом окутал пороховой дым, и огонь выстрелов еще ярче заблестел в дыме, принимая красный оттенок.

VI. Фильбанк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Ҫак тӗтӗмре Грэй каллех хӗре курчӗ.

В этом дыме Грэй снова увидел девушку.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Каялла Тиунов хӗрӗх пилӗк ҫулхи ҫын пулса таврӑнчӗ, тӑсмака — кавӑн пек — пуҫ ҫаврашки ҫинче кӑвакарнӑ ҫӳҫӗсем вирелле тӑраҫҫӗ, шӑммисем палӑрмаллах ырханкка хӑйӗн, тӗтӗмре тӗтӗрсе пиҫӗхтернӗ пек питне-куҫне кӑвакара пуҫланӑ сайрашка сухал сырса илнӗ, — хальхинче унӑн пӗртен-пӗр тӗттӗм куҫӗ ҫынсем ҫине пытанмасӑр, тимлӗн те шухӑша кайнӑн пӑхать.

Вернулся Тиунов сорокапятилетним человеком, с седыми вихрами на остром — дынею — черепе, с жиденькой, седоватой бородкой на костлявом лице, точно в дыму копчёном, — на этот раз его одинокое тёмное око смотрело на людей не прячась, серьёзно и задумчиво.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Канонирсем, халӗ кирлех мар тупписене хӑварса, тапӑнакансем ҫине шӗвӗ супӑньпе ирӗлчӗк известь сапса тӑнӑ: пӑтрашура, тӗтӗмре, хӑлхасӑрланнӑ, суккӑрланнӑ ҫынсем, яка бортсем ҫинчен шуса шыва ӳкнӗ, мӗнрен те пулин тытса ҫӗнӗрен ҫӳллеле хӑпарнӑ.

Канониры, оставив уже не нужные пушки, поливали нападающих жидким мылом, негашёной известью; в сумятице, в дыму, оглушённые, ослеплённые, люди срывались со скользких бортов, падали в воду, цеплялись и лезли снова.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Сергей Мерчен. Выгодская Э.И. Алжир тыткӑнӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 112 с.

Анчах вӑл акӑ таҫтах тӑрса юлчӗ ӗнтӗ, халиччен пулман пекех кӑвак тӗтӗмре нихҫан пулман пекех пытанса юлчӗ, хирӗҫ вара Ленинградӑн, Мускавӑн, Ярославлӗн пӗр самантлӑха ӳкнӗ сӑнӳкерчӗкӗсем курӑнчӗҫ.

Но вот он остался бог весть где, пропал, потонул в сизой дымке, как не был, а навстречу мне полетели моментальные снимки Ленинграда, Москвы, Ярославля.

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951