Корпус чувашского языка

Пӗр харӑсах ик-виҫӗ юрӑ янӑранӑн туйӑнать.

Помоги переводом

Пӗр тенкӗ // Анатолий Емельянов. Емельянов, А.В. Катӑлнӑ уйӑх: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 112 с. — 102–105 с.

Ӑмсанакан каччӑн сасси ҫывӑхрах илтӗнни Лукарье хӑлхинче кӗсле хӗлӗхӗ янӑранӑн туйӑнчӗ.

Помоги переводом

IV // Никифор Мранька. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

Слэкер илтсе юлаймарӗ, анчах ҫаврӑнчӗ те пуҫне сивлеккӗн сӗлтрӗ, хушӑва: «Хыпаланӑр!» — тесе янӑранӑн ӑнланчӗ.

Слэкер не расслышал, но обернулся и хмуро кивнул, думая, что возглас значит: «Поторопитесь».

XXII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Питех те вӑйсӑррӑн, хӑлхара янӑранӑн — инҫетри тӗлӗнмеллерех сасӑсене илтетӗп те, тимлӗхе кӑштах хухтаратӑп та — уҫӑмлах мар ҫак сасӑ мӗлкисем кӑварсен ҫатӑртатӑвне е тӑкӑнакан тӑпра чашӑлтатӑвне куҫаҫҫӗ.

Казалось, что очень слабо, похоже на звон в ушах, различаю я далекие и странные звуки, но стоило ослабить внимание, как эти смутные звуковые призраки переходили в потрескивание углей или шелест осыпающейся земли.

V. Бигӑн ту ҫул // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Унӑн васкавлӑ утти шӑпланчӗ те — тӑруках манӑн шкап тӗлӗнче янӑранӑн туйӑнса кайрӗ.

Ее быстрые шаги, стихнув, вдруг зазвучали, как показалось мне, почти у самого шкапа.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Пуш-пушӑ та шӑп-шӑпӑрт пулин те — ӑна тавралӑх оркестр евӗр янӑранӑн, ҫакна ҫынсем илтессӗн туйӑнать.

Хотя было пусто и глухо, но ей казалось, что она звучит как оркестр, что ее могут услышать.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Унччен мана унта пӑхӑртан тунӑ ҫынсем пурӑннӑн, вӗсене пӗтӗмпех виҫкӗтеслӗхсенчен тунӑн, вӗсем циркульсем пек утнӑн тата типпӗн янӑранӑн туйӑнатчӗ.

До этого я представлял её населённой медными людьми, они сложены из треугольников, двигаются, как циркули, и уничтожающе, великопостно звонят.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Сенкер тӗслӗ шӑнкӑрав курӑксем пирӗн чӗркуҫҫисем таранах ӳссе ларнӑ; пӗри сасартӑк сулӑнчӗ те хулӑн сасӑпа янӑранӑн туйӑнчӗ — ун ӑшӗнчен, кутӑн чакса, упа пек тӳрккес тӗкӗл-тура тухрӗ те хӑй ҫулӗпе йывӑррӑн вӗҫсе кайрӗ, шӑнкӑрав курӑкӗ вара нумайччен сулкаланса тӑчӗ…

Большие голубые колокольчики поднимались нам до колен; один вдруг сильно качнулся и загудел неожиданным басовым звоном — из него, пятясь, выбрался неуклюжий, как медведь, мохнатый шмелина и тяжело полетел восвояси, а колокольчик еще долго раскачивался на высоком стебле…

33 // Леонид Агаков. Вигдорова Ф.А. Пурнӑҫ ҫулӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 484 с.

Вӗсен сассисем юханшыв шавӗпе, хурӑнсем чаштӑртатнипе пӗрлешсе каяҫҫӗ, хӗвел пайӑркисем хӑйсем, хытӑ туртса карӑнтарнӑ хӗлӗх пек, янӑранӑн туйӑнаҫҫӗ.

И голоса их сливались со звоном ручейка и шелестом берез, и казалось,сами солнечные лучи звенят, как туго натянутые струны.

Хыпарҫӑсем // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

«Мӗн, каччӑ пуҫпа, хӗвелчамӑш сутса ҫӳретӗн?» — хайхи Машшук сасси ҫаплах ун хӑлхинче янӑранӑн туйӑнчӗ.

«И чего ты молодой головой возишься с этими семечками?» — прозвенел в голове голос Машук.

VIII. Инкек куҫа курӑнмасть // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Юратать вӑл сӑвӑ каланине итлеме, ҫамрӑклӑхӑн тапса тӑран вӑй-хӑвачӗ те хавалӗ мухтавлӑн янӑранӑн туйӑнать ӑна.

Хотя любит и песни, и стихи послушать, ему кажется, в них звучит сама молодость, ее сила и отвага.

IV. Ҫӑлӑнӑҫ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Павел Наташӑпа калаҫнӑ чух е ун ҫине пӑхнӑ чух унӑн куҫӗ ҫемҫерех ҫутӑлнӑн, сасси ачашрах янӑранӑн, вӑл пӗтӗмӗшпех сӑпайлӑ пулнӑн туйӑнчӗ амӑшне.

Матери казалось, что когда он говорит с Наташей или смотрит на нее, — его строгие глаза блестят мягче, голос звучит ласковее и весь он становится проще.

VII // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Вӗсем, вӑрман тӑрӑх ян каян сасӑ пек, таҫтан инҫетрен янӑранӑн туйӑнаҫҫӗ.

Они звучали издалека, как лесное эхо,

Тимурпа унӑн команди // Матвей Сакмаров. Гайдар, Аркадий Петрович. Тимурпа унӑн команди: повесть; вырӑсларан М.А.Сакмаров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 102 с.

Ҫулӑм пек ҫутӑ выляни пуҫра тӗлӗнмелле ӗмӗтсем ҫуратать: лере, керменсен пӳлӗмӗсенче, ҫулӑм пек хӗрӳллӗ савӑнӑҫ йӑлтӑртатса ҫиҫсе тӑнӑ ҫӗрте, нихҫан та, никам та илтмен музыка шӑппӑн та мӑнаҫлӑн янӑранӑн туйӑнать.

Игра огня рождает странные мечты: кажется, что там, в залах дворцов, в ярком блеске пламенной радости, тихо и гордо звучит музыка, которой не слыхал никто и никогда.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.