Корпус чувашского языка

Унӑн кулакан куҫӗсем юлташла ейкеленӳсен хушшинче ирӗклӗн куҫаҫҫӗ; чӗлӗмсен винт евӗрлӗ тӗтӗмӗ, кофе тӗслӗ сӑнсен шӑлӗсен шурӑ йӑлтӑртатӑвӗ, куҫсен чӑпар тӗтри ӑна чун-чӗререн тухакан ӑшӑ тӗл пулӑвӑн сиплӗхлӗ пӗлӗчӗпе ҫавӑрса ытамларӗҫ; ҫапла темиҫе минут хушши; акӑ тинех унтан ҫӑлӑнса тухрӗ те Дюк ытамне лекрӗ.

Взгляд его, улыбаясь, свободно двигался в кругу приятельских осклаблений; винтообразные дымы трубок, белый блеск зубов на лицах кофейного цвета и пестрый туман глаз окружали его в продолжение нескольких минут животворным облаком сердечной встречи; наконец он высвободился и попал в объятия Дюка.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

— Ҫумӑр пӗлӗчӗпе ҫумӑр — ҫӗр ҫинчен хӑпарнӑ пӑс.

— Тучи и дождь — просто испарения от земли, поднимающиеся вверх.

XIV // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Сарай тӑрринче пуклак сӑмса ҫӗкленчӗ те — тӗтӗмпе тусан пӗлӗчӗпе хупланчӗ.

Над крышей сарая поднялся тупой нос, и заволокся облаком дыма и пыли.

Вӗҫев // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Сӑрт ҫийӗ вара хӑйпӑнса тухнӑ ҫӗр муклашкисен хӑмӑр пӗлӗчӗпе витӗнчӗ.

Вершина его окуталась бурым облаком вздыбленной земли.

Пӗр ывӑҫ ҫӗр // Михаил Рубцов. Полевой Б.Н. Эпир — совет ҫыннисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 338 с. — 28–38 с.

Тӗттӗм, ҫемҫе ҫӗр хӑйӗн хура тӗслӗ тӗттӗм пӗлӗчӗпе, хуллен шавлакан йывӑҫсемпе, ирӗк те таса сывлӑшӑн уҫӑ шӑршипе пӳлӗме пӑхрӗ.

Темная мягкая ночь глянула в комнату с своим почти черным небом, слабо шумевшими деревьями и свежим запахом вольного, чистого воздуха.

XVII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Иккӗмӗш хут ялтӑртатса кайнӑ ҫиҫӗм ҫутинче Кошевой ҫур тӳпене яхӑн хупласа илнӗ хӑмӑр, хӗррисенче кӑмрӑк пек хура та хӑрушӑ ҫумӑр пӗлӗчӗпе ун айӗнче сарӑлса выртакан ҫӗр ҫинче пӗр ҫӗре кӗпӗрленсе тӑнӑ пӗчӗкҫӗ лашасене курчӗ.

При свете молнии, вторично очертившей круг, Кошевой увидел ставшую вполнеба бурую тучу, по краям, обугленно-черную, грозную, и на земле, распростертой под нею, крохотных, сбившихся в кучу лошадей.

III // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Анчах вӑл, темле пулсассӑн та, чӗререн тухакан тарӑн-тарӑн, питӗ ҫивӗч тунсӑх витӗр, хӑй пирки пурпӗрех вӑхӑтран-вӑхӑта: «Унӑн илемлӗ пичӗ хурлӑх пӗлӗчӗпе туртӑнса каркаланнӑччӗ», — шухӑшла-шухӑшла илчӗ ҫӗкленӳллӗн.

Но все-таки сквозь искреннюю, глубокую и острую грусть он время от времени думал про самого себя патетически: «Его красивое лицо было подернуто облаком скорби».

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.