Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Хайрулла (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
«Пӑх-халӗ, Хайрулла пичче, мӗнле хитре ача.

— Взгляни, дядя Хайрулла, красавец-то какой!

Таркӑнсем // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 1-мӗш кӗнеке. Таната. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 359 с.

— Ник ӗнтӗ, — шартах сиксе тӑрать Хайрулла.

— Ничего себе, — вздрогнул Хайрулла.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

— Ҫук ҫав, Хайрулла, вырӑс та мар, тутар та мар, манӑн ывӑл вӑл, — тет Таниле, ӑна ҫанӑран тӗксе.

— Да нет, Хайрулла, не русский и не татарин, а сын мой, — говорит Данила, толкая его за рукав.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

— Урус мӗ? — тинкерсе ыйтать Хайрулла, ӗнсине кӑтӑрт-кӑтӑрт хыҫать, тӳпетейне темиҫе хутчен тӳрлетсе лартать.

— Урус да? — пристально спрашивает Хайрулла, почесывает затылок и несколько раз поправляет тюбетейку.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

Кӑшт тӑрсан буфета Хайрулла пырса кӗрет.

Через некоторое время в буфет подходит Хайрулла.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

— Да, да, Хайрулла, — тет Юркки арӑмӗ, сӑмах кам ҫинчен пынине сиссе.

— Да, да, Хайрулла, — сказала Юркина жена, почувствовав, о ком идет речь.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

— Кала-ха, унӑн ашшӗ ӑнсӑртран Хайрулла ятлӑ мар пулӗ?

— Скажи, что его отца случайно не звать Хайруллой?

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

Хайрулла лашине ҫапнӑ та Таниле ҫумӗнчен шӑлтӑртаттарса иртсе кайнӑ, авалхи йӑлапа сывлӑх сунса, тӳпетейне ҫӗклесе илнӗ.

Хайрулла приударил коня, и промчался мимо Данилы, поздоровался по старому обычаю, приподнял тюбетейку.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

Пӑхать Таниле, савӑнӑҫлӑ кӑмӑлӗ ҫине кӗрхи салхуллӑ та йывӑр пӗлӗт хупласа пынӑ пек туйӑнать, — леш урапа ҫинче Хайрулла ларса пырать-мӗн.

Смотрит Данила, и будто осеннее унылое и тяжелое небо накрывает его радостное настроение, — на той арбе, оказывается, сидит Хайрулла.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

Пӗррехинче Хайрулла хӑйсен колхозӗн ӗҫӗпе Танилесен ялне пырса кайнӑ.

Однажды Хайрулла по делам своего колхоза посетил деревню Данилы.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

Тен, Хайрулла ун ҫинчен тахҫанах манса кайнӑ пулӗ, анчах Таниле чӗрине кӗрсе юлнӑ хӑйра ӑна ҫаплипех хӑйраса ҫӳренӗ.

Может быть, Хайрулла давно уже забыл об этом, но сердце Данилы все продолжала точить обида изнутри.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

— Ну, Хайрулла-и эсӗ, Хайрулла мар-и, пурӗпӗр шуйттан пултӑн, ҫак ҫӗр ҫинче мел килмесен, леш тӗнчере те пулин сана шыраса тупса, пуҫна пӑрса тататӑп, — терӗ Таниле.

— Ну, Хайрулла ли ты, не Хайрулла ли, все равно чертом оказался, и если не на этой земле, то хоть на том свете тебя разыщу и голову твою откручу, — сказал Данила.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

Нӗркеҫ ҫыннипе Хайрулла ҫынсем хушшинче ҫухалнӑ, Танилене ку самантра хӑй шӗл кӑварлӑ вут ҫинче тӑрса юлнӑ пек туйӑнса кайнӑ.

Житель Нюргечи и Хайрулла смешались с людьми, и Даниле казалось, что он в этот момент остался на раскаленном огнем углях.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

— Эпӗ-и? — вӗриленсех калаҫма пуҫланӑ Хайрулла.

— Я-то? — горячо заговорила Хайрулла.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

— Тен урӑххипе пӑтраштаратӑн пулӗ, Хайрулла абзи? —тенӗ Нӗркеҫ ҫынни, тутар ҫине перре тӗлӗнсе, тепре иккӗленсе пӑхса.

— Может, с другим путаешь, абзи Хайрулла? — сказал Нюргечинец, поглядывая на татарина с удивлением и сомнением.

Самана // Никита Волков. Илемлӗ литература, 7№, 1941. — 85–88 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней