Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

кулакан (тĕпĕ: кул) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хальхинче никам та кулакан пулмарӗ.

Помоги переводом

Йывӑр ҫулсем // Александр Артемьев. Артемьев А. Ҫунатлӑ ҫуралнисем: повеҫсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1965. — 268 с. — 3–57 с.

Микула шӳтле сасӑпа каларӗ пулсан та, кулакан тупӑнмарӗ.

Помоги переводом

IX // Никифор Мранька. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

Упӑшкипе арӑмӗ пӗр-пӗрин ҫине пӑхса кулакан пулчӗҫ.

Помоги переводом

4. Юнкӑ шывӗ — тӑрӑ шыв // Куҫма Турхан. Турхан К. С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: Истори романӗ. Иккӗмӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 559 с.

Хуҫа вӑрттӑн кулакан Иливан ҫине пӑхса илчӗ, ун ҫурӑмӗ хыҫӗнче тулли ухӑ такмакӗ пуррине курчӗ те ӑна нимӗн те калаймарӗ.

Помоги переводом

11. Вӑрман ҫунать // Куҫма Турхан. Турхан К. С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: Истори романӗ. Иккӗмӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 559 с.

Кулакан чечен тута.

Помоги переводом

IV // Анатолий Емельянов. Емельянов, А.В. Кӑвайт ҫутисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 153 с. — 15–35 с.

Сехре утма та тӑнӑччӗ ӗнтӗ, ҫул ҫине тухса урисене тӑпраран тасатма пикеннӗччӗ, ҫав вӑхӑтра ун патне Марине кулакан питпе пырса тӑчӗ.

Помоги переводом

XIII // Куҫма Турхан. Куҫма Турхан. Йӑмраллӑ ял. Роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 368 с., илл.

Унран инҫех мар кулакан хӗрарӑмсем тӗлӗшпе унӑн йӗрӗнӳпе сивлеклӗх туйӑмӗ сӑрхӑнса сарӑлчӗ, кача-кана куракан хир сыснин туйӑмӗ те ҫапларах-тӑр.

К женщинам, смеявшимся неподалеку от нее, она чувствовала презрение и гадливость, какую, может быть, испытывает кабан при виде козы.

XIII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Джесси ҫакна чӗнмесӗр, пуҫне пӗксе итлет; унтан вӑл кӑмӑлсӑрланнӑ питне ҫӗклерӗ, ун тӑрӑх хевтесӗррӗн кулакан ҫӑварӗ патнелле куҫҫуль шӑвать.

Джесси выслушала это молча, понурясь; затем подняла расстроенное лицо, по которому к слабо улыбающемуся рту скользнула слеза.

X сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

— Пин те пилӗк ҫӗр хут, — терӗ Больт — хура куҫлӑ, кӑштах кулакан ҫӑварлӑ тӗреклӗ этем, тути скифӑн кӑтра сухалӗнче пытаннӑ.

— Тысячу пятьсот два, — сказал Больт, крепкий человек с черными глазами и ироническим ртом, спрятанным в курчавой бороде скифа.

XX сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

— Сирӗн шалти тӗнче темӗнле хӑйне евӗрлӗ, темӗнле аскетла, хӑйне манерлӗ пулин те эсир, хаклӑ Гарвей, телейӗн кулакан сӑн-питне курасшӑн паллах.

— Как ни своеобразен, как ни аскетичен, по-своему, конечно, ваш внутренний мир, — вы, дорогой Гарвей, хотите увидеть смеющееся лицо счастья.

VI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Ахӑлтатса кулакан арҫынсен ункинче хӗрлӗ пит ҫӑмартиллӗ, тӗрехлӗ мӑнтӑркка этем темиҫе ҫӗрӗллӗ аллине хӑлаҫланса тӑрать; вӑл темӗн каласа кӑтартать.

В круге расхохотавшихся мужчин стоял плотный, краснощекий толстяк, помахивающий рукой в кольцах; он что-то рассказывал.

XVI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Урисен тӗлӗнче хумлӑн-хумлӑн ҫапӑна-ҫапӑна янрав сасӑ ун патнелле ҫывхарать; хускалмасӑр тӑракан пӗтӗм ӳчӗпе-кӗлеткипе кулакан, темӗскерпе хускалнӑскер, паллӑ марлӑха тав тӑваканскер — Ассунтӑн яланах, ӗмӗрӗпех ҫапла тӑрас, ҫапла сывлас та хӑйӗн пӗчӗк чӗринчен перӗнес килет, — унӑнах талтлатать-и унта?

Звон шел к ней, разбиваясь волнами у ее ног; неподвижная, улыбающаяся всем телом, чем-то растроганная, благодарная неизвестному, Ассунта испытывала желание стоять так всегда, вечно, и дышать и трогать маленькое свое сердце — оно ли это стучит?

V. Шӑплӑх // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

Пума тирӗнчен тунӑ ҫӑлтӑр ӗренкиллӗ капмар кавир урайне пӗтӗмпех хупланӑ; питех те хӑйне евӗрлӗ ҫак капӑркка варринче пуҫне аллисемпе тӗревлесе Ассунта выртать; унӑн вӑрӑм кӑпӑшка ҫӳҫӗ, сапаланчӑкскер тата кӑштах арпашнӑскер, кавир ҫине ӳкнӗ, ҫӳҫ пайӑркисем хумлӑ-хумлӑ чатӑрӗнчен хӗрарӑмӑн кулакан сӑнӗ курӑнать.

Огромный звездообразный ковер из меха пумы скрывал пол; в центре этого оригинального украшения, подпирая руками голову, лежала ничком Ассунта; ее длинные, пушистые волосы, распущенные и немного растрепанные, падали на ковер; из их волнистого маленького шатра выглядывало смеющееся лицо женщины.

V. Шӑплӑх // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

Лайӑх сӗтел-пукан лартса тултарнӑ пысӑк пӳлӗме кӑмпа евӗрлӗ, вӑрттӑн тӑрӑхласа кулакан сӑнлӑ старик кӗчӗ.

В просторной, хорошо обставленной комнате появился грибообразный старик с замкнутым и ехидным лицом.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 314–319 с.

— Эпӗ хушӑва пурнӑҫлатӑп, — терӗ Галеран ыйтуллӑн кулакан ҫамрӑк хӗрарӑма, — енчен те эсир мана ас тӑватӑр тӑк — сӑмах кам пирки пынине тӗшмӗртетӗр.

— Я исполняю поручение, — сказал Галеран вопросительно улыбающейся молодой женщине, — и если вы меня помните, то догадаетесь, о ком идет речь.

XVII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ҫак хӗрарӑмӑн мӑн кӑмӑллӑн кулакан сивӗлӗхӗ, яланхи уҫӑ сӑнӗ Ван-Конета вӗчӗрхентерет те тыткӑнлать, ӑна арӑмӗ, упӑшкине парӑннисӗр, чылай ултавсӑрлӑхсӑр пуҫне нимӗн те пӗлменскер, ывӑнтарса ҫитерчӗ.

Небрежная, улыбающаяся холодность этой женщины с всегда ясным лицом раздражала и пленяла Ван-Конета, уставшего от любви жены, не знающей ничего, кроме преданности, чести и искренности.

XVI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Анчах килен-каян валли темиҫе хут сӗтел лартрӗҫ, темиҫе хут чашӑк-тирӗк пуҫтарчӗҫ, — паллах, хӑнасене вӑл ирхи пулӑм пирки пӗр сӑмах та шарламарӗ, Петронийӑна та сӳпӗлтетме хытарсах чарчӗ, — кун вара лӑпкӑн иртсе пырать: чӳречене хирӗҫле пысӑк сӗтел хушшинче шӑна хӑвалакаласа Лаура Мульдвей та, куҫӗсенчи усал йӑлтӑртатупа кулакан Георг Ван-Конет та нихӑҫан та ларман тейӗн.

Но много раз убирались и накрывались столы для посетителей, которым Давенант ничего не говорил о событиях утра, запретив также болтать Петронии, а день проходил спокойно, как будто никогда за большим столом против окна не сидели Лаура Мульдвей, отгонявшая муху, и Георг Ван-Конет, смеявшийся со злым блеском глаз.

IV сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

— Кам-ха вӑл «кашниех» калама пултараканни? — тесе ыйтрӗ Чавка, эпӗ хӗрӳллӗнех калаҫнӑ вӑхӑтра ман ҫине хӑйӗн кулакан куҫӗсемпе пӑхса.

— Да кто «каждый»-то скажет? — спросил Галка, во время моей горячей речи смотревший на меня смеющимися глазами.

I сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Кулакан Кишлот Элли енне ҫаврӑнчӗ:

Смешливый Кишлот обратился к Элли:

I сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Пенкаль кӑвайт умне кукленсе ларнӑ; кӑвар ҫине ҫакнӑ хуранта темӗн чашлатать те пӑкӑртатать; кулакан куҫӗсем Льюз ҫинче ыйтуллӑн чарӑнса тӑчӗҫ.

Пенкаль сидел на корточках у огня; в котелке, повешенном над угольями, что-то шипело и булькало; смеющиеся глаза вопросительно остановились на Льюзе.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 360–374 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней