Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

вӑркӑнса (тĕпĕ: вӑркӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Чӗлпӗре ҫилӗллӗн карӑнтарса туртса, сиккипе вӑркӑнса пынӑ ҫӗртех вӑл хӑвӑрт каялла ҫаврӑнчӗ, ҫывӑхри тӑкӑрлӑкалла вӗҫтерсе кӗрсе кайрӗ.

Яростно дернув повод, он на всем скаку круто повернул, скрылся в ближайшем переулке.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ткаченко, хуравламасӑр, тин ҫеҫ казармӑран вӑркӑнса тухнӑ хӗрлӗармеецсене шеренгӑна тӑратрӗ.

Не отвечая, Ткаченко молча пристраивал к шеренге выбегавших из казармы красноармейцев.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

«Карбидсем» стена патӗнчен ҫавӑнтах вӑркӑнса кайрӗҫ.

«Карбиды» бросились прочь от стены.

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Пултарулӑх сӗтекне ӑнланасшӑн ҫунакан дневальнӑй, тарлӑ асаппа тертленсе ларса, шурӑмпуҫ килсе ҫитнине те, унпа пӗрлех казармӑна ҫилӗллӗ старшина вӑркӑнса пырса кӗнине те сисмерӗ.

В творческих муках дневальный по подразделению не заметил, как в казарму прокрался рассвет и вместе с ним сердитый старшина.

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Палатӑна кулкаласа вӑркӑнса кӗчӗ те алӑк умӗнче чарӑнса тӑчӗ.

Улыбаясь, вбежала в палату и остановилась в дверях.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Вара ҫапла ҫынсенчен ялан тарса ҫӳрӗпӗр-и эпир? — палламан ҫуртӑн подъездне вӑркӑнса кӗрсе тӑрсан, ыйтрӗ пуҫне уснӑ Таня.

— Что ж, так и будем бегать от людей? — опустив голову, говорила Таня, когда они забежали в подъезд чужого дома.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Поезд хула тулашне вӑркӑнса тухрӗ.

Поезд вырвался за город.

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Юр пек шурӑ вӗр-ҫӗнӗ халат тӑхӑннӑ Григорий Васильевич Кузнецов палатӑна вӗҫнӗ евӗрех вӑркӑнса пырса кӗчӗ.

Григорий Васильевич Кузнецов, в новеньком, белоснежном халате, стремительно вошел в палату.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Бадьян хӑй патне кабинета вӑркӑнса кӗнӗ Таня ҫине тӗксӗммӗн пӑхса илчӗ, вырӑнӗнчен ҫӗкленчӗ.

Бадьян грустно посмотрел на нее, вбежавшую к нему в кабинет, и встал.

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Ку эрех мар, карболка! — хӑркӑлтатса илчӗ те вӑл, тилӗрсе кайса, стакан юлашкине Прохор кӗпи ҫине сапрӗ, тайкаланкаласа коридоралла вӑркӑнса тухса кайрӗ.

— Это не вино, а карболка! — прохрипел он и, в ярости выплеснув остатки из стакана Прохору на рубаху, пошел, покачиваясь, в коридор.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хуҫалӑхра кирлӗ япаласем ӑсталаса аппаланнӑ чухне алӑри ӗҫӗ питех те майлашмасан, вӑл час-часах ӑна ҫилленсе кайса пӑрахрӗ те, тарӑхни кӑштах сӳрӗлтӗр тесе, сура-сура ятлаҫса, анкартине вӑркӑнса тухрӗ.

Он нередко мастерил что-либо по хозяйству, но стоило только делу не заладиться в его руках, как он с яростью бросал работу, отплевываясь и ругаясь, убегал на гумно, чтобы там приостыть от возмущения.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл ытла та вӑрах мӗшӗлтетнине кура Дуняшка тӳсеймерӗ, кухньӑна вӑркӑнса кӗчӗ те куҫҫуль витӗр ашшӗне тустарма тытӑнчӗ:

Он так долго мешкал, что Дуняшка не вытерпела — ворвалась в кухню и со слезами напустилась на отца:

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Атака вӑхӑтӗнче ун айӗнчи лаша сиккипе пынӑ чухне такӑнса ӳкнӗ те, вӑл йӗнер ҫинчен чул пек вӑркӑнса кайнӑ, тыллапуҫҫиллӗ пусӑ тӑрӑх икӗ чалӑша яхӑн хырӑмӗпе сӑтӑрӑнса пынӑ.

Во время атаки конь под ним споткнулся на всем скаку, упал, и камнем вылетевший из седла Ермаков сажени две скользил на животе по кочковатой толоке.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Прохор крыльца патне аҫа-ҫиҫӗм пек вӑркӑнса пычӗ.

Прохор подлетел к крыльцу чертом.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Куҫ хупса иличчен Григорий хӑй еннелле вӑркӑнса килекен тӑшмана сӑнаса илет, унӑн йӑлтӑртатакан куҫӗсене, нумай пулмасть ӳстерме тытӑннӑ кӑтра сухаллӑ шуранкарах питҫӑмартийӗсене, кӗске те сарлака атӑ кунчисене, кӑшт усарах тытнӑ винтовка кӗпҫин хура шӑтӑкне тата ҫав шӑтӑкран ҫӳлерехре чупнӑ май силленкелесе пыракан шӗвӗр вӗҫлӗ хура штыка курать.

Какой-то миг Григорий рассматривает подбегающего врага, видит его блестящие глаза и бледные щеки, поросшие молодой курчавой бородкой, видит короткие широкие голенища сапог, черный глазок чуть опущенного винтовочного дула и над ним колеблющееся в такт бега острие темного штыка.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл карчӑкӗ ҫине чарӑлса кайнӑ куҫӗсемпе чӑрр пӑхрӗ те, ухмаха ернӗ пек ялт сиксе тӑрса, картишне вӑркӑнса тухрӗ.

Он глянул на старуху остановившимися глазами, вскочил как сумасшедший, выбежал на баз.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сан ҫийӗнте темле пачах урӑх сюртук, ху, ав, приз илмелли лаша пек вӑркӑнса пыратӑн, тата уксахлани те сисӗнмест!

На тебе сюртук какой-то неизвестный мне, окромя этого ты летел, как призовая лошадь, и даже хромота твоя куда делась!

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий пуҫне аллисемпе пӑчӑртаса тытрӗ, унтан, хӗҫ йӗннипе картлашкасене кӗмсӗртеттерсе, кил хушшине вӑркӑнса тухрӗ.

А Григорий схватился руками за голову и, гремя по порожкам ножнами шашки, выбежал на баз.

LVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Эпӗ ҫавӑнтах вар тӗпне вӑркӑнса антӑм, кӑшкӑратӑп: «Хӗрлисем! Утсем ҫине!»

Я тут кубырком в лог, шумлю: «Красные! По коням!»

LI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Эх, йӑлттам лаша пек вӑркӑнса иртет пурнӑҫ.

Летит жизня, как резвый конь.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней