Корпус чувашского языка

Ҫӗршерӗн те пиншерӗн ҫуннӑн Ятлисемпе ятсӑррисем, Ҫун — ҫуркунне ӑш ҫумӑр ҫунӑн, Ҫун — шӑтса тухнӑн тырӑсем.

Помоги переводом

Тӗлпулу // М. ЕГОРОВ. «Тӑван Атӑл». — 1974, 2№ — 68–69 с.

Тӳпере шурӑмпуҫ ҫӑлтӑрӗ пӗлӗт айӗнчен тухрӗ, ытти ҫӑлтӑрсем хушшинче вӑл уйрӑмах йӑлтӑртатса ҫуннӑн курӑнчӗ.

Помоги переводом

3 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей таврашӗ:роман. 1-мӗш кӗнеке; [И. Иванов умсӑмахӗ; Г. Хлебников хыҫсӑмахӗ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 463 с. — 15–458 с.

«Апла эппин эпӗ чӑнах урӑх ҫыран хӗрринче. Телейлӗ ҫӗршывра», — вӗлтлетсе иртрӗ шухӑш асапланса пӗтнӗ ача пуҫӗнче; халь ӗнтӗ ӑна пӗрремӗш хут факелсем хӑйпе юнашар мар, таҫта инҫетре-инҫетре, ылханлӑ ҫӗр-шывра ялкӑшса ҫуннӑн туйӑнчӗҫ.

«Значит, это верно, что я на другом берегу, на Счастливом берегу!» — мелькнуло в голове измученного мальчика, и впервые ему представились пылающие факелы не рядом, а где-то далеко-далеко, на той, на проклятой земле…

Факелсем инҫетре // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Хӗвел айӗнче симӗс ҫулҫӑсемпе ҫуннӑн туйӑнать, вӑрман ҫийӗн симӗсрех тӗслӗ тӗтӗм явӑнать.

Как будто горит под солнцем зелеными огнями, даже зеленоватый дымок над ним вьется.

XIX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Юхса тухнӑ куҫра вут ҫуннӑн туйӑннӑ, пыра юн тулнӑ.

Казалось, что в вытекшем глазу горел огонь, в горло лилась кровь.

IX // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Тупӑ сассисем хумханса илеҫҫӗ, пирӗн пуҫсем ҫинче шӑршлӑ чӑрӑш лӑссисем ҫуннӑн туйӑнаҫҫӗ.

Звуки выстрелов колебались; казалось, что выше нас горит эта пахучая сосновая хвоя.

11 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Вӗсем унта Швейцаринчи е Шотлӑндири евӗрлӗ мӗнле те пулин каҫа курайман пулӗччӗҫ: ҫав ҫӗршывсенче пӗтӗм ҫутҫанталӑк — вӑрман та, шыв та, хӳшӗсен стенисем те, хӑйӑр сӑрчӗсем те — пурте тӗксӗм хӗрлӗ ҫутӑпа ҫуннӑн ялтӑртатса тӑраҫҫӗ; пӗр-пӗр Ледипе пӗрле мӗнле те пулин ҫурт-йӗр ишӗлчӗкӗсем патӗнче уҫӑлса ҫӳренӗ хыҫҫӑн кукӑр-макӑр хӑйӑрлӑ ҫулпа тӗреклӗ замока васкакан юланутлӑ арҫынсен мӗлкисем ҫав тӗксӗм хӗрлӗ тӗс ҫинче яр-уҫҫӑнах палӑрса тӑраҫҫӗ; замокра вӗсене Вальтер Скотт пирӗн асра хӑварнӑ нумай картинӑсем кӗтеҫҫӗ — икӗ роза хушшинче пулса иртнӗ вӑрҫӑ ҫинчен аслашшӗ каласа пани, хир качаки ашӗнчен пӗҫернӗ каҫхи апат тата лютня каласа ҫамрӑк мисс юрласа панӑ баллада.

Не удалось бы им там видеть какого-нибудь вечера в швейцарском или шотландском вкусе, когда вся природа — и лес, и вода, и стены хижин, и песчаные холмы — все горит точно багровым заревом; когда по этому багровому фону резко оттеняется едущая по песчаной извилистой дороге кавалькада мужчин, сопутствующих какой-нибудь леди в прогулках к угрюмой развалине и поспешающих в крепкий замок, где их ожидает эпизод о войне двух роз, рассказанный дедом, дикая коза на ужин да пропетая молодою мисс под звуки лютни баллада — картины, которыми так богато населило наше воображение перо Вальтера Скотта.

IX сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956