Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

сӑнарлӑ сăмах пирĕн базăра пур.
сӑнарлӑ (тĕпĕ: сӑнарлӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анчах халлӗхе вӗсем трон ҫинче лараҫҫӗ, вӗсем Янь-вэн сӑнарлӑ ыттисем ҫине хӑйсен тарҫисем ҫине пӑхнӑ пек кӑна пӑхаҫҫӗ тата ыттисен — мӗскӗн те ниме тӑманнисен — пурнӑҫӗпе тата вилӗмӗпе хӑйсем ҫеҫ хуҫа пулма тивӗҫлӗ тесе шутлаҫҫӗ.

Но пока они на троне, они смотрят на остальных, как Владыка ада на своих рабов, считая, что только им дано распоряжаться жизнью и смертью всех мелких людишек.

Ҫу уявӗ // Михаил Рубцов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 31–44 стр.

Вӑл йӑпӑлти сӑнарлӑ, ҫав тери чипер, анчах вӗренмен, кайӑкла та тӳрккес.

Она прелестна, но она необразованна, дика, груба.

II // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Вӑл студента та ҫапла тинкерсе пӑхрӗ, Кандовӑн хурарах сӑнарлӑ пичӗ кӑштах хӗреле пуҫларӗ.

Этот взгляд смутил студента, и предательский румянец вспыхнул на его смуглом лице.

XXIII. Эмел // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тепӗр чӗрӗк сехетрен Стойко пичче килсе кӗчӗ, вӑл аллӑ ҫулсене ҫитнӗ, хӑюллӑ та паттӑр сӑнарлӑ ҫын, вӑйӗ те хӑйне кура самай ҫителӗклӗ пулмалла, пултарулӑхне те кӗттерсе тӑмасть.

Спустя четверть часа пришел дед Стойко, человек лет пятидесяти, со смелым, энергичным лицом, которое говорило о силе воли и упорстве.

XXXII. Турӑ ҫӳлте, патша инҫетре // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Мичо Бейзаде чорбаджи хурарах сӑнарлӑ, ҫулланнӑ ҫын, пӗвӗпе ҫӳллӗ мар, шӑлаварпа ҫӳрет, ҫине тӑла камсул тӑхӑнать.

Чорбаджи Мичо Бейзаде, смуглый пожилой человек невысокого роста, носил шаровары и суконную безрукавку.

XVIII. Ганко кофейнинче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Унта событисен вырӑнӗсем кӑна мар, сӑнарлӑ геройсем те чылайӑшӗ чӑн пурнӑҫра пулнӑ темелле.

Помоги переводом

Иван Вазовӑн «Пусмӑрта» романӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 4 с.

Хӑшпӗр чухне кӑна, Францие эмиграцие тарнӑ Аникей Девяткинӑн аслӑ ывӑлӗпе хирӗҫ пулкаласан, Андрей шуралса каять: ашшӗпе ывӑлӗ ытла та тӗлӗнмелле пӗр пек сӑнарлӑ.

Иногда лишь, встречаясь со старшим сыном Аникея Девяткина, эмигрировавшего во Францию, бледнел: так разительно было сходство между отцом и сыном.

5-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Шӑна мар ҫав, — каснӑ-лартнӑ чиновник арӑмӗ, урамалла пӑхакан чӳречеллӗ пӳртре пурӑнакан чиновник арӑмӗ, анчах вӑл шӑна сӑнарлӑ пулнӑ.

Не муха, а — чиновница, которая на улицу окнами живет, муха только похожая.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Юмахри пек ӗненмелле мар тумланнӑскер, «мана никам та чике тӑршшӗ лартма пултарас ҫук» тенӗ пек сӑнарлӑ субъект пӗр-пӗр ҫын пурнӑҫӗ ҫинчен, вӑл ҫынлӑхран тухни ҫинчен хӑйне яланах тӳрре кӑларса, хӳтӗлесе каласа панине итлесе пӗтерсен, Коновалов шухӑша кайнӑ чухнехи пек йӑл кулатчӗ те, хирӗҫлесе, пуҫне пӑркалатчӗ.

Выслушав историю жизни и падения, рассказанную каким-нибудь фантастически разодетым субъектом, с физиономией человека, которому никак уж нельзя положить пальца в рот, — выслушав такую историю, всегда носящую характер оправдательно-защитительной речи, Коновалов задумчиво улыбался и отрицательно покачивал головой.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Тӑрӑхларах та шуранкарах, ывӑннӑ сӑнарлӑ питне пысӑк кӑвак куҫӗсем ҫутатаҫҫӗ, вӗсем кӑмӑллӑн пӑхаҫҫӗ.

Продолговатое, бледное, изнуренное лицо освещалось большими голубыми глазами, они смотрели ласково.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Акӑ, ҫулӑм тӗслӗ, хӗрлӗ сӑнарлӑ гуцул, вӑрӑм мӑйӑхлӑскер, лӑпкӑн кӑна чӗлӗмне туртса, хӑйне ҫакса вӗлермелли вырӑна утса пырать.

Вот огненно-рыжий, усатый гуцул идет умирать, спокойно покуривая трубку.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Ҫав вӑхӑтра учитель пуринчен те хыҫалта тӑракан ҫӳлех мар, хурарах сӑнарлӑ ачана асӑрхарӗ.

И тут учитель заметил, что позади всех стоит невысокий смуглый мальчик.

23-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Андрей амӑшӗ пуян кил-ҫуртра гувернанткӑра ӗҫленӗ, ӑна ют ҫӗршывра пулма та тӗл килнӗ; пӗтӗм Германи урлӑ иртнӗ чухне вӑл нимӗҫсене пурне те — кӗске чӑпӑклӑ чӗлӗм туртса шӑл витӗр суракан приказчиксене, мастеровойсене, патак пекех тӳрӗ купцасене, салтаксенни евӗр сӑн-питлӗ офицерсемпе хура ӗҫе ҫеҫ пултаракан кичем сӑнарлӑ чиновниксене, ӗҫлесе ҫеҫ укҫа тупмалли киревсӗр йӗркесене, пурнӑҫӑн кичем тӗрӗслӗхне тытса пыракансене, ҫав ҫаврӑнӑҫусӑр, вӑрӑм та хытӑ алӑллӑ, мещенсенни пек таса пит-куҫлӑ та тӳрккес чӗлхеллӗ мӗнпур бюргерсене — пурне те пӗр купана хутӑштарнӑ.

Она жила гувернанткой в богатом доме и имела случай быть за границей, проехала всю Германию и смешала всех немцев в одну толпу курящих коротенькие трубки и поплевывающих сквозь зубы приказчиков, мастеровых, купцов, прямых, как палка, офицеров с солдатскими и чиновников с будничными лицами, способных только на черную работу, на труженическое добывание денег, на пошлый порядок, скучную правильность жизни и педантическое отправление обязанностей: всех этих бюргеров, с угловатыми манерами, с большими грубыми руками, с мещанской свежестью в лице и с грубой речью.

I сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Петенька сывах иккен, ӳссе кайнӑ вӑл, фотоӳкерчӗкӗнчен пӑхсан ӗлӗкхинчен те ытларах амӑшӗ сӑнарлӑ пулнӑ.

Петенька был здоров, очень вырос, судя по фото, и стал ещё больше похож на мать.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

1942-мӗш ҫулхи ҫула ӑна эпӗ метрора курнӑччӗ те унтан вара курман — халь те вӑл ҫавӑн чухнехи пекех — мӑнаҫлӑ, ҫынна хисеп тума хатӗр пек сӑнарлӑ.

Я встретил его в последний раз в метро летом 1942 года — таков он был и сейчас: величественный и снисходительно-важный.

Ҫиччемӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Петенька мӗнле ӳсни ҫинчен те Катя каласа панӑччӗ ӗнтӗ, — хурарах кӑна имӗш, шӑлтах вӑхӑтсӑр ҫӗр айне кӗнӗ Саша сӑнарлӑ.

Уже Катя рассказала, какой стал Петенька, — смуглый и чуть-чуть косит, одно лицо с покойной сестрой.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Мана тахҫан пулса иртни аса килет — эпӗ вунҫиччӗри ача, чирлисене йышӑнмалли пӳлӗмре ларатӑп, тепӗр пӳлӗмӗн алӑкӗ уҫӑларах тӑрать те шурӑ лутра крават ҫинче Марья Васильевна шӑмӑран касса тунӑ пек шап-шурӑ сӑнарлӑ выртать.

Далёкое воспоминание охватывает меня — семнадцатилетний мальчик, я сижу в приёмном покое, а там, за приоткрытой дверью, на низкой белой кушетке лежит Марья Васильевна с белым, точно вырезанным из кости лицом.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Мӗн ҫырнине куҫӑма карса илнӗ палӑрми тӗтре витӗр вуласа тухрӑм та ҫав хӗрарӑм сӑнарлӑ пулнӑ арҫынна Ч.-ва палласа илтӗм.

Через какую-то темноту перед глазами я прочитала надпись и узнала Ч. в шлеме, делавшем его похожим на женщину.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл пирӗн хушӑра — пӗчӗк Петя уйӑхсерен ун сӑнарлӑ пулса пырать: унӑнни пекех монголла чалӑшрах куҫ, тӑнлавӗсем ҫинче, унӑнни пекех, хура мамӑклӑ ҫӳҫ пайӑркисем.

Она среди нас — с каждым месяцем маленький Петя всё больше становится похож на неё: тот же монгольский разрез глаз, те же поросшие мягкими тёмными волосиками виски.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пӗр сӑнарлӑ мар.

Не похожи!

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней