Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

кулатчӗҫ (тĕпĕ: кул) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Каллех кулчӗҫ, вӗсем татах нумай шӳтлетчӗҫ, кулатчӗҫ пуль, анчах цеха икӗ паллӑ старик пӗр-пӗринпе хӑлаҫлансах тавлашса-шавласа пырса кӗнине асӑрхарӗҫ те шӑпах пулчӗҫ.

Помоги переводом

Вунҫиччӗрисем // Александр Клементьев. Клементьев А.К. Вунҫиччӗрисем: повеҫсемпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1981. — 216 с. — 56–121 с.

Темле плансем тӑватчӗҫ, тавлашатчӗҫ, кулатчӗҫ, вара уроксем пӗтсен ушкӑнпа тухса каятчӗҫ.

Помоги переводом

Тӑрӑр вӑйӑ картине // Валентина Элпи. Эльби В. А. Тӑрӑр вӑйӑ картине: калавпа повеҫ. — Шупашкар: Чӑвашиздат, 1964. — 60 с. — 3–15 с.

Ачасем, Ванюк та кулатчӗҫ кӑна.

Помоги переводом

Тӗлӗк // Михаил Сунтал. Сунтал Михаил. Ҫӑтмах. Фантастикӑллӑ повесть. Шупашкар, 2009. — 120 с.

Кулатчӗҫ манран: «Тупӑннӑ Мичурин», тетчӗҫ.

Помоги переводом

VII // Александр Артемьев. Артемьев А. Ҫунатлӑ ҫуралнисем: повеҫсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1965. — 268 с. — 58–131 с.

Утӑ ҫулнӑ чухне, питомниксенче ӗҫленӗ вӑхӑтра, пӗтӗм бригада, пӗр ҫемьери пек, апачӗсене те пӗрле ларса ҫиетчӗҫ, кулатчӗҫ, каннӑ хушӑра юрлатчӗҫ.

Помоги переводом

Кашлатӑр Вӑрнар вӑрманӗ // Юлия Николаева. Николаева Ю.Ф. Уй куҫлӑ, вӑрман хӑлхаллӑ: калавсем. — Шупашкар, 2002. — 72 с. — 58–66 с.

«Ку виле шӑтӑкӗ алтмалли плуг», — тесе кулатчӗҫ трактористсем.

Помоги переводом

Кӑшланӑ ҫӗр // Анатолий Емельянов. Емельянов, А.В. Кӑвайт ҫутисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 153 с. — 3–15 с.

— Ӗнер ваттисем кулатчӗҫ.

Помоги переводом

X // Куҫма Турхан. Куҫма Турхан. Йӑмраллӑ ял. Роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 368 с., илл.

Анчах ун вырӑнне шкулта Тупиковран пурте мӑшкӑлласа кулатчӗҫ.

Но зато в школе над Тупиковым смеялись и издевались:

II сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Вара манран хаяррӑн, пӗр хӗрхенмесӗр тӑрӑхласа кулатчӗҫ, анчах эпӗ те хирӗҫ тӑма пултаракан йытӑ ҫури пулнӑ, ӳссе ҫитнӗ йытӑсенчен ухмахах пулман, вӗсенчен хӑюллӑрах пулнӑ, — ҫавӑнпа та эпӗ те тарӑхаттӑм.

И нещадно, с цинической злостью высмеивали меня, а я был задорным кутенком, чувствовал себя не глупее и смелее взрослых собак, — я тоже злился.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Хӗрсем малтанах, эпӗ хама ҫавӑн пек ҫирӗп тыткаланишӗн, манран кулатчӗҫ, унтан кӳренсе ыйтма пуҫларӗҫ:

Девицы сначала высмеивали мою сдержанность, потом стали спрашивать с обидой:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Хам эпӗ хӗрарӑм ачашлӑхӗпе усӑ курманччӗ-ха, ҫакӑ мана аван мар туса хуратчӗ: манран хӗрарӑмсем те, юлташсем те хаяррӑн мӑшкӑласа кулатчӗҫ.

Сам я еще не пользовался ласками женщины, и это ставило меня в неприятную позицию: надо мною зло издевались и женщины, и товарищи.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Ачаш ҫын, пӗрмаях тӑраниччен ҫиейменнипе ҫурри чирлӗскер, ҫине тӑрсах ҫирӗп чӑнлӑх шыранипе ывӑнса ҫитнӗскер, вӑл кӗнеке вуланисӗр пуҫне нимӗнле савӑнӑҫ та пӗлмен, икӗ вӑйлӑ ӑсӑн хирӗҫӗвӗсене хӑй килӗштернӗ пек туйӑнсан, унӑн кӑмӑллӑ тӗксӗм куҫӗсем телейлӗн кулатчӗҫ.

Нежный человек, полубольной от хронического недоедания, изнуренный упорными поисками прочной истины, он не знал никаких радостей, кроме чтения книг, и когда ему казалось, что он примирил противоречия двух сильных умов, его милые, темные глаза детски счастливо улыбались.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Анчах ҫакнашкал ӑпӑр-тапӑр — ӑна урӑхла калама та ҫук — паллах, пирӗн летчиксене нихӑш енчен те сехӗрлентерме пултараймарӗ, сехӗрленме мар, пирӗн летчиксем ун пирки кулатчӗҫ кӑна.

На нас эта ерунда — назвать это иначе было нельзя, — понятно, не производила никакого впечатления, служила лишь поводом для насмешек.

26. Майӑн пӗрремӗшне ют ҫӗршывра уявларӑмӑр // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Кожедуб, И. Н. Тӑван ҫӗршывшӑн: летчик каласа пани. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 192 с.

Курса тӑракан ҫынсем ахӑлтатсах кулатчӗҫ.

Публика хохотала.

Ҫӗр те ҫирӗм ултӑ булка // Куҫма Чулкаҫ. Дуров В.Л. Манӑн кайӑксем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 152 с.

Паллакансем, юлташсем вӑрҫа кайнӑшӑн манран кулатчӗҫ.

А какое странное отношение к моему поступку явилось у многих знакомых!

Тӑватӑ кун // Ярукка Сантри. Гаршин В.М. Тӑватӑ кун: калав. — Шупашкар: Республикӑри чӑваш кӗнеки кӑларакан уйрӑм, 1924. — 38 с.

Малтан хӗрарӑмсем унтан кулатчӗҫ:

Сначала бабы смеялись над ним.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Шӳт туса, савӑнӑҫлӑн калаҫкаласа, хуҫа вӗсене, вӗсем хуҫана улталама тӑрӑшатчӗҫ, хӑш чухне тата хыттӑнах тавлашатчӗҫ, анчах пуринчен ытларах пӗрле харӑссӑн савӑнса кулатчӗҫ.

Шутя и балагуря, хозяин старался обсчитать их, а они — его; иногда крепко ссорились, но чаще — дружно смеялись.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Хуҫасем ман аҫа ҫурине кӳрентермеллех астуса пӑхатчӗҫ, ҫине тӑрсах ӑна пӗр-пӗр эмелпе эмелленсе пӑхма канаш паратчӗҫ, анчах куҫ хысӗнче унтан кулатчӗҫ.

Хозяева относились к вотчиму с обидным вниманием, упорно советовали ему попробовать то или иное лекарство, но за глаза высмеивали его.

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Мастерскойри ҫынсем ахӑлтатса кулатчӗҫ, эпӗ мӗн туса хӑтланнисене пӑхса, мастерсем хӑшпӗр чух ӗҫлеме пӑрахатчӗҫ, анчах яланах ун хыҫҫӑн Ларионыч мана канаш паратчӗ.

Мастерская хохотала, нередко мастера бросали работу, глядя, как я представляю, но всегда после этого Ларионыч советовал мне:

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Анчах эпир Павӑлпа иксӗмӗр пӗтӗмпех пылчӑк та хурт-кӑпшанкӑ тавраш ҫисе пӗтернӗ, вилекен Давидова ҫуса тасатсан, пирӗнтен кулма тапратрӗҫ, хӑйсем ҫинчен кӗписене хывса, пире унта шырама сӗнетчӗҫ, мунча кӳртекенсем тетчӗҫ пире, тата эпир темскер намӑс та пит кулӑшла япала тунӑ пек, ҫав тери мӑшкӑласа кулатчӗҫ.

Но когда мы, я и Павел, вымыли изъеденного грязью и насекомыми, умирающего Давидова, нас подняли на смех, снимали с себя рубахи, предлагая нам обыскать их, называли банщиками и вообще издевались так, как будто мы сделали что-то позорное и очень смешное.

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней