Корпус чувашского языка

Ҫурма ыйхӑллӑ куҫӗсемпе вӗсем Путаница ҫырмин пӑтранчӑк шывӗ ҫинелле, хулан хӗрлӗ тӑмлӑ чӑнкӑ ҫыранӗ ҫинелле тата бульвар тӗлӗнче Окуров хулине витсе хупланӑ тӳпенелле кӑнь-кань пӑхкалаҫҫӗ.

Смотрят полусонными глазами на мутную воду Путаницы, на рыжий обрыв городского берега и в белесое окуровское небо над бульваром.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Ҫуллахи каҫсенче Заречье ҫыннисем йӑмрасем айне, Путаница шывӗ хӗррине, хулари бульвара хирӗҫ пуҫтарӑнаҫҫӗ, вара, хӑйӑр ҫине выртса е ларса, ӑмсанчӑк куҫӗсемпе ҫӳлелле тинкереҫҫӗ: хӗрлӗ тӳпе ҫутинче чиркӳсен тӗксӗм кӑвакрах тӑррисем касса кӑларнӑ пек ярт палӑрса тӑраҫҫӗ, хура тӑхланран шӑратса тунӑ евӗрлӗ сӑрӑ тӗслӗ каланча палӑрать, ун ҫинче пожарникӗн тӗттӗм кӳлепи курӑнать, тата Фогелӗн ҫурчӗ ҫинчи башня, хӗвеланӑҫ ҫутинче шупка хӗрлӗ тӗс ҫапнӑскер, палӑрса ларать.

Летними вечерами заречные собирались под вётлы, на берег Путаницы, против городского бульвара, и, лёжа или сидя на песке, завистливо смотрели вверх: на красном небе чётко вырезаны синеватые главы церквей, серая, точно из свинца литая, каланча, с тёмной фигурой пожарного на ней, розовая, в лучах заката, башня на крыше Фогелева дома.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Хула виле хӗресӗ евӗрлӗ майлашӑнса ларнӑ: хӗрес тӗпӗнче — хӗрарӑм мӑнастирӗ тата масар, тӑррине — Заречьене — Путаница юханшыв касса татнӑ, сулахай ҫунаттинче — кивелсе тӗссӗрленнӗ тӗрме, сылтӑм ҫунаттинче тата — Буйнов хуҫасен хӑлтӑр-халтӑр кивӗ усадьби, катӑлса-хӑйпӑнса пӗтнӗ пысӑк ҫӗтӗк-ҫатӑк ҫурт: ҫурт ҫивиттин стропилӗсем кашкӑрсем пӑвса таткаланӑ лашан аяк пӗрчийӗсем пек ҫаралса юлнӑ, кантӑкӗсене хӑмасемпе ҫапса лартнӑ, вӗсен хушӑкӗсем витӗр пуш-пушӑ тӗттӗм тулалла сӑрхӑнать.

Город имеет форму намогильного креста: в комле — женский монастырь и кладбище, вершину — Заречье — отрезала Путаница, на левом крыле — серая от старости тюрьма, а на правом — ветхая усадьба господ Бубновых, большой облупленный и оборванный дом: стропила на крыше его обнажены, точно рёбра коня, задранного волками, окна забиты досками, и сквозь щели их смотрит изнутри дома тьма и пустота.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Чернораменье таврашӗнчи чӑтлӑх вӑрмантан Путаница ятлӑ пӗчӗк юлхав шыв юхса тухать, сухаласа пӑрахнӑ сӑртлӑхсем хушшипе авкаланса тӑсӑлса хула тӗлне ҫитет те вӑл, хулана пӗрешкел икӗ пая уйӑрать: пӗри Шихан — унта чи лайӑх ҫынсем пурӑнаҫҫӗ, тепри — Заречье, кунта вара этем тӗшне те тӑман мещенсем хӗсӗнкелесе пурӑнаҫҫӗ.

Из густых лесов Чернораменья вытекает ленивая речка Путаница; извиваясь между распаханных холмов, она подошла к городу и разделила его на две равные части: Шихан, где живут лучшие люди, и Заречье — там ютится низкое мещанство.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.