Корпус чувашского языка

Акӑ король куҫҫуль юхтарсах йӗме тытӑнчӗ, унпа пӗрле ыттисем те макӑраҫҫӗ.

И тут он залился слезами, а вместе с ним заплакали и все прочие.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Асклида Соколова. Твен М. Гекльберри Финн темтепӗр курса ҫӳрени. Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1985. — 328 с.

Пурӑнас кунҫуллӑ ашшӗ-амӑшӗсене е ачисене ҫухатнисем вӗсен ҫӗнӗ тӑпри ҫинче йӑваланса макӑраҫҫӗ.

Помоги переводом

I // Никифор Мранька. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

— Ан та ыйтӑр! — кулаҫҫӗ, макӑраҫҫӗ, каллех кулаҫҫӗ вӗсем.

— И не спрашивайте! — они смеялись, и плакали, и опять смеялись.

1945-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Ҫӗршер ҫухрӑм та ытла утнӑскерсем пулас хӑйсем, ывӑннӑн мӗкӗреҫҫӗ, макӑраҫҫӗ, меклетеҫҫӗ…

Прошедшие пешком, видимо, не одну сотню километров, устало мычали и блеяли.

1941-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Путеккисем вилес пек макӑраҫҫӗ, анчах сурӑхӗсем вырӑнтан та хускалмаҫҫӗ.

Ягнята блеяли, а овцы и не думали пошевелиться.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

Ҫурт тӑррисем ҫине ҫемҫе ӑшӑ ҫутӑ ӳкет, кантӑксенче ялкӑша-ялкӑша илет; тирек ращинче, ҫаралнӑ туратсем хушшине хӗсӗнсе ларнӑ йӑвасем ҫинче, ларма хатӗрленекен кураксем ҫатӑлтатаҫҫӗ; хӗрарӑмсем выльӑх-чӗрлӗхе хӑйсен картишӗсене кӗме вӑрӑммӑн йыхӑрни илтӗнет — вӗсен сассисем, каҫхи сывлӑшра уҫҫӑн янӑраса, таҫтах ҫитеҫҫӗ, ӗнесем ҫав тери тунсӑхлӑн мӗкӗреҫҫӗ, сурӑхсем йӗнӗ пек макӑраҫҫӗ, тӗтӗм шӑрши, йӳҫенкӗрех навус ҫӗрӗкӗн, ҫумӑрсемпе исленнӗ кӗрхи ҫӗрӗн ачаран хӑнӑхнӑ, хумхантарса савӑнтаракан шӑрши сӑмса шӑтӑкӗсене кӑтӑклантарать…

Мягкий и теплый свет падал на крыши изб, жарко вспыхивал в окнах; в оголенных ветвях тополиной рощи чернели опустевшие гнезда грачей; было слышно, как бабы ласково, нараспев зазывали скотину — в вечернем воздухе ясно и далеко разносились их голоса; с утробной тоской мычали коровы, плаксиво блеяли овцы, пощипывало ноздри знакомым с детства запахом дыма, горьковатой навозной прели.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Замброжицкий арӑмӗ тутине юн тухас пек ҫатӑрласа ҫыртнӑ, ачисем ӳлесе макӑраҫҫӗ…

Жена Замбржицкого в кровь кусала губы, дети плакали…

XI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кулмалла чухне макӑраҫҫӗ…

Где надо смеяться, а они плачут…

X сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Хӗвеланӑҫӗнчи хӗрлӗ ҫутӑ сӳннӗ вӑхӑтра, ҫӑлтӑрсем тухса ӗлкӗреймен чух, уйӑх та ҫутатман вӑхӑт ӗнтӗ ку, ҫӗрле мар пулсан та, вӑрманта ҫӳреме хӑрушӑ; йывӑҫсем ҫинелле, туратсенчен яра-яра тытса, тӗне кӗртмесӗр вилнӗ ачасем кармашаҫҫӗ, ӗсӗклесе макӑраҫҫӗ, ахӑлтатса кулаҫҫӗ, ҫулсем ҫинче те вӗлтӗрен хушшинче тикӗл-макӑль тӑваҫҫӗ; Днепр хумӗсем хушшинчен умлӑ-хыҫлӑнах вӑхӑтсӑр шыва путса вилнӗ хӗрсем чупа-чупа тухаҫҫӗ; вӗсен симӗс пуҫӗсем ҫинчен хулпуҫҫийӗсем ҫинелле ҫӳҫесем шуса анаҫҫӗ: вӑрӑм ҫӳҫсем ҫинчен ҫӗрелле шыв шӑнкӑртатса юхать, хӗр вара, шыв витӗр, кантӑк кӗпе витӗр курӑннӑ пек, янках ҫутӑлса курӑнать; ытармалла мар кулать вӑл, питҫӑмартийӗсем хӗмленсе ҫунаҫҫӗ, куҫӗсем чуна илӗртеҫҫӗ…

В час, когда вечерняя заря тухнет, еще не являются звезды, не горит месяц, а уже страшно ходить в лесу: по деревьям царапаются и хватаются за сучья некрещеные дети, рыдают, хохочут, катятся клубом по дорогам и в широкой крапиве; из днепровских волн выбегают вереницами погубившие свои души девы; волосы льются с зеленой головы на плечи, вода, звучно журча, бежит с длинных волос на землю, и дева светится сквозь воду, как будто бы сквозь стеклянную рубашку; уста чудно усмехаются, щеки пылают, очи выманивают душу…

XIII // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Сӑрт пек ҫӳлӗ шыв хумӗсем шавлаҫҫӗ, тусем ҫумне ҫапӑна-ҫапӑна илеҫҫӗ те, ялкӑшса та йынӑшса каялла ыткӑнаҫҫӗ, таҫта инҫетре макӑраҫҫӗ.

Водяные холмы гремят, ударяясь о горы, и с блеском и стоном отбегают назад, и плачут, и заливаются вдали.

X // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Андрее хӑйӗн тусӗсем ухмаха ернӗ пек туйӑнса кайрӗ: йӗри-тавра снарядсем ҫурӑлаҫҫӗ, анчах вӗсем ыталашаҫҫӗ, кулаҫҫӗ, хӗпӗртенипе куҫҫулӗ юхтарса макӑраҫҫӗ…

Андрею показалось, что его друзья сошли с ума: вокруг рвались снаряды, а они обнимались, смеялись и плакали счастливыми слезами…

XI // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Ҫак йӗпе-сапаллӑ кунсенче ял мӗнле улшӑнса кайнинчен тӗлӗнеҫҫӗ: хурӑнсем, ывӑнса ҫитнӗ пек, ниме те ӗмӗтленмен пек, хӑйсен ҫара турачӗсене силлесе макӑраҫҫӗ, тӳпере ним ырри те ҫук, ҫавӑнпа ӗнтӗ ҫунатсене ҫӗклес те килмест.

Как изменилась за дни непогоды деревня: березы качали голыми ветвями устало и безнадежно, а высь была такая неуютная, что не хотелось и поднимать крыло.

XI // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Кил-йышсем пурте ӑна ыталаҫҫӗ, хапха патӗнчи ют ҫынсене асӑрхӑмасӑрах ун тавра шавлаҫҫӗ, макӑраҫҫӗ.

Все родные обнимали его, шумели вокруг, плакали, не замечая чужих людей у ворот.

II // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Вӗсем те макӑраҫҫӗ, мӗншӗн тесен Кивӗ Карантин ҫыннисен куҫӗсем те пысӑк савӑнӑҫ ҫути ҫине пӑхма маннӑ.

И тоже плакали, потому что глаза у жителей Старого Карантина тоже отвыкли от света, который исходит от большой радости.

Володя урамӗ (Эпилог) // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Ах, епле хавхалантарчӗ ку тӗлӗнмелле кӗнеке амӑшӗпе ывӑлне те: унти сӑмахсем хӑйсем юрлаҫҫӗ, кулаҫҫӗ, макӑраҫҫӗ; хӗҫ шӑхӑрнине те, казак лашисем вӗҫтерсе пынине те, Днепр шывӗ хӗрринчи ӑшӑ каҫӑн шӑплӑхӗ ҫинчен те каласа параҫҫӗ унти сӑмахсем.

Ах, как захватила обоих — и мать и сына — эта дивная книга, где слова сами и пели, и смеялись, и плакали, и передавали то свист сабли и стремительный топот казачьей конницы, то тишину теплой приднепровской ночи…

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Анчах тата тепӗр икс ача юлать-ҫке, вӗсем макӑраҫҫӗ, вӗсем те шкула каясшӑн.

Но еще двое с плачем бегут за ним, этот плач выводит его из себя.

Пӗртӑвансем // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 115–130 стр.

Пӗр больницӑна кӗретӗп — унта больница та мар иккен, амӑшсем ача ҫуратмалли ҫурт; пӗр пӳлӗмӗнче хӗрарӑмсем тӗрлӗ сасӑпа ӗхлете-ӗхлете ҫухӑраҫҫӗ, тепринче — вӗт-шакӑр ачасем кушак ҫурисем пек макӑраҫҫӗ.

Захожу в одну больницу, а там оказалась вовсе не больница, а родительский дом; в одной комнате бабы кряхтят и плачут на разные голоса, в другой — мелкие детишки мяукают, как маленькие котятки.

XIX сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Чухӑн ҫынсем ахаль те пӗтӗм тӗнчипех кашни кун макӑраҫҫӗ, хӑйсен нуши ҫине тарӑхса, мӗнпур пуянлӑха хӑйсен аллине ҫавӑрса илнӗ пуянсем ҫине тарӑхса, турра каласа параҫҫӗ, ӳкӗтлеҫҫӗ.

Бедные люди по всему белому свету и так кажин день плачут, жалуются богу на свою нужду, на богатых, какие все богатство себе забрали.

19-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Хохлушкӑсем е макӑраҫҫӗ, е ахӑлтатса кулаҫҫӗ, вӑтам кӑмӑл пулаймасть иккен вӗсен, тесе шухӑшласа илтӗм эпӗ.

Я заметил, что хохлушки только плачут или хохочут, среднего же настроения у них не бывает.

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

Вӑй ҫитменнипе аяла пулнисен мӗскӗн сасси таврари тискер кӑшкӑрашупа хутшӑнса каять; вӗсене аякка сирсе ывӑтнӑ та, халь ӗнтӗ вӗсем, выҫӑ пирки, тутӑ чухнехи пурнӑҫшӑн мӗскӗнленсе макӑраҫҫӗ; анчах ҫав пурнӑҫшӑн кӗрешме пултараймаҫҫӗ вӗсем, хӑравҫӑскерсем, вӑйсӑрскерсем.

И с этим диким воем сливается в одну волну жалкая скорбь побежденных, которые отброшены в сторону и голодно, противно плачут там о счастье сытости; бороться за него они не могут, трусливые и слабые.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.